Αυτή τη σχολική χρονιά συμπληρώνω 20 χρόνια διευθυντής σε Λύκειο. Ο διευθυντής έρχεται κατά πρόσωπο με όλα τα προβλήματα της κοινωνίας. Από όσα έχω ιδεί αυτά τα χρόνια τρομερή εντύπωση μου έχει κάνει το τι συμβαίνει στους εφήβους όταν οι γονείς τους χωρίσουν. Ο συγκλονισμός τους είναι τρομερός. Χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Συμπεριφέρονται σα να έχουν τρελαθεί. Κάποιοι εξωστρεφείς θέλουν να τα γκρεμίσουν όλα και κάποιοι άλλοι έχουν συμπεριφορά αυτοκαταστροφική. Ούτε οι έφηβοι των οποίων πεθαίνει ένας γονιός δεν υποφέρουν τόσο. Συγκλονίζονται μεν αλλά με λίγη βοήθεια το ξεπερνούν.
Καλότυχα, λοιπόν, τα παιδάκια που μεγαλώνουν με τους δύο γονείς. Με πατέρα και μητέρα. Αν αυτοί είναι αγαπημένοι και έχουν σύμπνοια είναι ακόμα καλύτερα. Αλλά και να μην έχουν πάλι καλά είναι.
Εκτός από τη φυσική πατρότητα και μητρότητα υπάρχει και μία άλλη. Η πνευματική. Να βρει κανείς ένα σοφό και έντιμο δάσκαλο και να τον έχει σύμβουλο και οδηγό στη ζωή του. Μεγάλη υπόθεση! Συνδυάζονται τα νιάτα και η πείρα. Αλλά μεγαλύτερη και από αυτή είναι να γνωρίσεις αγίους και να μαθητεύσεις κοντά τους. Είμαστε και εφέτος ανάμεσα στις δύο Κυριακές της Ορθοδοξίας – την πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή μετά την Καθαρά Δευτέρα και στοχάζομαι και αναλογίζομαι με τι χάρη μας έχει αξιώσει ο Θεός σαν έθνος. Παλαιόθεν αλλά και σήμερα.
Ευλόγησε, λοιπόν, ο Θεός και στην πολύ δύσκολη εποχή μας γνωρίσαμε πολλούς και μεγάλους αγίους, όπως τους Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο και λοιπά. Αλλά, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι η αγιότητα δεν περιορίζεται σε αυτούς. Αυτοί οι μεγάλοι φωστήρες είναι ό, τι φαίνεται. Όπως γίνεται με την κορυφή του παγόβουνου. Είναι γνωστό ότι μόνο το 1/10 του παγόβουνου είναι πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και, επομένως, ορατό, αλλά τα 9/10 είναι κρυμμένα κάτω από την επιφάνεια. Έτσι γίνεται και με τους αγίους. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Ο καλός Θεός στην άπειρη φροντίδα του για εμάς αναδεικνύει κάποιους να φαίνονται και να είναι οδηγοί στην εποχή τους.
Αλλά ποια τα χαρακτηριστικά των αγίων;
Θα γράψω όπως τα έχω εγώ κατανοήσει.
Το πρώτο είναι ότι έχουν σχέση με την ορθόδοξη Εκκλησία. Εκτός Εκκλησίας άγιος δεν υπάρχει … Ας το λένε ποιητές κι εκδότες και …
Το δεύτερο είναι ότι κοντά τους συνειδητοποιείς ότι ενώ κρύβονται έχουν ανιδιοτελή αγάπη. Σπουδαίο και σπάνιο εύρημα για την ξεπεσμένη εποχή μας. Αυτό και μόνο, το ότι σε μια κρυόψυχη και διεφθαρμένη εποχή έχουν ανιδιοτελή αγάπη, τους κάνει μεγάλους και θαυμαστούς. Η αγάπη τους δεν είναι φυσική και επιλεκτική, δηλαδή αγαπώ τον ένα και τον άλλο δεν τον αγαπώ. Η αγάπη των αγίων είναι θεϊκό χάρισμα και απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους και όλα τα κτίσματα. Είναι εντυπωσιακό! Σε αγαπούν περισσότερο και καλύτερα από την μητέρα και τον πατέρα σου!
Το τρίτο χαρακτηριστικό των αγίων είναι ότι με νηστείες και προσευχές αγωνίζονται να συνδέσουν τους γύρω τους και όλο τον κόσμο με την πηγή της αγιότητος το Χριστό, ώστε να ανακαινισθούν και άλλοι και να αναπαύεται και σε αυτούς η χάρις του αγίου Πνεύματος.
Πρόκειται για νέα γέννηση άνωθεν. Με πολύ λιτό τρόπο το αναφέρει ο άγιος Απόστολος Παύλος: «Τεκνία μου, ους και πάλιν ωδίνω άχρις ου μορφωθεί Χριστός εν υμίν» (Γαλ. 4, 19). Που σημαίνει: Γλυκά μου παιδάκια, για τα οποία και τώρα ακόμα υποφέρω, όπως η μητέρα στη γέννα, μέχρι να μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός, να γίνετε άνθρωποι νέοι, κατά το θέλημα του Θεού. Σε παραφορά αυτής της μεγάλης αγάπης του Θεού, που μας μεταφέρουν οι άγιοι, ο απόστολος Παύλος γράφει προς τους χριστιανούς της Κορίνθου: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β΄ Κορ. 11, 29) Θαυμαστά και μεγαλειώδη πράγματα!
Ποιος μπορεί να πει τέτοια λόγια; Οι φτηνιάρικες τηλεπερσόνες; Οι «σοφοί» του κόσμου, που περιφέρουν την πτωμαΐνη και τη διαφημίζουν σε διαφορετικό κάθε φορά περιτύλιγμα; Ή οι επαναστάτες τις πεντάρας, που θυσιάζουν τους άλλους για να καλοπερνούν οι ίδιοι;
Αλλά εμένα άλλο με απασχολεί: Ποιος σας έβαλε άγιε απόστολε Παύλε, άγιε Νικόλαε, Βασίλειε, Παΐσιε, … π. Γεώργιε, Τιμόθεε, Ευθύμιε … να «κοιλοπονάτε» και να ταλαιπωρείστε για εμάς;
Η ορθή πίστη, τα ορθά δόγματα, η Ορθοδοξία, δηλαδή, με τη χάρη του Θεού δημιουργούν αγίους και θεοφόρους. Οι άγιοι, με τη σειρά τους, βεβαιώνουν την ορθότητα της πίστεως. Όντας οι ίδιοι ανορθωμένοι άνθρωποι με τις ευχές των δικών τους πατέρων και τη χάρη του Χριστού, αγωνίζονται για εμάς να γίνουμε έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες, οικογενειάρχες και νοικοκυραίοι. Στερεωμένοι στο θέλημα του Θεού. Να μη θέλουμε τίποτα στον κόσμο αν δεν είναι ευλογημένο. Σπουδές, γάμο, καριέρες … Ναι σε όλα αλλά με τη χάρη του Θεού!
Καλότυχα, λοιπόν, τα παιδιά που μεγαλώνουν με πατέρα και μητέρα. Τυχερά αν βρουν και σοφούς οδηγούς. Αλλά περισσότερο καλότυχοι απ’ όλους είναι όσοι γνώρισαν και μαθήτευσαν κοντά σε αγίους. Αυτοί ζουν στο φως και με τη βεβαιότητα ότι έχουν πατέρα τον ίδιο τον Θεό! Υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτό;
Πόσο θαυμαστή είναι η παράδοση των πατέρων μας!
