Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές.
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Ο τεκτονικός σεισμός που συντάραξε συθέμελα το δικτατορικό καθεστώς και αμφισβήτησε ριζικά τις εξαρτημένες υποτελείς σχέσεις της χώρας, το ηφαίστειο που με τη λάβα του έκαψε το πρόσωπο της πολυπλόκαμης και πολυπρόσωπης 7χρονης Αμερικανόπνευστης στρατιωτικής δικτατορίας,η εξέγερση που μοναδικό όπλο της είχε τον έρωτα της ελευθερίας,ο ηρωισμός ,η ανιδιοτέλεια, δεν είναι μια περίκλειστη, «περιγεγραμμένη» και κλινική παράθεση του παρελθόντος, αλλά μία ζώσα μνήμη που κινητοποιεί το παρόν.
Ο αντιιμπεριαλιστικός και εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του λαϊκού ξεσηκωμού του Νοέμβρη 1973, λειτουργεί σαν νήμα και ιμάντας που συνδέει το Πολυτεχνείο με κάθε κορύφωση ή κρίση της νεοελληνικής ιστορίας, όπως είναι και η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουν με δραματικές συνέπειες οι Έλληνες από το 2009 και εντεύθεν.
Η Ελλάδα μας -καημένη Πατρίδα- σύρεται και ψυχορραγεί στο τραπέζι της περιλάλητης Ευρωπαϊκής προοπτικής, η οποία καμία σχέση δεν έχει με τα όνειρα των εμπνευστών της. Υπονομευμένη διαχρονικά από ανεπαρκείς έως μέτριους πολιτικούς, μοιάζει απέναντι στους σιδερωμένους παρακαθήμενους της, ως παρίας που εκλιπαρεί για επιβίωση. Αυτό είναι που πονά, μέχρι το κόκκαλο. Προσυπογράφει τέσσερα εν σειρά ογκώδη, δεινά μνημόνια υπό ωμό εξευτελισμό, διαρκή, κτηνώδη, ανθρωποφάγο. Ο κυνισμός και η έναντι μας περιφρόνηση δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο, ενώ εμείς σιωπούμε, ανάμεσα σε νερόβραστους χαρτογιακάδες που μας σείουν το δάχτυλο της Ευρωπαϊκής δήθεν αυθεντίας, που έχτισαν τραπεζίτες και κενόδοξοι οικονομικοί αναλυτές.
Ο Νοέμβρης «δικαιώθηκε» τόσες φορές όλα αυτά ταχρόνια, που έχασε την ψυχή του. «Δικαιώθηκε» με την καρικατούρα Δημοκρατίας της μεταπολιτευτικής περιόδου που κατέληξε σήμερα να αποτελεί σπάραγμα ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, με παραδομένη κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.
«Δικαιώθηκε» καθώς, η Ελλάδα, κατάφερε να μετατραπεί σε μια αποικία χρέους, αφού όλοι όσοι εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στη δημόσια σφαίρα αποδείχτηκαν όχι μόνο αδίδακτοι και αμαθείς, αλλά και με μια πολύ ιδιόρρυθμη κοινωνικά, ιστορικά και συνταγματικά αποκλίνουσα άποψη, σχετικά με το τι είναι δημοκρατία και ποια τα όρια της.
Τι σχέση έχει η δημοκρατία με τον αυταρχισμό,την αστυνόμευση, το τυφλό ξύλο προς όλους άνευ λόγου και αιτίας, το αποφασίζομεν και διατάσσομεν με την ψήφιση νομοσχεδίων καταπατώντας κάθε έννοια κοινωνικού διαλόγου,με την μυστική, κάτω από το τραπέζι και δίχως κανέναν απολογισμό κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, με την ασυλία των τραπεζιτών την ώρα που καταργείται το Πανεπιστημιακό Άσυλο, με τις Μόριες, με τη Δικαιοσύνη των “παράνομων και καταχρηστικών” απεργιών, με την αρπαγή της πρώτης κατοικίας από τους μη έχοντες την ίδια στιγμή που οι κατέχοντες απολαμβάνουν χρυσή ασυλία και κουρέματα πολυτελείας, με την ύφεση, την ανεργία, την απουσία του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση της παιδείας και της υγείας, την αναπηρία της ενημέρωσης, όταν βγαίνουν τα μιντιακά τανκς στον δρόμο τσαλαπατώντας κάθε διαφορετική φωνή και αποσιωπώντας ό,τι δεν συμφέρει το σύστημα εξουσίας, με το πρόσχημα πως δεν είναι αληθινό, δεν είναι πολιτικά ορθό, να κουνάς το δάχτυλο για να υποδείξεις το πνεύμα και το γράμμα ενός νόμου που δεν συνάδει με τις επιδιώξεις των «νόμιμων ιδιοκτητών» της εξουσίας. Απεχθή, επικίνδυνη, τοξική, ηθικά δολοφονική Δημοκρατία.
Το πουλόβερ των αξιών και ευθυνών του μνημονιακού κοινοβουλευτικού τόξου ξηλώνεται αργά αλλά μεθοδικά, επιδεικνύοντας μια συστηματική και καλά μεθοδευμένη τάση, που σκοπό έχει την αποσάθρωση και την τεχνητή σήψη του κοινωνικού ιστού και του πολιτικού πολιτισμού.
Η “χούντα” δεν προσπαθεί να επιστρέψει μόνο με όρους πολιτικής και σίγουρα όχι με τανκς, αλλά και εκεί που η “νομιμοποίηση” της θα περάσει στις συνειδήσεις. Ποντάρει στην ηθική ανεπάρκεια και στην καθημερινότητα μας. Αυτόν τον κίνδυνο, είναι ιστορική μας υποχρέωση να τον αποτρέψουμε. Όχι μόνο με το να θυμόμαστε. Αλλά και να θυμίζουμε. Με προοδευτικές συμμαχίες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο, ενάντια στην παλαιάς κοπής ακροδεξιά, στις νέες μορφές της, στα εγκληματικά παρακλάδια της και τους μεταμφιεσμένους σε «φιλελεύθερους δημοκράτες» χορηγούς της. Πάντοτε η αμφισβήτηση είναι δικαίωμα και συχνότατα η ανυπακοή είναι υποχρέωση. Ο αγώνας για τη Δημοκρατία συνεχίζεται… Ψωμί και Υγεία για όλους, Παιδεία που παράγει κοινωνικό πολιτισμό και ενεργούς πολίτες, Ελευθερία που δεν περιορίζεται από τη δημοσιονομική αναγκαιότητα.
Το ΜέΡΑ25 δεν θυμάται το Πολυτεχνείο μόνο κάθε Νοέμβρη. Από την μέρα της ίδρυσής του, στην Ιδρυτική Διακήρυξή του ήταν σαφές:
«Περιπέτεια δεν ήταν το Κούγκι και το Μεσολλόγγι, ο Γοργοπόταμος ή το Πολυτεχνείο. Περιπέτεια ήταν η Τουρκοκρατία, η Κατοχή κι η Χούντα! … Περιπέτεια, εν κατακλείδι, είναι η μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας!»
