Μπορεί ο Λεωνίδας Μαυρογιάννης να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στην Άρτα, όμως έχει πολιτογραφηθεί Βολιώτης, εξαιτίας της πολυετούς προσφοράς του στο Νοσοκομείο του Βόλου κι έπειτα στον ιδιωτικό τομέα. Γενικός χειρουργός επί 37 έτη και ιατρός 45 ολόκληρα χρόνια, έφτασε η στιγμή που βάζει στην άκρη τα νυστέρια του και ακολουθεί στον δρόμο της συνταξιοδότησης. Βέβαια, συνταξιοδότηση για τον γνωστό και πολυπράγμων γιατρό δεν σημαίνει παραίτηση, αλλά μια ευκαιρία για δράση σε άλλους τομείς. Ο κ. Λεωνίδας Μαυρογιάννης μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και τη ΜΑΓΝΗΣΙΑ για την πορεία του στην ιατρική, τα χρόνια του στο Νοσοκομείο Βόλου, την πολιτική, αλλά και για το μέλλον.
Τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα και η έλευση στον Βόλο
Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, ο κ. Μαυρογιάννης θυμήθηκε τα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα, την εποχή της δικτατορίας. Ο ίδιος ενεργό μέλος της κοινωνίας, πολίτης με άποψη και πολιτική τοποθέτηση δεν έμεινε άπραγος. “Ζήσαμε όλη τη ζωντάνια του φοιτητικού κινήματος τότε με όλα αυτά που περάσαμε τα τρεξίματα, τις αγωνίες. Κάναμε αυτό που έπρεπε ως άνθρωποι δημοκρατικοί, απέναντι σε μια δικτατορία, στον φασισμό για να τον αντιπαλέψουμε”, ανέφερε και σημείωσε πως πολιτικά είχε ενταχθεί αρχικά στην Πανσπουδαστική και στη συνέχεια στην Κομμουνιστική Νεολαία.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, συνέχισε με το αγροτικό του στην Άρτα, έπειτα με την ειδικότητα στην Αθήνα και εισήλθε στο ΕΣΥ για πρώτη φορά το 1985. Πρώτος και τελευταίος σταθμός του το Νοσοκομείο Βόλου. “Τότε πολλοί νέοι γιατροί είχαμε ενταχθεί στο ΕΣΥ, με την όρεξη να προσφέρουμε”, λέει ο κ. Μαυρογιάννης και θυμάται δασκάλους του στη χειρουργική, που τους συνάντησε πριν έρθει στον Βόλο.
“Ένας πολύ καλός μου δάσκαλος στη χειρουργική ήταν ο Ανδρέας Τσιρώνης, όπως και ο Βασίλης Παπαπαναγιώτου που μας δίδασκαν χειρουργική με άψογες κινήσεις, με εμπειρίες κι όταν ήρθα στον Βόλο ήμουν χειρουργός τελειωμένος. Χωρίς να σημαίνει ότι και στον Βόλο δεν διδάχθηκα από τον αείμνηστο τον Βαρδούλη , αλλά και από τους άλλους συναδέλφους με ανταλλαγή πείρας κι εμπειρία . Η χειρουργική δεν είναι μια τέχνη που την αυτοδιδάσκεσαι. Διδάσκεσαι καθημερινά. Παίρνεις και δίνεις”, σημείωσε.
Σε κρατά η ικανοποίηση για το αποτέλεσμα
Μέσα από αυτή τη 45χρονη πορεία στον χώρο της ιατρικής ο κ. Μαυρογιάννης δεν ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα δύσκολα περιστατικά, όλες τις “μάχες”, που έπρεπε να δώσει μαζί με τους άξιους συναδέλφους του για να σώσουν ζωές.
“Είναι πολλά τα συναισθήματα στην καθημερινότητα. Το άγχος, η αγωνία, να προσφέρεις ό,τι μπορείς καλύτερο, η απογοήτευση, αλλά πάνω απ΄ όλα αυτό που μας κρατάει και μας βοηθά, είναι η ικανοποίηση του αποτελέσματος σε πάρα πολλές δύσκολες καταστάσεις. Μας κρατάει ότι προσφέραμε βοήθεια, σώσαμε ίσως ζωές από πολλά νέα παιδιά, από συνανθρώπους μας και αυτή είναι η τελική ικανοποίηση. Σε πολλά βγήκαμε νικητές”, τονίζει ο ίδιος, επισημαίνοντας πως το ανθρώπινο δυναμικό του Νοσοκομείου Βόλου πάντα ήταν υψηλού επιπέδου και η χειρουργική κλινική από τις καλύτερες στην Ελλάδα. “Η ομάδα που ήμασταν εκεί, ήταν μια ομάδα προσφοράς”, σχολίασε.
