Το πρόσφατο αποτρόπαιο έγκλημα στην πόλη μας ήρθε σαν ένα βαρύ ράπισμα στη ραστώνη του Αυγούστου και πάγωσε τους πάντες. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για έναν ακόμη κρίκο στην αιματοβαμμένη αλυσίδα της έμφυλης βίας στην πιο ακραία της μορφή. Άλλη μια νέα γυναίκα βρέθηκε απροστάτευτη και δολοφονήθηκε άγρια από τον ίδιο της τον σύζυγο μπροστά στα βλέμματα των παιδιών τους. Άλλο ένα έγκλημα με σαφές κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμα.
Ως πολίτες αυτής της χώρας και ως γυναίκες που εκπροσωπούμε το λυκειακό θεσμό, ως τον πρώτο ιστορικά στην Ελλάδα που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών, μπορούμε και πρέπει ξανά να ενώσουμε τη φωνή μας και να αγωνιστούμε δυναμικά για καίρια ζητήματα που περιμένουν την επίλυσή τους, όπως, μεταξύ άλλων, την έμφυλη βία, που έχει ενταθεί ανεξέλεγκτα, λόγω μιας μεγάλης βεντάλιας παραγόντων που ευνοούν την εξάπλωσή της. Παρότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, για άλλη μια φορά, η έμφυλη ισότητα βρίσκεται στο επίκεντρο των κοινωνικών διεκδικήσεων, προκαλώντας σημαντικές νομοθετικές αλλαγές για τα δικαιώματα των γυναικών, τα οποία, όμως, παραμένουν άγνωστα για μία μεγάλη μερίδα γυναικών. Για παράδειγμα, η υπογραφή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, γνωστή και ως Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας που κυρώθηκε και στην Ελλάδα (Ν. 4531/2018) αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την προστασία των θυμάτων και τη θέσπιση αυστηρότερων ποινών για τους δράστες. Δεν είναι όμως ευρέως γνωστή. Αλλά το νομοθέτημα αυτό δεν αρκεί. Ήρθε η ώρα, ώστε η γυναικοκτονία να αναγνωριστεί ως αυτοτελές ποινικό αδίκημα και να ενισχυθούν οι μηχανισμοί προστασίας των γυναικών. Οι γυναικοκτονίες, είναι εγκληματικές πράξεις ντροπής που αποκάλυψαν την αδυναμία να προστατευθεί η ζωή και η αξιοπρέπεια των γυναικών.
Το Λύκειον των Ελληνίδων Βόλου από το 1920, που δραστηριοποιείται στην πόλη μας, πορεύεται προασπίζοντας τη βασική συνταγματική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη των γυναικών που κερδήθηκαν με μόχθο και αγώνες πολύμορφους. Μετά από μια πολυκύμαντη διαδρομή του στον τομέα αυτό, φρονούμε σήμερα σχετικά με την έξαρση της έμφυλης βίας ότι, εκτός των άλλων, και ο πολιτισμός μπορεί να αποτελέσει ένα αποτελεσματικό όχημα ευαισθητοποίησης όπως και η τέχνη γενικά αλληλεπιδρώντας καταλυτικά. Αυτό ακριβώς διακηρύξαμε στο πρόσφατο τακτικό Πανελλήνιο Συνέδριό μας με διεθνή εμβέλεια (Καβάλα, Σεπτέμβριος 2024), θέτοντας επί τάπητος από ειδικούς το μείζον αυτό θέμα. Αυτό, επίσης, διακηρύξαμε και εμείς στον Βόλο μέσω της παράστασής μας «Μια λυγερή ακούστηκε» (Ημέρα της Γυναίκας)∙ μια πολυθεματική σπονδυλωτή μουσικοχοροθεατρική παράσταση, με επίκεντρο την διαχρονικά τραυματική πορεία της γυναίκας, δέσμια νοσηρών κοινωνικών στερεοτύπων μέσα στον χωροχρόνο του βίου της, κατά τη νεότερη περίοδο έως και σήμερα, παρουσιάζοντας σύγχρονα παραδείγματα. Κοντολογίς, η υπόθεση αυτή αποτελεί για εμάς διαρκές εφαλτήριο προβληματισμού, κι αυτό προσπαθούμε να διακηρύξουμε μέσω του πολιτισμού, ότι δηλαδή στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε γυναίκα που υφίσταται οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης και ότι καλούμαστε σε ένα αγώνα πρόληψης και ευαισθητοποίησης, όπου όλοι μπορούμε να συμβάλουμε για να φτιάξουμε μια κοινωνία, όπου ο φόβος και η βία δεν θα έχουν καμία θέση.
