«Όχι» στον πόλεμο, «ναι» στην ειρήνη είπαν με τον δικό τους τρόπο οι μαθητές και οι μαθήτριες του 30ου Δημοτικού Σχολείου, με σύμμαχό τους την ευαισθητοποίηση και τη βοήθεια των καθηγητών τους. Όπως αναφέρεται λεπτομερώς σε σχετική ανακοίνωση που στάλθηκε από το σχολείο, στις 21 Μαρτίου γιορτάζονται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, της οποίας η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον Βολιώτη ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, καθώς και η Παγκόσμιες Ημέρες Μουσικής και κατά του Ρατσισμού.
Ο εορτασμός των συγκεκριμένων ημερών βρήκε όλους τους ανθρώπους αιφνιδιασμένους με τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς στην καρδιά της Ευρώπης συνάνθρωποί μας να πολεμούν.
Όπως αναφέρεται, το σχολείο στην Ελλάδα είναι ταγμένο να διδάσκει την ειρήνη. Όλα τα παιδιά μαθαίνουν τις αξίες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και μαζί το σεβασμό των άλλων, όλων των λαών της γης, αλλά και την αξία της ειρήνης.
Στο 30ό Δ. Σχ. Βόλου οι εκπαιδευτικοί ευαισθητοποιήθηκαν τόσο ως πολίτες όσο και ως λειτουργοί της Εκπαίδευσης. Χειρίστηκαν με κατανόηση και διακριτικότητα το θέμα, δείχνοντας τον προβλεπόμενο σεβασμό στην εθνική καταγωγή και την ευαισθησία όλων. Τα παιδιά και το σχολείο είναι άλλωστε έξω από κάθε πόλεμο.
Σημειώνεται ότι στην προσπάθεια των εκπαιδευτικών υπήρξε η στήριξη καλών φίλων, όπως του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Βασίλη Αναγνωστόπουλου και του απόφοιτου του σχολείου Αμαθέο Ταφάι, μαθητή Γυμνασίου, που με τα ποιήματά τους έδωσαν την αφόρμηση να τιμηθούν οι παραπάνω Παγκόσμιες Ημέρες.
Σημαντικό μήνυμα κατά της βίας έστειλε και με το τραγούδι του ο βιρτουόζος στην ποντιακή λύρα Αβραάμ Λορδόπουλος, μαθητής στην Ε’ τάξη του 30ού Δ. Σχ. Βόλου.
Εικόνες
Το κλάμα του νεογέννητου,
τα παιδικά παιχνίδια στην αυλή,
οι ανοιχτοί δρόμοι και οι ροζ ορίζοντες,
οι γάμοι, τα γλέντια κι οι χοροί,
το ανοιξιάτικο αεράκι και το τιτίβισμα των πουλιών,
η ήμερη θάλασσα στο φως του φεγγαριού,
το θάμπος των αστεριών στα ανοιχτά βιβλία,
η γαλήνια σιωπή της νύχτας,
το ρυάκι στην πλαγιά του βουνού,
οι παπαρούνες αγκαλιά με τα στάχια στον κάμπο
δεν είναι παρά ευλογημένες εικόνες ειρήνης,
σκίτσα ζωής,
Όπως ο σκοτεινός ουρανός και τ’ αγριωπά σύννεφα,
οι πολεμικοί αλαλαγμοί φρίκης και τρόμου,
ο μαύρος καβαλάρης, θεριστής, αλύγιστος,
δρεπανηφόρος και σπορέας δακρύων,
οι βροντές και αστραπές του φλογοβόλου δράκου,
τα απορημένα βλέμματα και τα σφιγμένα χείλη,
το μακρύ ποτάμι της ατέλειωτης προσφυγιάς,
ο σιδηρόφρακτος Άρης που γκρεμίζει με βόμβες
γη και ματωμένο ουρανό, σώματα και ψυχές
κι ανοίγει διάπλατα τις πύλες του Άδη,
δεν είναι παρά αιμοσταγή θραύσματα πολέμου,
σκίτσα θανάτου.
