Μπορεί το Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης για την παιδεία, να έχει και προοδευτικές διατάξεις, αλλά φαίνεται ότι προσπαθεί να περάσει και διατάξεις , που είναι πολύ συντηρητικές και αναχρονιστικές, του 1970, που θα πει ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί από τη νέα γενιά. Έχει προσανατολισμό να ικανοποιήσει τις ανάγκες της αγοράς, μονόχνοτα, γι αυτό δεν είναι αποδεκτό , από όλη την αντιπολίτευση και από εκείνους , που θα κληθούν να το εφαρμόσουν , δηλαδή τους 1.300.000 μαθητές , τους 40.000 δασκάλους και καθηγητές και τους 20.000 και πλέον αναπληρωτές της χώρας μας. Όμως και ο φιλόσοφος Αριστοτέλης διεμήνυσε ότι η τύχη των λαών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων. Τόσο σημαντική είναι η Εκπαίδευση της νεολαίας μας.
Διαπιστώνεται ότι ακόμη μια φορά , η Κυβέρνηση είναι αλαζονική και αυταρχική και καθόλου συναινετική και δεν το καταλαβαίνει. Φέρνει Νομοσχέδιο που ψηφίστηκε μέσα στην περίοδο της πανδημίας του Κορονοϊού, που επιβάλλονται περιορισμοί του χωροφύλακα παλαιότερων εποχών , για να μην έχει πολλές αντιδράσεις. Ο κόσμος φοβάται να κατέβει σε αντιδραστικές συγκεντρώσεις και απεργίες, που επιβάλλονται περιορισμοί και που ο χωροφύλακας καιροφυλακτεί, τρομοκρατώντας τον κόσμο, για τις αποστάσεις και τις μάσκες, που ανά πάσα στιγμή , ο πολίτης επειδή παρανομεί , κινδυνεύει να κληθεί για ανάκριση και να δώσει τα στοιχεία του στην αστυνομία. Ο πολίτης προκαλείται και δεν θέλει τέτοιες δοσοληψίες με την Αστυνομία.
Φυσικά η παιδεία , είναι η σημαντικότερη λειτουργία σε μια χώρα και είναι το μέλλον της χώρας. Και πρέπει η πρόοδος και ευημερία των πολιτών της , να συμβαδίζει με την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας και του κράτους. Όλοι μας κουβαλάμε καταστάσεις από τη μαθητική μας ζωή, από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο, που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά μας, την προσωπικότητά μας και την ολοκλήρωση της μορφώσεώς μας. Και επιβάλλεται , σήμερα , η νεολαία μας να έχει περιβαλλοντολογική αγωγή, γνώσεις ψυχικής υγείας, ενημέρωση για την νέα ψηφιακή εποχή, για τις δεξιότητες των νέων τεχνολογιών , τα εργαστήρια , τις κατασκευές και τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Να έχει γνώση και ευαισθησίες για το περιβάλλον, αλλά και να εμπνέεται μόνος του και να παίρνει πρωτοβουλίες γι ανάπτυξη του αντικειμένου του. Όλα αυτά αναγκάζουν το μυαλό του να δουλεύει καλύτερα και με τη φυσική αγωγή, τον αθλητισμό και τις ξένες γλώσσες, που είναι σύμφωνες , όλες οι παρατάξεις , με αυτές τις διατάξεις του Νόμου , που ψηφίστηκε χθές από τη Βουλή , αλλά μόνο από τη Νέα Δημοκρατία.
Όμως οι αξιολογήσεις, σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, είναι αναχρονιστικό μέσο , που απέτυχε παλιότερα, που εφαρμόστηκε από τη Νέα Δημοκρατία πάλι το 1970, δεν ισχύει σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα η αποτύπωση σε δημόσια έγγραφα , προσωπικά δεδομένα του μαθητή , όπως η διαγωγή και οι επιδόσεις του, που θα τον συνοδεύουν στιγματισμένο σ’ όλη του τη ζωή , είναι ένα από τα απαράδεκτα του Νομοσχεδίου. Η αξιολόγηση του δασκάλου επίσης , είναι ένας στιγματισμός, ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και είναι αναχρονιστικό μέσο. Έπρεπε η Κυβέρνηση να δείξει κάποια συναίνεση σε μερικά ζητήματα, για να ψηφισθεί το Νομοσχέδιο και από κάποια άλλα κόμματα. Το σώμα των εκλεκτόρων επίσης , που εκλέγει η Κυβέρνηση, για να αξιολογήσει χιλιάδες άλλους διευθυντές σχολείων , δημοσίων υπηρεσιών, συμβούλων και παρασυμβούλων και κολλητών των Υπουργών, είναι αδύνατον να είναι ακομμάτιστο και αντικειμενικό.
Δεν είναι , λοιπόν, ούτε μεταρρύθμιση , ούτε αναβάθμιση και εκσυγχρονισμός, ο παρών νόμος του κράτους για την παιδεία, που ψηφίστηκε μόνο από τη Νέα Δημοκρατία. Να μην ξεχνάμε επίσης , ότι ψηφίστηκε μόνο από το 23% των Ελλήνων. Γιατί τόσο είναι το ποσοστό , που έλαβε η Νέα δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. Αν αφαιρέσουμε το 41% της αποχής, μένει το 59% του πληθυσμού της χώρας και η Νέα Δημοκρατία πήρε το 39%. Δηλαδή 39Χ59= 23% του πληθυσμού των Ελλήνων . Φαίνεται ότι μόνο αυτό αποδέχεται το νόμο της παιδείας.
Συμπερασματικά, ούτε αποδεκτός είναι ο νόμος για την παιδεία ,που ψηφίστηκε μόνο από το 23% των πολιτών της χώρας, ούτε θα εφαρμοσθεί ένθερμα από την εκπαιδευτική κοινότητα, τους δασκάλους , τους καθηγητές και τους μαθητές , γιατί δεν έχει τη συγκατάβασή τους. Όμως, τόση επιμονή , τόσος κόπος , τόση απασχόληση τόσων ανθρώπων , πάει χαμένη; Πρέπει να γνωρίζουμε ότι μόνο η συναίνεση, με εκατέρωθεν υποχωρήσεις , οι νόμοι που ψηφίζονται έχουν διάρκεια. Άλλως καταπίπτουν, ίσως και με την αλλαγή του σκηνικού της επόμενης εκλογικής αναμετρήσεως. Είδομεν.
