Ευημερία, ανάπτυξη, πρόοδος, αξιοπρεπής διαβίωση, εναλλακτικά μοντέλα κοινωνικής, παραγωγικής και πολιτικής ανασυγκρότησης. εγγυημένη εργασία, κοινωνική πρόνοια (υγεία, περίθαλψη), παιδεία, ειρήνη και τόσα άλλα κοινωνικά αγαθά θα μπορούσε να έχει η έννοια του ιδανικού κράτους, με την μορφή ενός μοντέλου αισιόδοξου, απαλλαγμένου από ξένη εξάρτηση, χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς δεσμώτες και δεσμευόμενους, παρά μόνο Ανθρώπους.
Ανθρώπους παραγωγικούς, πολιτικοποιημένους, ίσους πολιτικά και κοινωνικά, αλλά δημοκρατικά υπεύθυνους.
Ένα τέτοιο πολιτικοκοινωνικό μοντέλο πιθανόν ουτοπικό, θα έπρεπε να αναπτύξει η γηραιά Ήπειρος απέναντι στις δυστοπικές συνθήκες διαβίωσης του δικού της γηραιού ανθρώπινου δυναμικού, συνθήκες τις οποίες δημιουργεί η ίδια βιώνοντας απλώς το πέρασμα του δικού της αναποτελεσματικού χρόνου, τρώγοντας τα δικά της σαρκία και πλατσουρίζοντας στα δικά της απόνερα μιας έντονης κυκλικής ύφεσης προκαλώντας ταυτόχρονα περιβάλλοντα αυξανόμενου ανταγωνισμού και χαμηλής ανάπτυξης.
Ακολουθεί συμφεροντολογικές σκοπιμότητες των κρατούντων του κεφαλαίου, εξ αιτίας δικών της δανειακών δεσμεύσεων, μέσω μιας υποδεικνυόμενης και στρεβλής υλιστικής φιλοσοφίας της ελεύθερης αγοράς, φλερτάροντας ταυτόχρονα με την εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων χωρίς να τους νοιάζει, για τη μεγιστοποίηση του κέρδους των επενδυτών με παράλληλες σχέσεις αυξημένης παραγωγής για παραγωγή περισσότερου πλούτου, προκειμένου να μειωθεί στο ελάχιστο το ρίσκο και αναγκαστική χαμηλή μισθωτή εργασία, υποχρεώνοντας τα κράτη μέλη της να περικόψουν τα κοινωνικά αγαθά, τις κοινωνικές δαπάνες, να μειώσουν τις θέσεις εργασίας και κάθε τι, προκειμένου να ανταποκριθούν στις έντονες πιέσεις των δανειστών-πιστωτών, προκαλώντας εν γνώση των διοικούντων αχυρανθρώπων ρωγμές στους κοινωνικούς ιστούς και αθεράπευτα μη αναστρέψιμα τραύματα.
Ως αντίποδας οι αναπτυγμένες κοινωνίες, με υψηλό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν οι οποίες, βασικό άξονα των δικών τους κοινωνικοπολιτικών μοντέλων έχουν υψηλό δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης και ευημερούσες οικονομίες, βασισμένες στο δικό τους ανθρώπινο δυναμικό ακολουθoύν πολιτικές τακτικές στο κέντρο των οποίων βρίσκεται ο άνθρωπος και οι ανάγκες του.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος εύκολα, πως μπορεί να μετατραπεί σε δυστοπία μια οικονομία που αναπτύσσεται νωχελικά αργά, ακολουθώντας τόσο καπιταλιστικά όσο και ιμπεριαλιστικά μοντέλα, κατάκτησης εδαφών και μείωσης ανθρώπινων ψυχών.
