«Σύντομα θα κληθούμε να επιλέξουμε, είτε να παίξουμε πάλι το ίδιο εργάκι, δηλαδή αυτό που παίζουμε 42 χρόνια τώρα … Πιο έργο παίζουμε; Εναλλάσσουμε λαϊκισμούς στην εξουσία. Άλλοτε πάει ο δεξιός λαϊκισμός, άλλοτε πάει ο αριστερός λαϊκισμός. Έχουμε και αυτή τη παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουμε και έναν αριστερό δεξιό λαϊκισμό στην εξουσία». Με αυτά τα λόγια σκιαγράφησε την πολιτική πραγματικότητα, μιλώντας στο «Ράδιο-Ένα» και τη «ΜΑΓΝΗΣΙΑ» , ο πρώην βουλευτής και γνωστός συγγραφέας κ. Πέτρος Τατσόπουλος, με αφορμή πρόσφατη παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου στον Βόλο.
Συνέντευξη στον Ηλία Κουτσερή
Πως ξεκίνησε στο μυαλό σας ως συγγραφέα το τελευταίο σας βιβλίο, το «Γκαγκάριν”;
Αυτό έχει μια μικρή ιστορία … Ξεκίνησε ως μυθιστόρημα αλλά καθοδόν η πραγματικότητα μου φάνηκε πιο μυθιστορηματική από το μυθιστόρημα και για αυτό το μεταποίησα σε αυτό το είδος που δεν είναι πολύ γνωστό στην Ελλάδα, το οποίο οι Αγγλοσάξονες το λένε «no fiction novel» που μεταφράζεται σε μνήμες σε πλαστικό μυθιστόρημα. Δηλαδή είναι γραμμένο σαν μυθιστόρημα αλλά τίποτα δεν είναι επινοημένο, όλα είναι πραγματικά
Άρα τα πρόσωπα είναι πραγματικά …
Τα πάντα … πρόσωπα, γεγονότα, σκηνές που περιγράφονται, είναι πραγματικά, στο βαθμό βέβαια που μπορούμε να έχουμε κάποια γνώση της πραγματικότητας
Φαντάζομαι ότι υπήρξε και κάποια σχετική έρευνα από μέρους σας, οπότε όλα αυτά «κουμπώνουν»
Τεράστια έρευνα, να φανταστείτε ότι γράφω αυτό το βιβλίο επί 6 χρόνια. Βέβαια η πολιτική με ξεπέρασε αρκετά, αλλά η έρευνα ήταν συστηματική και πολύπλευρη και έπρεπε να τεθούν και θεμέλια απάτητα μέχρι τώρα, γιατί το υλικό ήταν είτε από προφορικές αφηγήσεις είτε από περιοδικά διάσπαρτα δημοσιεύματα και λιγότερο σε βιβλία
Τι πραγματεύεται ; Απ’ ότι αντιλαμβάνομαι υπάρχουν και πτυχές από την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας έτσι;
Είναι λίγη η ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, απλώς είναι «δεμένη» με έναν τρόπο θα έλεγα πλάγιο, δηλαδή δεν είναι η επίσημη ιστορία της Ελλάδας, δεν είναι αυτό που αποκαλούμε μακροιστορία, δηλαδή τα πολιτικά γεγονότα ποιοι ήταν πρωθυπουργοί ή τι συνέβη στη πολιτική σκηνή
Αυτά που μαθαίνουμε δηλαδή ή ξέρουμε συνήθως …
Αυτά που μαθαίνουμε στο σχολείο, αν μαθαίνουμε, γιατί συνήθως ποτέ δεν φτάνουμε στα μεταπολεμικά χρόνια αλλά είναι η ιστορία από χαμηλά. Δηλαδή η μικροϊστορία η οποία έχει επίδραση και στην πολιτική ζωή, κυρίως έχει επίδραση σε εμάς, δηλαδή είναι η ιστορία που αφηγείται η μια γενιά στην άλλη και η ιστορία που θα έλεγα εντυπώνεται περισσότερο από την επίσημη ιστορία
Πρόκειται ίσως και για μια νοσταλγική ματιά προσωπική και στο παρελθόν;
Νοσταλγική δεν θα το έλεγα, αλλά ματιά στο παρελθόν βέβαια και είναι. Προσπαθώ λίγο να δίνω πως έχουμε φτιάξει…Ξέρετε, εμείς έχουμε φτιάξει μια εικόνα για τον εαυτό μας ως έλληνες- νεοέλληνες, οι ξένοι έχουν μια άλλη εικόνα για εμάς και υπάρχει και μια τρίτη εικόνα που είναι η πραγματική, που δεν ταυτίζεται ούτε με την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας, που είναι η ιδέα ενός ανασφαλούς νάρκισσου θα έλεγα, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο. Είμαστε και νάρκισσοι έχουμε και χαμηλή αυτοπεποίθηση και κλονίζεται και η αυτοπεποίθηση με το παραμικρό. Είμαστε ένα χαρμάνι από υψηλά και χαμηλά στοιχεία, δεν είμαστε κανένας λαός που ξημεροβραδιάζεται στα μουσεία, στις εκθέσεις ζωγραφικής και στις συναυλίες αν και μπορεί να παραμυθιαζόμαστε ότι τέτοιοι είμαστε, ούτε ένας λαός που βλέπει μόνο τσόντες. Θα έλεγα ότι είμαστε ένας λαός που βλέπει και τσόντες πάει και σε συναυλίες ενίοτε. Η πραγματικότητα δυστυχώς αντιστοιχεί σε 5 και 6 Ελλάδες και όχι σε μια Ελλάδα. Αλληλοεπηρεάζονται, αλληλοϋπονομεύονται και παρόλο που μπορεί η μια Ελλάδα να απεχθάνεται την άλλη, επισήμως τουλάχιστον λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία έχουν πάρα πολλούς διαύλους επικοινωνίας… Αυτούς τους διαύλους προσπαθώ να εντοπίσω στο βιβλίο μέσα στα τελευταία 65- 70 χρόνια από το τέλος του πολέμου από τα Δεκεμβριανά, μέχρι τώρα
Θα ήθελα να κλείσουμε λίγο με τα της πολιτικής… Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση ;
Νομίζω ότι σύντομα, θα κληθούμε να επιλέξουμε είτε να παίξουμε πάλι το ίδιο εργάκι αυτό που παίζουμε 42 χρόνια τώρα δηλαδή ποιο έργο παίζουμε εναλλάσσουμε λαϊκισμούς στην εξουσία άλλοτε πάει ο δεξιός λαϊκισμός άλλοτε πάει ο αριστερός λαϊκισμός. Έχουμε και αυτή τη παγκόσμια πρωτοτυπία να έχουμε και έναν αριστερό δεξιό λαϊκισμό στην εξουσία. Αν θέλουμε μια από τα ίδια θα μας δοθεί η ευκαιρία αλλά δεν θα βγούμε από το αδιέξοδο αλλά θα μπούμε ακόμα πιο βαθιά από το αδιέξοδο οπότε η μόνη μας εναλλακτική κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον είναι να απογαλακτιστούμε για πρώτη φορά να ενηλικιωθούμε για πολιτικά να απογαλακτιστούμε και από τον δεξιό και από τον αριστερό λαϊκισμό και να πάμε επιτέλους σε αυτό το πολυπόθητο ραντεβού με την πραγματικότητα δεν μπορούμε δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να εθελοτυφλούμε …
