Εξουσία είναι η δύναμη ή η ισχύ, που εκμεταλλεύονται κάποια αντιδημοκρατικά καθεστώτα καθιστώντας την εξουσία ως ευκαιρία, προκειμένου να επιβάλλουν την δική τους βούληση σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, και τελικά να επιβληθούν στο σύνολο των συνανθρώπων τους.
Με διάφορες ιδεολογικές διακηρύξεις και ψυχοτεχνικά πολιτικά μανιφέστα η σημασία των καταστάσεων καμουφλάρεται και τα διάφορα πολιτικά η κοινωνικά γεγονότα υποβαθμίζονται, με έμμεσους μεθόδους παραπλάνησης της γνώμης, μέσω ανάδειξης άλλων γεγονότων ελάσσονος σημασίας ως σημαντικά ή ακόμη και με την καθόλου ανάδειξη των.
Έτσι δημιουργείται αργά αλλά σταθερά η ψευδαίσθηση ότι, η κατοχή της εξουσίας είναι κοινό καθήκον και δικαίωμα και η άσκηση της γίνεται προς όφελος της υλοποίησης των επιθυμιών της πλατιάς μάζας.
Ο Λαός ανήμπορος να ελέγξει την ροή των γεγονότων ή ν’ ασκήσει κριτική ή να εκδηλώσει αντίσταση, οδηγείται στην απάθεια και η εξουσία θεμελιώνεται και διαιωνίζεται αποκτώντας διάρκεια και συνέχεια.
Αναμφίβολα ο παραπάνω τρόπος εξουσίας, έχει μία και μόνο κατάληξη.
Την δημιουργία κρατών με αντιδημοκρατικά καθεστώτα, οδηγούμενα πάντοτε από κάποιον αυταρχικό ηγέτη ο οποίος αργά η γρήγορα συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του με αποκλειστικό κύριο γνώμονα τις δικές του θέσεις και τις προσωπικές του πεποιθήσεις.
Αντίθετα ο δημοκρατικός ηγέτης αντιλαμβάνεται το εφήμερο της θέσης του και το απαραβίαστο δικαίωμα αυτών που με την δική τους βούληση και συναίνεση « εξουσιάζει» και προσπαθεί να εντοπίσει μέσω των πολιτικών επιλογών της εξουσίας του το κοινό συμφέρον και το κοινό όφελος έτσι ώστε, την επόμενη φορά « της κρίσεως του» θα αναγνωριστεί και θα επανεκλεγεί.
Ιδανική θεωρία ενός δημοκρατικού ηγέτη για την σημερινή πολιτειακή μας ερμαφρόδιτη άσκηση εξουσίας και δεν αναφέρομαι στην τωρινή διακυβέρνηση, αλλά σε όλα σχεδόν τα μεταπολιτευτικά σχήματα εξουσίας, που αντί να εξουσιάζουν στο όνομα του Ελληνικού λαού, στο όνομα της πραγματικής Δημοκρατίας χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα τους τίτλους « Δημοκρατικά καθεστώτα».