……………………………………………………………………….
Κι η Ποίηση-Θεά μ΄ ένα κλαδί ελιάς στέκει ανάμεσό τους!
Κάτω Λεχώνια, 21/3/22
Β.Δ.Αναγνωστόπουλος,
Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Ο Πόλεμος ενάντια στη Δημοκρατία
Πόλεμος και ειρήνη
Σε ένα κόσμο μες την δίνη
όπου η καταστροφή χωρίς έλεος επικρατεί
εις βάρος των ανθρώπων την ζωή
Είναι άραγε ο πόλεμος Δημοκρατία;
Είναι όλων των ανθρώπων η επιθυμία;
Διότι προφανώς ο σωστός τρόπος ζωής και η καλά
οργανωμένη κοινωνία αντανακλούν την Δημοκρατία
όπου ο καθένας την γνώμη του εκφράζει με ελευθερία
Γιατί λοιπόν κάποιος με ισχύ να σπείρει
διχόνοια και καταστροφή, αφού τώρα πια
την δύναμη την έχουν οι πολλοί
Δεν έχουμε μοναρχία ούτε δικτατορία
αλλά Δημοκρατία και στηρίζουμε την
Ειρήνη και την Ελευθερία, αυτό θέλει η
πλειοψηφία
Αυτό είναι το καλό με την
Δημοκρατία, στηρίζει την Δικαιοσύνη,
την Ισότητα και την Ελευθερία που
αντικατοπτρίζουν την «Τέλεια Κοινωνία!»
Αμαθέο Ταφάι
Μαθητής 7ου Γυμνασίου Βόλου
Μέσω της ανακοίνωσης τονίζεται ότι τα παιδιά έφεραν το θέμα στις οικογένειές τους, οι οποίες έχουν πάντα πολλές ιστορίες να διηγηθούν. «Κάποιες φορές οι ιστορίες μπορεί να χάνονται μαζί με τους ανθρώπους που τις έζησαν και δεν τις μαθαίνουμε ποτέ. Άλλοτε πάλι, μένουν κρυμμένες για καιρό, ξεπηδούν τυχαία στις κουβέντες και μας σπρώχνουν να τις ψάξουμε. Έτσι έγινε και με τα παιδιά που έφεραν στις τάξεις τους μνήμες από τους Μικρασιάτες προγόνους τους , παιδιά που έχουν αγνοούμενο συγγενή στην Κύπρο, παιδιά που οι γονείς τους έζησαν την ένταση στην Αλβανία μετά την πτώση του προηγούμενου καθεστώτος», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Για το λόγο αυτό τα παιδιά του 30ού Δ. Σχ. Βόλου εξέφρασαν την αντίθεσή τους στον πόλεμο, ως τρόπου επίλυσης κάθε διαφοράς στέλνοντας ηχηρό μήνυμα υπέρ της ειρήνης.
«Όχι στον πόλεμο στην Ουκρανία» διατράνωσαν τα παιδιά μας καταδικάζοντας τον πόλεμο απαιτώντας με τα συνθήματά τους, μέσα από τις εικαστικές τους δημιουργίες, με κολλάζ, πανό και πολλά ακόμα «Ειρήνη Τώρα!» ελπίζοντας η φλόγα της ειρήνης να επικρατήσει παντού. «Ο πόλεμος φέρνει μόνο δυστυχία και το μόνο που γίνεται τελικά είναι να πεθαίνουν οι άνθρωποι». Μια άλλη μαθήτρια νιώθοντας σαν την Άννα Φρανκ κρατάει ημερολόγιο και σημειώνει ότι αυτή η κατάσταση μας οδηγεί «σε ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, όπου άνθρωποι και περιβάλλον θα καταστραφούν από τον εγωισμό τους» . Ο Μιχάλης εύχεται «να μην υπάρχουν πόλεμοι , θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να σταματήσουν οι πόλεμοι. Σαν παιδί μπορώ να προσφέρω εθελοντική βοήθεια με τρόφιμα και φάρμακα». Ο Δήμος λυπάται για τα παιδιά της ηλικίας του γιατί «δεν πηγαίνουν σχολείο, δεν παίζουν και φοβούνται…». Ο πόλεμος για τον Βασίλη φέρνει πίκρα, πόνο και θάνατο», η Ιωάννα με ένα σύντομο ποίημά της «Ο πόλεμος είναι κακός, όπως ο κακός σου εαυτός, θάνατο σκορπά και παίρνει την ανθρώπινη ομορφιά». Ο Νικόλας πιστεύει ότι «οι χριστιανοί πιστεύουν στην αγάπη και ειρήνη και γι’ αυτό δεν έχει στην Ευρώπη θέση ο φανατισμός και ο όλεθρος ο πολεμικός!»
