(Στους Μαθητές μου, που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται).
«Ψηφίδες Ιστορίας, «κτήμα τε ες αιεί».
Ψηφίδα Πρώτη.
Δημητράκης Δημητριάδης, Λουλουδάς, ετών επτά.
«Τα παιδιά του Αγώνα».
-Και συ σκλαβόπουλο, γιατί
θλιμμένο στέκεις και
θωρείς;
-Μήπως να πολεμήσεις δεν
μπορείς;
-Όπλο δεν έχω, Καπετάνιο.
-Να τις κοτρώνες.
Αρκετές για σένα το μικρούλη.
Και αρπάζει ο ήρως, ο μικρός
Κοτρώνες,
Για να φέρει λευτεριά».
(Επίγραμμα στον Ανδριάντα του Ήρωα Δημητράκη Δημητριάδη).
Το Επίγραμμα εμπνευσμένο από τη Θυσία του Εφτάχρονου Ήρωα είναι γραμμένο από τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη. Ευλογημένη συγκυρία, ένα χρόνο μετά τη Θυσία του Δημητράκη, στις 14 Μαρτίου 1957, ο Παλλικαρίδης οδηγείται από τον «πολιτισμένο» Άγγλο Δυνάστη στην Αγχόνη.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, στο Απελευθερωτικό Αγώνα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών (1955-59) Μικροί και Μεγάλοι έδωσαν τον παρόν τους! Ο Μικρός Ήρωάς μας στις 14 Μαρτίου 1956 συμμετείχε σε διαδήλωση ενάντια στον Άγγλο αποικιοκράτη. Όπλο του οι «κοτρώνες». Το Παλλικαρόπουλο κοίταξε στα μάτια τον Δυνάστη και ανέδειξε με τη θυσία του πως ήταν ισχυρότερος από τον ισχυρό Δυνάστη και τρανότερος από τον τρανό αποικιοκράτη! Για τούτο και ο μικρόψυχος Άγγλος δυνάστης πυροβόλησε και δολοφόνησε το Εφτάχρονο Παιδί. Το γεγονός έγινε στην περιοχή Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα. Ως συνέχεια του ανοσιουργήματος του Άγγλου Δυνάστη ήταν και ο κρυφίως ενταφιασμός του Σκλαβόπουλο σε πολλαπλό τάφο στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα. Ο λόγος ήταν για να αποφύγουν τις αναμενόμενες κινητοποιήσεις των οργισμένων σκλάβων.
Τα «λείψανα-οστά» του Μικρού Λουλουδά, (πουλούσε λουλούδια για να συνδράμει στα οικονομικά της οικογένειάς του) μετά από εξήντα πέντε (65) χρόνια εντοπίστηκαν και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA στις 12 Δεκεμβρίου Κηδεύθηκαν με τιμές Ήρωα στις 12 Μαρτίου 2022 στον Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα,
Η Θυσία του Δημητράκη είναι καιόμενη μνήμη και μια πετριά στη συνείδησή μας για να αφήσουμε τα κενά λόγια των έργων και να περάσουμε στα έργα των λόγων. Να πιστέψουμε πως ο μόνος ρεαλισμός είναι ο αγώνας του Ανθρώπου για τον Άνθρωπο.
Ο Μικρός Ήρωάς μας ανήκει στη γενιά του 1955, που θυσίασε τη δική της Άνοιξη για να χαρίσει σε μας πολλές «Άνοιξες». Για να μπορούμε να Ονειρευόμαστε και να μην Βολευόμαστε! Η Θυσία του διαχρονική και επίκαιρη είναι αλογόμυγα ενάντια στο βόλεμα και στο «ρεαλισμό» που, δυστυχώς, σημαίνει υποτέλεια, δουλοφροσύνη, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας με βάση την υλική υπεροχή και τη βία-δίκαιο του ισχυρού το κυνισμό και τον τυχοδιωκτισμό και τον ωφελιμισμό.
Ψηφίδα Δεύτερη.
Κύπρος – Ουκρανία.