Θα συνεχίσω να μεταδίδω την εμπειρία- Δεν φεύγω απογοητευμένος
Και μπορεί ο Λεωνίδας Μαυρογιάννης να αποσύρεται από την ενεργό δράση, όμως η ιατρική είναι μέρος της ζωής του, είναι στο DNA του.
“Ως γιατρός υποχρεωτικά έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσω. Πιστεύω ότι ο καθένας μας πρέπει να αξιολογεί και να φεύγει στην ώρα του. Από κει και πέρα γνώμες, εμπειρίες σε συναδέλφους θα δίνω, δεν μπορώ να αποκοπώ τελείως, ούτε θα απορρίψω τους συναδέλφους μου που είχα τόσα χρόνια συνεργασίες και συνανθρώπους εάν μου ζητούν τη γνώμη μου. Φεύγω από την άμεση ενεργό δράση, αλλά την εμπειρία θα τη μεταδίδω και σίγουρα δεν φεύγω απογοητευμένος. Φεύγω με πλήρη ικανοποίηση και το ταξίδι αυτό θα το ξαναέκανα ευχαρίστως με όλες τις δυσκολίες που υποχρεωτικά περνάς από αυτό τον δρόμο που κάνεις”, επισημαίνει χαρακτηριστικά.
“Είμαι πολίτης της Αριστεράς- Πιστεύω όμως στο πεδίο των συνεργασιών”
Εκτός όμως από έμπειρος και επιτυχημένος χειρουργός ο κ. Μαυρογιάννης εδώ και χρόνια εμπλέκεται και με τον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, διατελώντας δημοτικός σύμβουλος παλαιότερα, αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ αλλά και τώρα που βρίσκεται στην δημοτική παράταξη “Μαζί για τον Βόλο”, ως δημοτικός σύμβουλος. Ο ίδιος αποκλείει το ενδεχόμενο εμπλοκής του στην κεντρική πολιτική σκηνή, δηλώνει πολίτης της Αριστεράς, όμως πιστεύει στο πεδίο των συνεργασιών και στη λύση των προβλημάτων σε τοπικό επίπεδο.
“Πολιτικό ον ήμουν από τα παιδικά μου χρόνια. Κομματικά δεν είμαι ενταγμένος πουθενά. Είμαι πολίτης της Αριστεράς. Πάντα έτσι ήμουν κι έτσι παραμένω. Πιστεύω στην τοπική αυτοδιοίκηση και πιστεύω πως υπάρχει μεγάλο πεδίο συνεργασιών και δραστηριοτήτων που μπορούν να λύσουν προβλήματα. Πάντα επεδίωκα να βοηθήσω. Στην τοπική αυτοδιοίκηση μπορούν να υπάρχουν συνεργασίες ανθρώπων που μπορεί να έχουν διαφορετική γνώμη για την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά σε τοπικό επίπεδο μπορούν να συνεργαστούν πολλοί άνθρωποι για να λύσουν προβλήματα. Κι εγώ από τη μεριά μου προσπάθησα, προσπαθώ και θα προσπαθώ σε αυτή την κατεύθυνση ως ένας ενεργός πολίτη”, επισημαίνει, σχολιάζοντας πως η ευρεία συνεργασία από τον κομμουνιστικό άξονα έως και το κέντρο είναι δημοκρατική και μπορεί να επιφέρει λύσεις για τον τόπο.