Ο Σεραφείμ βλέπει «παιδιά που δεν γελάνε αλλά κλαίνε από όλα αυτά που γίνονται καθημερινά». Η Μελίνα γράφει «Το κακό παραμύθι του πολέμου», στο οποίο διαπιστώνει, ότι όλα ξεκινούν όταν «δεν υπάρχει σεβασμός και αδελφοσύνη οι άνθρωποι είναι άδειοι και νομίζουν ότι ο πόλεμος θα τους κάνει σπουδαίους. Δεν τους ενδιαφέρει αν πεθάνουν συνάνθρωποί τους, συγγενείς και μικρά παιδιά…», το παραμύθι έχει πάντα τέλος καλό και «…η Ειρήνη αποκαλύπτει στους ανθρώπους το κακό πρόσωπο του Πολέμου κι έτσι τον εξορίζουν από τον κόσμο». Η Μαρίλια λέει στους/στις συμμαθητές/τριές της ότι «ο πόλεμος δεν είναι λύση για του κόσμου όλες τις διαφορές αλλά η αγάπη, η γαλήνη και η ασφάλεια είναι αυτά που μας βοηθούν να ζήσουμε με ομόνοια κι ευτυχία». Η Μαρία ποιητικά μας λέει ότι «ο πόλεμος είναι πράγμα κακό και φέρνει δυστυχία… Κρίμα που οι άνθρωποι δεν παίζουνε ομαδικά για να ‘χουνε ειρήνη κι αγάπη παντοτινά!» Τα παιδιά όμως αντιλαμβάνονται και τις υπόλοιπες συνέπειες ακούγοντας τους γονείς τους, ο Κώστας σημειώνει «επηρεάζεται όλος ο κόσμος, οι τιμές ανεβαίνουν, πολλά πράγματα δεν τα βρίσκεις εύκολα στα ράφια των μαγαζιών, γιατί οι τιμές ανεβαίνουν, η βενζίνη ακρίβυνε και κάποιοι γονείς δεν μπορούν να δουλέψουν ενώ στα σπίτια πρέπει να κάνει πολύ κρύο για να ανάψουμε τη σόμπα…». Για τον Παναγιώτη ο πόλεμος μετατρέπει «τους ανθρώπους σε ζώα χωρίς καλοσύνη και συμπόνια στο διπλανό, τον ηλικιωμένο, στο μικρό παιδί…» και η Αλεξάνδρα πιστεύει ότι δυστυχώς «ο πόλεμος είναι ένα παιχνίδι για τους ισχυρούς που είναι αχόρταγοι για εξουσία, εδάφη και υλικά αγαθά και όχι χαρά και ειρήνη με χαρούμενους ανθρώπους».
Αυτό λοιπόν το ηχηρό μήνυμα έστειλαν οι μικροί μαθητές και μαθήτριες του 30ού Δ. Σχ. Βόλου, μήνυμα για ειρήνη, αλληλεγγύη των λαών και όχι στη βία, ως τρόπου επίλυσης των διαφορών .
Τέλος, αναφέρεται ότι είναι στο χέρι των ενηλίκων να φροντίσουν να μη χαθεί αυτή η παιδικότητα, η αγάπη, η ευαισθησία και ο αλτρουισμός από τα παιδιά.
