Σήμερα μας αποχαιρέτισε ένας από τους τελευταίους ρεμπέτες, που κρατούσε ζωντανή την ιστορική συνέχεια της ρεμπέτικη μουσικής. Εκφραστής των τραγουδιών που μιλάνε για όλους τους πόθους, τις αγωνίες της εργατιάς, τον τρόπο ζωής, τα όνειρα και τις προσδοκίες της, αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή Μαγνησίας του ΚΚΕ.
Σύμφωνα με το ΚΚΕ, η καλλιτεχνική φυσιογνωμία της οικογένειας Μιλάνου άρχισε να ξεχωρίζει από πολύ παλιά. Από τα τέλη του 19ου αιώνα όπου ο Νικόλαος Μιλάνος ή Κολατσής, ένας άνθρωπος με έντονα ανεπτυγμένο το μουσικό του αισθητήριο, έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε στη μπακαλοταβέρνα που διατηρούσε στην Πορταριά Πηλίου.
Το 1919 ο Στέφανος Μιλάνος ανοίγει μαζί με τον γαμπρό του το ταβερνάκι στη
περιοχή του Αγ. Νικολάου Βόλου, την περίφημη «ΣΚΑΛΑ του ΜΙΛΑΝΟΥ». Στη «Σκάλα» επικρατούσαν άγραφοι κώδικες. Το νταηλίκι, το ξεσάλωμα, τα τσιγαριλίκια δεν είχαν θέση εδώ. Σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει στα νυχτερινά κέντρα του συρμού, όπου οι φίρμες εμφανίζονται μετά τα μεσάνυχτα, εδώ το πρόγραμμα άρχιζε νωρίς και τελείωνε αυστηρά γύρω στη μία. Η κατάνυξη συνυπήρχε με τη χαρά καθώς οι άνθρωποι δεν μεράκλωναν, αλλά γλεντούσαν δίχως φωτιστικά εφέ, μπαλέτα και μικρόφωνα, ενώ οι μουσικοί δεν κάθονταν στο πάλκο, πιο ψηλά από τον κόσμο, αλλά ανάμεσα στα τραπέζια, πλάι στον κόσμο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γαλουχήθηκε και διαμορφώθηκε σαν προσωπικότητα και ο Στάθης, ο τρίτος και μικρότερος γιος, που γεννήθηκε στον Βόλο το 1941. Υπήρξε θαυμάσιος μουσικός και οργανοπαίχτης (μπουζούκι, κιθάρα, μπαγλαμά) συμμετείχε κι αυτός για αρκετά χρόνια στη σύνθεση της ταβέρνας, μαζί με τα αδέρφια του Κάρολο και Νίκο. Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο αποτελεί η στιγμή που ο μικρός Στάθης το 1947 σε ηλικία έξι ετών έπαιξε μπουζούκι στα βαφτίσια του!
Ο Στάθης συνέχισε να γράφει για πολλά χρόνια ιστορία στην λαϊκή μουσική και διασκέδαση στο Βόλο, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα του στην μουσική παράδοση της πόλης, καταλήγει η ανακοίνωση.
Η Τ.Ε. Μαγνησίας του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.
