Του Δημήτρη Κανελλή
Η μνήμη & το όραμα του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό για τη σύγχρονη Ελλάδα.
194 χρόνια μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει σχεδόν η ίδια – και σε πολλά σημεία χειρότερη. Τότε, όπως και σήμερα, υπήρχαν συμφέροντα που δεν ήθελαν μια πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Τότε, όπως και σήμερα, ο δρόμος της υποτέλειας και της «σωστής πλευράς της ιστορίας» παρουσιαζόταν ως «μονόδρομος».
Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήταν ένας τυπικός πολιτικός. Δεν πλούτισε από την εξουσία, δεν υπέκυψε σε ρουσφέτια και συμφέροντα, δεν παρακάλεσε τις μεγάλες δυνάμεις για την εύνοιά τους. Προσπάθησε να οργανώσει το ελληνικό κράτος με όραμα, με θεσμούς, με παιδεία και με σεβασμό στο λαό. Προσπάθησε να χαράξει μια πραγματικά ανεξάρτητη πορεία για τη χώρα. Το ένοιαζε το αυτοτελές συμφέρον της Ελλάδας και δεν προσδέθηκε τυφλά ούτε στα συμφέροντα της Ρωσίας από την οποία προήλθε και από την οποία πολλές φορές υπολόγισε στην στήριξή της αλλά χωρίς δεσμεύσεις υποτέλειας. Το ίδιο απέναντι ήταν και στην πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία και τη Γαλλία. Γι’ αυτό και οι υποστηρικτές και υπηρέτες των ξένων συμφερόντων τον δολοφόνησαν – γιατί δεν λύγιζε, γιατί δεν ακολουθούσε τυφλά, γιατί δεν συμφώνησε με τις δοσοληψίες τους, γιατί δεν ήταν βολικός.
Σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες μετά, οι κυβερνώντες συνεχίζουν την παράδοση των δολοφόνων του Καποδίστρια. Με τα σκάνδαλα, τη διαφθορά και τη ρεμούλα, η πολιτική έχει καταντήσει σε πεδίο καριέρας, διαφθοράς και εξυπηρετήσεων και την Ελλάδα σε προτεκτοράτο. Δεν κάνουν εξωτερική πολιτική για τον λαό, αλλά διεκπεραιώνουν τις καταστροφικές εντολές της Ε.Ε.
Το βλέπουμε καθαρά:
- Στο ζήτημα της Ουκρανίας, η κυβέρνηση στοιχίζεται πιστά πίσω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στέλνει όπλα, παίρνει ρίσκα που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά συμφέροντα και σέρνει τη χώρα σε μια αντιπαράθεση που μόνο δεινά θα φέρει.
- Στο ζήτημα της Παλαιστίνης, η Ελλάδα γίνεται τυφλός υπερασπιστής του Ισραήλ, ενός κράτους που διαπράττει εγκλήματα και γενοκτονία μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.
- Στα εθνικά ζητήματα και το Κυπριακό, η Ελλάδα μέσω της ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ είναι κατώτερη των περιστάσεων κι αντί να χαράζει εθνική και εξωτερική πολιτική αναλώνεται στο να παρουσιάσει το φιάσκο που συμβαίνει έως τώρα ως επιτυχία.
- Στο έγκλημα των Τεμπών & στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕ, έχουμε θάψιμο της αλήθειας και χρησιμοποίησης της δικαιοσύνης.
- Στα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, οι κυβερνώντες κοιτάζουν μόνο πώς θα εξυπηρετήσουν τους «χορηγούς» τους, τον κομματικό τους «στρατό», τις πολυεθνικές, τους τραπεζίτες και τις ενεργειακές εταιρείες.
Αν ζούσε σήμερα ο Καποδίστριας, θα στεκόταν απέναντι σε όλα αυτά. Θα ήταν φωνή ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Θα έκανε ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ουραγός, ούτε υπηρέτης ξένων. Θα πάλευε για μια χώρα που χαράζει η ίδια την πορεία της, που κοιτάζει τα πραγματικά συμφέροντα του λαού της, που παλεύει για ειρήνη και δικαιοσύνη. Θα έκανε πραγματική πολιτική και ουσιαστική διπλωματία.
Αντί γι’ αυτό, έχουμε κυβερνήσεις που αποδέχονται το δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν» με κάθε κόστος: κόστος σε αίμα, κόστος σε εθνική κυριαρχία, κόστος σε κοινωνική συνοχή. Αυτοί είναι οι σημερινοί πολιτικοί κληρονόμοι εκείνων που δολοφόνησαν τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Η μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια δεν είναι απλώς ιστορία που μαθαίνουμε στο σχολείο, χωρίς να την κατανοήσουμε και μετά την λησμονούμε. Είναι οδηγός. Είναι κάλεσμα. Κάλεσμα για αντίσταση, για ανεξαρτησία, για αξιοπρέπεια. Κάλεσμα να μην αφήσουμε τη χώρα να ξεπουλιέται και να χειραγωγείται.
Και επειδή Ιωάννης Καποδίστριας δεν μπορεί να ξαναέρθει στις μέρες μας, το ρόλο αυτό οφείλουν να τον αναλάβουμε εμείς οι πολίτες συλλογικά, με θάρρος και αποφασιστικότητα.
