Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτή την αισθητή και τεκμηριωμένη αυθαιρεσία του ενός και στο άρρητο του νοήματος των καταγγελιών του άλλου, ο θεατής αυτής της ψυχολογικής εμπειρίας καλείται να αντιληφθεί, πόσο τυφλό και συμπλεγματικό μένος, έχει εδραιωθεί σε όλους αυτούς που νέμονται την εξουσία.
Και όμως όλες αυτές τις παρασιτικές και σκιώδεις παρτιτούρες των συμπλεγματικών πολιτικών διανοουμένων και την δυνατότητά τους να χειραγωγούν την δική μας βιωματική πραγματικότητα, τους εξουσιοδοτήσαμε εμείς.
Με κριτήριο την ιδιαιτερότητα στον δημοκρατικό πολιτισμό, στην κοινωνική κατανόηση, την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, την ιδεολογική τους ταύτιση με την συνείδηση ευθύνης για την πατρίδα και τον λαό της και το σημαντικότερο να αντισταθούν ως Έλληνες σε κάθε τι που επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία και την κληρονομική και πολιτισμική μας αποκλειστικότητα.
Η εξουσιοδότηση αυτή στην «εναλλακτική πρώτη φορά αριστερά» οργανωμένα και με μία φαντασιώδη και προκλητική ορμή λειτούργησε στην αρχή ως κινητήρια ψυχολογική δύναμη μιας απελπισμένης κοινωνικής πίστης και κατέστησε κοινωνό και αμετάπειστο πνευματικό ψηφοφόρο, κάθε έναν κομματικά ομόδοξο.
Στην συνέχεια βέβαια ο λαός ως πνευματικός και πολιτικός ανάδοχος όπως είναι φυσικό κλήθηκε να παραστεί, εκτός από την γέννηση και την βάφτιση του κόμματος και στον γάμο του πρώτου συμφώνου συμβίωσης στην Ελλάδα.
Ο δεξιός κρατισμός παντρεύτηκε αρμονικότατα με τον μαρξιστικής καταγωγής ευρωπαϊκό διεθνισμό.
Και τα βλαστάρια τους δόξα τον Θεό.
Τέσσερα μέχρι τώρα, «μνημονιάκια».
Η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της ομόφυλη κυβέρνηση.
Τα υπόλοιπα «κομματάκια» της γνωστής σειράς «πενήντα-πενήντα», απλά έπαιρναν “μάτι”.
