Της Αγίας Μαρίνας σήμερα… Οπότε αναμενόμενο να πάει η σκέψη στην αείμνηστη γιαγιά Μαρίνα, που γράμματα δεν έμαθε ποτέ, αλλά έμαθε από μικρή να σκάβει τη γη, να φροντίζει τα ζωντανά, να καθαρίζει κάθε μέρα το σπίτι (ούτε κόκκο σκόνης δεν άφηνε) και να βλέπει γύρω της τον κόσμο ν’ αλλάζει.
Έβλεπε τον ουρανό και απορούσε που πήγαν όλα τα άγρια πτηνά που τον γέμιζαν όταν ήταν μικρή. Έβλεπε το ποτάμι που ήταν στην άκρη του χωριού της και αναρωτιόταν που είχαν πάει όλα τα ψάρια που θυμόταν από τότε που ήταν μικρή. Προσπαθούσε να θυμηθεί ποια ήταν η γεύση που είχαν η ντομάτα, το αγγουράκι και όλα τα λαχανικά και τα φρούτα που έβγαζε ο κήπος του σπιτιού, γιατί αυτά που δοκίμαζε δεν έμοιαζαν καν με πραγματικά προϊόντα της γης. Την ίδια ώρα έβλεπε, τον έναν συγχωριανό της πίσω από τον άλλο να φεύγουν από τη ζωή και όλοι να κάνουν λόγο για την ασθένεια που μαστίζει τη Θεσσαλία. Καρκίνος.
Αν και γράμματα δεν είχε μάθει, η γιαγιά Μαρίνα τα συνδύαζε αυτά στις σκέψεις της αλλά προσπαθούσε να καταλάβει γιατί άφησαν ορισμένοι, αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις, να γίνουν όλα αυτά. Άσπρισαν τα μακριά μαλλιά της, αλλά απαντήσεις δεν έπαιρνε. «Δεν είναι τα ίδια» έλεγε. Το χειρότερο ήταν ότι έβλεπε όλον τον κόσμο να αδιαφορεί! Να μην σκέφτεται ότι αυτή η κατάσταση δεν θα έβγαζε σε καλό. Τι να κάνει κι αυτή; Απλά αναρωτιόταν…
Με τις απορίες έμεινε. Όσες προσπάθειες φαίνεται να γίνονται, αφορούν ουσιαστικά τη θεραπεία. Αποφάσεις για πρόληψη σε κεντρικό επίπεδο ώστε να περιοριστεί αυτή η επάρατη νόσος (γιατί για επάρατη πρόκειται, όσο και αν θέλουν κάποιοι να απαλύνουν την κατάσταση χρησιμοποιώντας διαφορετικούς όρους); Περιορισμένες έως ασήμαντες θα μπορούσε να πει κανείς. Οι αριθμοί αυξάνονται όμως. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Χωρίς να βγαίνει κανείς που πραγματικά μπορεί να λάβει αποφάσεις να πει ότι ήρθε η στιγμή να μπει ένα τέρμα σε καταστάσεις που μόνο επιβαρυντικές είναι. Λόγω αδιαφορίας; Λόγω άγνοιας και ανικανότητας; Λόγω συμφερόντων; Λόγω φόβου; Άγνωστο.
Όπως και να έχει, η γιαγιά Μαρίνα έφυγε από τη ζωή το 2012, χτυπημένη από την επάρατο νόσο και αναπαύτηκε στη γενέθλια γη της, στο χωριό Γελάνθη Καρδίτσας. Πριν λίγες εβδομάδες πήγε να τη συναντήσει και ο παππούς Χρυσόστομος, που έκανε υπομονή 13 χρόνια μονάχος του. Ο Θεός να τους αναπαύσει και να βοηθά τους ζώντες…
Χρυσόστομος Τρίμμης
