Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν χθες 17 Μαΐου από τον θάνατο του διεθνούς φήμης βολιώτη μουσικοσυνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ο άνθρωπος που έμελλε να μείνει στην ιστορία με το μικρό το όνομα, ως Vangelis, έφυγε από τη ζωή σαν χθες, σε ηλικία 79 ετών στο Παρίσι όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Στο συγκινητικό της μήνυμα η σύντροφός του Λόρα Μεταξά, με αφορμή τη συμπλήρωση των τριών χρόνων από τον θάνατο του συντρόφου της αλλά και την απώλεια του πατέρα της Σπύρου Μεταξά πριν από λίγες εβδομάδες, έγραψε στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης για την παρακαταθήκη του παγκοσμίου φήμης δημιουργού.
Όπως έγραψε η Λόρα Μεταξά*:
Όταν η μοίρα αποφασίζει την απόδοση της ψυχής από το σώμα, θεωρούμε τη μέρα αυτή ως «σημαντική». Υπάρχει η μέρα της γέννησης και η μέρα του «θανάτου». Για μένα, σε ότι έχει να κάνει με τον Vangelis, δεν υπάρχει ημέρα θανάτου. Η πιο απλά, ο Vangelis ζει μέσα από τις δημιουργίες του, τη μουσική, το έντονο γέλιο του, τη φωνή του, τα ιδανικά του, τα πιστεύω του, τον έντονο εσωτερικό του κόσμο. Δεν ήταν μόνο συνθέτης αλλά ένα ανθρώπινο ον σε συνεχή πολύπλευρη δημιουργικότητα. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του καλλιτέχνη με τη στενή έννοια που ορίζει ο Πλάτωνας, αλλά περισσότερο επιστήμονα, έναν αληθινό επιστήμονα του ήχου και των δονήσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι με τη μουσική του έφερε τάξη στο χάος και το μετέτρεψε σε αρμονία. Όλη η αποδοχή που κέρδισε από την μελέτη του μη υπαρκτού κόσμου, συνέβαλε στο εξαιρετικό του πνεύμα και τον έκανε αυτό που ήταν. Συνήθιζε να λέει ότι χάρη στη μουσική κέρδισε γνώση και σοφία πέρα από το καθιερωμένο. Υποθέτω ότι έτσι νιώθει κάποιος που είναι μπροστά από την εποχή του. Ολόκληρο το πνευματικό του ταξίδι τώρα είναι μέρος της δικής μου ύπαρξης. Με τον δικό μου ταπεινό τρόπο, εξακολουθώ να αρνούμαι ότι πέρασε χρόνος από τον θάνατο του Vangelis και λέω στον εαυτό μου ότι πήγε κάπου μακριά, σε έναν εντελώς διαφορετικό τόπο με τον οποίο η επικοινωνία είναι πάντα δύσκολη. Νιώθω ότι αν ακούσουμε προσεκτικά μπορούμε ακόμη να ακούσουμε τη φωνή του και να αποκτήσουμε πρόσβαση στον μοναδικό του κόσμο. Τις τελευταίες εβδομάδες έχασα και τον πατέρα μου. Ήταν μια διαφορετικό απώλεια για μένα. Από τη μία ο θάνατος του πατέρα μου που με έφερε στη ζωή και μου έδωσε τη δυνατότητα να εκτιμήσω τις αξίες της ζωής και από την άλλη ο Vangelis που μου έδωσε όλη την αγάπη που κάποιος θα μπορούσε να θελήσει ούτως ώστε να μεγαλώσει όμορφα σ’ αυτή τη ζωή. Ομολογώ ότι παρά το ότι οι δύο τους ήταν εντελώς διαφορετικοί, όταν συναντήθηκαν έβαλαν ο ένας τη σφραγίδα του στον άλλον. Ανακαλώ πολύ καθαρά ότι του Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου το 1997, για το οποίο ο Vangelis δημιούργησε την τελετή έναρξης, δόθηκε στην Αθήνα χάρη στον πατέρα μου τον οποίο είχε διορίσει δύο χρόνια νωρίτερα ο πρωθυπουργός για να εξασφαλίσει τους αγώνες για την Αθήνα, με τις διπλωματικές του κινήσεις για το ειλικρινές χάρισμα που είχε. Εκείνη η τελετή έναρξης, για την οποία ο Vangelis ήταν πολύ περήφανος, άνοιξε τον δρόμο για ακόμη δύο αξέχαστες εκδηλώσεις, τη συναυλία της «Μυθωδίας» στις Στήλες του Ολυμπίου Διός το 2001 και τη συναυλία στο Κατάρ για την Συμμαχία των Πολιτισμών το 2011. Ο Vangelis αγάπησε κάθε στιγμή από αυτά και όλος ο σχεδιασμός ήταν απόσταγμα της φιλοσοφίας και του οράματός του. Ήταν συνδυασμός οράματος και ήχου. Δεν ήταν πλέον απλώς ένας συνθέτης. Το μυαλό και η ψυχή του ήταν μέσα στο θέμα της κάθε συναυλίας. Αυτό ήταν το δώρο που μας έδωσε, ένα δώρο που θα κρατήσει πέρα από κάθε άλλο. Ανατρέχοντας στις δημιουργίες του, μπορούμε ακόμη να κατανοήσουμε τουλάχιστον ένα μέρος από το θαύμα της δημιουργικής του ιδιοφυίας. Πάντα γνώριζε ότι οι ποιητικές και λυρικές ιδιότητες του έργου του πήγαιναν χέρι με χέρι με μία ολόκληρη μυστική συμβολική τάξη των πραγμάτων. Αυτό ήθελε να επικοινωνήσει στον κόσμο με ταπεινότητα και ηθική αξιοπρέπεια.
* Μετάφραση Δ.Κ.