«Γιε μου κρίμα στα Παλικάρια που φεύγουν και αλίμονο στις Μανάδες που μένουν»! μου είπε, πριν λίγες μέρες στην Κύπρο, με αναφορά στα γεγονότα της Ουκρανίας, Μητέρα Παιδικού Φίλου και Συμπολεμιστή, ο οποίος έπεσε μαχόμενος ενάντια στον τούρκο εισβολέα τον Ιούλιο του 1974. Τα Βιώματά μας είναι δεσμός με τον πόνο του νέου δράματος που συνεχίζεται στην Ουκρανία.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία γεννά θύμισες οι οποίες για εμάς είναι και νωπές και πικρές. Η μνήμη μας είναι «βίδα με χαλασμένα πάσα» και γυρίζει και όλο γυρίζει στις ακτές της Κερύνειας! Εκεί όπου στις 20 Ιουλίου 1974 εισέβαλε η Τουρκία. Και ο εισβολέας Αττίλας, όπως και ο κάθε εισβολέας όπου Γης, έσπειρε αίματα, βιασμούς, ατιμώσεις, δολοφονίες, λεηλασίες, βεβηλώσεις, φυλακίσεις, βασανισμούς, εγκλωβισμούς, πρόσφυγες, προσφυγιά…
Η κραυγή της ηρωίδας Μάνας είναι το διαχρονικό ράπισμα στην αναλγησία, τη μικροψυχία και τον καιροσκοπισμό των Μεγάλων που κόπτονται, δήθεν, για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα», για την «Ελευθερία», για τη «Δημοκρατία», για να δικαιολογούν τις «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» τους. Αν οι Μεγάλοι δεν «άντρωναν» τον Σαντάμ Χουσείν (Ιράκ) και δεν τον εκπαίδευαν ως χρήστη χημικών όπλων και σφαγέα των Κούρδων, αχρείαστη θα ήταν η «ανθρωπιστική επέμβασή» τους και η σφαγή αμάχων και παιδιών. Το αισχρό τέλος του υβριστή Σαντάμ αναμενόμενο αλλά και αυτό σε ποταμούς αίματος αθώων!
Η ένοπλη εισβολή στη Συρία λογίζεται «ειρηνευτική ή ανθρωπιστική επέμβαση». Η σφαγή αθώων γίνεται εν ονόματι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας! Επικαλούνται Αρχές Δικαίου και αντί να επιδιώξουν κοινή ωφέλεια με νόμιμα μέσα, υπερβάλλουν σ’ επινοητικότητα και σε ύπουλα μέσα για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία των συμφερόντων τους. Συνεπείς στην ασυνέπεια τους, δίκαιοι στην αδικία τους, ικανοί στην υποκρισία τους, έντιμοι στην ανεντιμότητα και σταθεροί στην προώθηση της αστάθειας!
Δυστυχώς, ..
«ενταύθα μέντοι πάντα τανθρώπων νοσεί
κακώς όταν θέλωσιν ιάσθαι κακά».
(όλες οι υποθέσεις νοσούν τότε,
όταν θέλουν να γιατρέψουν τα κακά με κακό τρόπο).
(Σοφοκλή, «Αλεάδες»).
..και έτσι ο φαύλος κύκλος αίματος αιώνες τώρα συνεχίζεται, άλλοτε με συμψηφισμούς και άλλοτε..
«Μόνοι γαρ ευ φρονούμεν, οι δ’ άλλοι κακώς».
(Ευριπίδης, «Βάκχαι» στ. 196).
και η ευθύνη η δική μας, των Λαών
«Ουκ ευ λέγειν χρη μη ’πί τοις έργοις καλοίς
Ου γαρ καλόν τούτ’ αλλά τη δίκη πικρόν».
(«Πράξεις κακές ποτέ δεν πρέπει να επαινούνται:
Δεν είναι συνετό, αλλά και πικρό για τη δικαιοσύνη»).
(Ευριπίδου, «Φοίνισσαι», στ. 526 – 527).
και φυσικά, «το μόνο που χρειάζεται να θριαμβεύσει το κακό είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι» (Ε. Burke).
Το ιστορικό γεγονός είναι δεδομένο ως γινόμενο. Η γενοκτονία είναι γενοκτονία, η εισβολή είναι εισβολή, το ολοκαύτωμα είναι ολοκαύτωμα και η αγχόνη είναι αγχόνη, η εθνοκάθαρση είναι εθνοκάθαρση, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς αστερίσκους… Όπως και ο αναθεωρητισμός είναι αναθεωρητισμός είτε με ή χωρίς φτιασίδωμα! Η συμφεροντολογική και καιροσκοπική πολιτική της απενοχο-ποίησης όχι μόνο δεν συνάδει με το Διεθνές Δίκαιο, Γραπτό και Άγραφο, αλλά και συμβάλλει στη διαιώνιση του έργου των Ενόχων.
«..κτήμα τε ες αιεί» το έργο του Κορυφαίου Ιστορικού, Θουκυδίδης. «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει». (Ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων για τις ανθρώπινες πράξεις την άλλαξαν για να δικαιολογούν τις πράξεις τους). (Γ82,4)
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν κάθε αναφορά στο παρελθόν τους, νιώθουν ντροπή για τις αναμνήσεις τους, πιστεύουν ότι η μνήμη είναι ελάττωμα, αναπηρία, κατάρα, ..
«…. εξ ιστορίας αναιρεθήσης της αληθείας το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα». (.. από την ιστορία αν της αφαιρέσουμε την αλήθεια, απομένει η ανώφελη διήγηση). (Πολυβίου Ιστορίαι, 1. 14.5).
