Γράφει ο Kώστας Παρδάλης
-Έκανε τον Λιονταρή αλλά μόλις βγήκε το φιρμάνι τουμπεκί ψιλοκομμένο. Σιγοκαίει τώρα ο λουλάς και ο ναργιλομερακλής που δεν σταμάταγε την μάγκικη πάρλα, τώρα τουμπεκιάζ’. Κατάπιε την γλώσσα τ’, κι όπως λένε οι παλιοί Σαμιώτες ‘ Στάχτ’ στην γλώσσα τ’».
Ρούφα τ’ αυγό σ’ έρμε και μην μιλάς, δεν φτάν’ που έχ’ς λερωμέν’ την φωλιά σ’, άνοιγες και το καπάνι σ’ κι έλεγες κι έβριζες τους πάντες λες και όλ’ ήταν εχθροί σ’ κι ήθελαν το κακό σ’.
Δεν κοιτάς να ξημερώσεις τα αξεδιάλυτα σκοτάδια που έχ΄ς στο Δρομοκαίτειο σ’, γιατί το λίγο που σ’ έμεινε θα δραπετεύσ’ κι αυτό σαν την Βίκυς που παλιά το έπαιζε Μεσσαλίνα και τώρα μετανοούσα Μαγδαληνή.
Τώρα όμως την ψυλλιάστηκες, πήρες χαμπάρ’ το κλύσμα που έρχεται και είναι κι ασάλιωτο (θα πονέσ’) κι έκατσες στ’ αυγά σ’.
Ξέρ΄ς όμως τι λένε στο χωριό μ’. «Όταν ο Σουλτάνος πεθαίνει η καμήλα ψοφάει».
