Η σύγχρονη πολιτισμική ηθική στους δικούς μας καιρούς εκδηλώνεται κατά το δοκούν από τους εκάστοτε πολιτικούς ταγούς, οι οποίοι τείνουν να μετατρέψουν την ανθρωπιστική ευαισθησία σε προσαρμοσμένο πολιτικό νεωτερισμό και σε καινούργιο τρόπο ηθικής προσέγγισης.
Άλλοι εγκαθίστανται παρασιτικά στις παραδοσιακές έννοιες μιας εθνικιστικής καθαρότητας, φοβούμενοι την καταστροφή του αρχέγονου οράματος ηγεμονίας των δικών τους ολίγων και άλλοι με βοηθό την συμπάσχουσα φαντασία οραματίζονται μια πολιτική πανσπερμία , θρησκευτικής, πολιτισμικής πολιτιστικής και αδιάφορης ηθικής.
Το παράδοξο είναι ότι οι υποστηρικτές της εθνικιστικής καθαρότητας και οι υποστηρικτές της αδιάφορης ηθικής, προκειμένου να υπάρξει θρησκευτική παρηγοριά, πολιτική γιατρειά και εξωτερική υποστήριξη, συστεγάζονται πολιτικά και χρησιμοποιούν το εμβόλιο της πραγματικής αναισθησίας, βαφτίζοντας τα νέα ουτοπικά τους οράματα σε «πολιτικές κολεκτίβες» ατομικής συμφεροντοποίησης, καταργώντας κάθε προηγούμενη συλλογική κατάκτηση, προωθώντας τάσεις αλλοδαπού εγωμονισμού και εγχώριας ανθρωπιστικής αλλοτρίωσης.
Μέχρις ότου η αναγκαστική κολεκτικοβοποίηση ερεθίσει τα συμφέροντα εκάστης πολιτικής συμπάθειας και η αδιάφορη ηθική, μετατραπεί εν μία νυκτί σε επαναπατρισμό της αξιωματικής αντιπρότασης, σε αιφνιδιαστική αλλαγή προοπτικής και σε διάλυση της σκυφτής θεωρίας του παντοτινού δεύτερου.
Δυσοίωνα επεισόδια προειδοποιούν για την μεταβλητότητα της πολιτικής τάξης και βροχερά αστραπόβροντα αναμένονται κάπου εκεί που οι συνηθισμένες και προσωποποιημένες οντότητες, άρχισαν να μη χωράνε στις καρέκλες που ο Ελληνικός λαός τους έδωσε για να κάτσουν και να λύσουν τα δικά του προβλήματα και όχι τα δικά τους.