Το Βίωμα του 1974 μας θυμίζει ότι και ο Τούρκος Εισβολέας δεν σεβάστηκε την Απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. για Εκεχειρία. Και φυσικά, όπως και σήμερα, ανήμπορος ο Ο.Η.Ε. να την επιβάλει και να υπηρετήσει την Ειρήνη. Ελπίδα της Ανθρωπότητας και βασικός σκοπός του όταν Ιδρυόταν το 1945 πάνω στο βωμό των εκατομμυρίων θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ψηφίσματα, οι αποφάσεις του, οι αρχές και το διεθνές δίκαιο και τότε και σήμερα έωλα και η Ουκρανία και η Κύπρος μόνες απέναντι στον Εισβολέα.
Παρενθετικά από το φόβο(;) μια πιθανής ελληνοτουρκικής σύρραξης, εξέλιξη που φοβόταν και ο σχεδιαστής του Αττίλα Α΄ και Β΄, Heinz Kissinger. Ο λόγος-φόβος ήταν ότι μια ελληνοτουρκική σύγκρουση στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ θα του έμπλεκε το σχεδιασμό του για αναθεωρητισμό στην Ν.Α. Μεσόγειο – Μ. Ανατολή. Και έτσι αφέθηκε η Κύπρος, Ανεξάρτητο και Κυρίαρχο Κράτος και Μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.), στο έλεος των ορδών του Αττίλα. Σήμερα ποιος ο λόγος; Ποιος ο φόβος; Η Ιστορία δικαιώνει τους Προμηθείς (Λογισμό και Όραμα) και όχι τους Επιμηθείς (;)!
Το Βίωμα από την τουρκική εισβολή του 1974 μας χρεώνει με τον πόνο του Πολεμιστή και του Πρόσφυγα από τη Μαριούπολη, την Οδησσό, το Χάρκοβο … όπως και από το Κανταχάρ, την Καμπούλ, την Παλαιστίνη, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Βελιγράδι, την Χομς, τη Λαοδίκεια, τη Μάουρα, το Αφρίμ … και όλης της Γης…. Και πιο πολύ μας χρεώνει με την τύχη των Πεσόντων που όπως, και οι Συμπολεμιστές μας, θα μείνουν άταφοι και «βορά των ορνέων». Εμείς σαράντα οκτώ (48) χρόνια μετά την εισβολή περισυλλέγουμε και ενταφιάζουμε τα «λείψανα – οστά» τους! Όπως και εξήντα έξι χρόνια μετά ενταφιάσαμε τα «λείψανα – οστά» του Ήρωα Μαθητή της Β΄ Τάξης Δημοτικού!
Αγαπημένε μου Αναγνώστη, το αγέραστο χαμόγελο του Δημη-τράκη είναι το χαμόγελο του όπου Γης Παιδιού ανεξάρτητα από την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία….
Μέσα από τη μνημοσύνη του Μαθητή Δημητράκη Δημητριάδη αναθυμούμαι… «Πολλές φορές καλώ τους Μαθητές μου, όταν αγανακτούν για την αδικία και την εκμετάλλευση που βλέπουν γύρω τους, και τους ζητώ να φανταστούν ότι είμαστε το 2300.. και μελετάμε την εποχή μας το 2000… Στο ερώτημα: « Ποια είναι η γνώμη τους για το 2000.., για την εποχή μας»; Οι απαντήσεις αν και αρνητικές – επικριτικές, είναι γεμάτες από ένα πείσμα και ένα όνειρο! Αρνητικές απαντήσεις γιατί ναι μεν υπάρχει ανάπτυξη, ναι μεν ζούμε στην περίοδο της υψηλοτάτης τεχνολογίας, αλλά ταυτόχρονα συνάνθρωποί μας δεν έχουν να φάνε και στερούνται το πιο σημαντικό αγαθό τη λευτεριά τους! παιδιά αντί να παίζουν πεντόβολα, πετροβολάνε τους εισβολείς!! Παιδιά (και όχι μόνο, αλλά άντρες και γυναίκες), αντί της αγκαλιάς της Μάνας πνίγονται στην αγκαλιά του Αιγαίου Πελάγου μας! Τα νιώθουν όλα αυτά οι Μαθητές μου και χλευάζουν την υποκρισία των δυνατών και τα καμώματα των κυβερνώντων! Και διερωτώνται μήπως μας χαρακτηρίσουν ως κανίβαλους, με τη διαφορά ότι εμείς χρησιμοποιούμε μαχαίρι και πιρούνι! Και όλους τους σημερινούς σωτήρες ως εγκληματίες πολέμου»!
Επιμύθιο: Η Τουρκία αντιμετωπίζει τον Ελληνισμό ενιαίο, από τον Έβρο, το Αιγαίο και την Κύπρο και η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας, έχει ως πρώτο στάδιο το Αιγαίο και την Κύπρο.
(Ακολουθεί Β΄ Μέρος).
*Φιλόλογος – Ιστορικός , Πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Ν. Μαγνησίας