ΕΙΠΑΝ
Πάνος Σκοτινιώτης
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Λεωνίδα! Με το χειρουργικό νυστέρι στα σίγουρα χέρια του και με τη βαθιά γνώση, την ολύμπια ψυχραιμία και τη γαλήνια αυτοπεποίθηση που τον χαρακτηρίζουν, ασκεί επί δεκαετίες την ιατρική με αφοσίωση και προσήλωση στις ηθικές αξίες, δίπλα σε όποιον έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του. Είναι, ταυτόχρονα, παρών στα πολιτικά δρώμενα ―από τα χαλεπά χρόνια της δικτατορίας ακόμη―, πάντα μέσα από τις γραμμές της Αριστεράς και με σπάνια ανιδιοτέλεια — να θυμηθώ μόνον την καθημερινή, πολύωρη απασχόλησή του στη ΔΕΥΑΜΒ ως εκτελεστικός αντιπρόεδρος στα τριάμισι χρόνια της θητείας μας, χωρίς να δεχθεί ούτε ένα ευρώ από την αποζημίωση που δικαιούνταν. Και βεβαίως, με μία υποδειγματική οικογένεια που έχουν δημιουργήσει με την εντατικολόγο σύζυγό του Άννα, που κι εκείνη έδωσε την ψυχή της στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου μας. Άνθρωπος τρυφερός, που γίνεται αυστηρός και άτεγκτος όταν απαιτείται, για μένα είναι πάνω απ’ όλα πολύτιμος, αληθινός και διαχρονικός φίλος.
Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό ο Λεωνίδας, είναι σίγουρο πως και στον νέο κύκλο της ζωής του θα εξακολουθήσει να βρίσκεται επί των επάλξεων. Να του ευχηθούμε να είναι ακμαίος, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί πηγή θετικής στάσης ζωής και πρότυπο για την κοινωνία.
Γιάννης Κωστής
Η εποχή μας πέρασε Λεο’.! Ήταν οι δεκαετίες του 90, του 2000 , του 2010. Από το ’20 και μετά είναι εποχές άλλων… Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι την εποχή τη δική μας την πέρασες με θετικό πρόσημο, σε όλους τους τομείς της ιατρικής πράξης. Αυτό το πρόσημο θα σε ακολουθεί από δω και πέρα, μαζί με τα άλλα θετικά, που πιστεύω θα προσθέσεις με την υπόλοιπη δραστηριότητα σου ως συνταξιούχος. Γιατί η σύνταξη δεν είναι και απόσυρση. Υπάρχει η θάλασσα, που δεν την αγναντέψαμε, ο ήλιο ς που δεν τον είδαμε να βασιλεύει, τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμη….
Κωνσταντίνος Μαραβέγιας
Έγινες σκαλοπάτι για να πατήσω πάνω του και να αναδειχθώ.
Έγινες σανίδα σωτηρίας σε δύσκολες στιγμές που βαριά περιστατικά και δύσκολες αποφάσεις σε κάνουν να πελαγώσεις.
Έγινες το δεκανίκι για να συνεχίσω να περπατάω όταν επιπλοκές σε ασθενείς έκαναν τα γόνατά μου να λυγίσουν.
Με εκτίναξες από τον ώμο σου και άνοιξα τα φτερά μου. Κι αυτά τα φτερά που έθρεψες με οδήγησαν σε δρόμους χειρουργικής άγνωστους και σε σένα. Αλλά ήσουν πάντα εκεί, δίπλα μου!! «Θα με πεθάνεις» έλεγες. Σου χάλασα την ησυχία και το υπέμεινες.
Κι αν αυτά τα φτερά με οδήγησαν και σε άλλα μονοπάτια που δεν τα ενέκρινες ποτέ, έκανα ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μη λείψω από κοντά σου. Όχι γιατί εσύ το χρειαζόσουν. Για μένα πάλι το έκανα. Για να συνεχίσω να ρουφάω από το μεγαλείο σου και να σε πικραίνω λιγότερο.
Λένε ότι οι Άγιοι αν θέλουν κάνουν θαύματα και με τη σκιά τους. Για την ύπαρξή μου θαυματουργή σκιά είναι η δική σου. Τη χρειάζομαι και είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου τη στερήσεις. Θα συνεχίσω να κάθομαι για πολύ δίπλα της γιατί φυσικά το έχω ανάγκη.
Βοήθησες πολλούς που σίγουρα σε ευχαριστούν. Εμένα με γαλούχησες λες και ήμουν παιδί σου!! Μου έδωσες από τον εαυτό σου!
Δεν θα σου πω ευχαριστώ γιατί πρώτον είναι λίγο και δεύτερον είσαι κομμάτι του εαυτού μου και στον καθρέφτη σου δεν κάθεσαι να πεις ευχαριστώ.
Δώσε μου μόνο την ευχή σου να φερθώ κι εγώ, αν τα καταφέρω, σε κάποιον, καλύτερα κι από πατέρας, όπως έκανες εσύ για μένα.
