«Και είδον ως θάλασσαν υαλίνην μεμιγμένην πυρί και τους νικώντας…εστώτας και έχοντας τας κιθάρας του Θεού. Και άδουσι την ωδήν Μωϋσέως …λέγοντες∙ μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου Κύριε ο Θεός ο παντοκράτωρ, δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, ο βασιλεύς των εθνών. Τις ου μη φοβηθή Κύριε και δοξάση το όνομά σου; ότι μόνος όσιος, ότι πάντα τα έθνη ήξουσιν και προσκυνήσουσιν ενώπιόν σου, ότι τα δικαιώματά σου εφανερώθησαν ( Αποκ. ιέ , 2-4)»
Μέσα σε μια κτίση αναστάσιμη και λαμπροφορούσα προπέμψαμε πριν από ένα ακριβώς χρόνο στην πανήγυρη των πρωτοτόκων και στο αιώνιο Πάσχα της Βασιλείας, τον ηδύμολπο υμνωδό , τον ευπροσήγορο μυσταγωγό , τον γλυκύφθογγο ιεροφάντη , τον μυστολέκτη της ιερής καθημερινότητάς μας, τον άγγελό μας , το δάσκαλό μας, τον πρωτοψάλτη μας , τον άνθρωπό μας, το Μιχάλη Μελέτη. Οι μέρες και οι ώρες της ζωής του ήταν μια ακατάπαυστη μύηση στα μυστήριο της ευσεβείας , για όσους πλην των οικογενών του είχαμε το προνόμιο να αναπνεέουμε μαζί του τη ζείδωρη αύρα της υμνωδίας. Από παιδί ανέπτυξε τις μουσικές του εφέσεις και στόλισε την ψαλτική τέχνη με το δωρικό, κατανυκτικό, μεγαλόπρεπο και περίλαμπρο ύφος, το οποίο ήταν απαύγασμα του κρυστάλλινου ήθους του. Ανεβίβασε το πρωτοψαλτικό αξίωμα σε δυσθεώρητα ύψη γιατί επένδυε τα ιερά ψάλματα με την λιγυρή και στιβαρή φωνή του , χωρίς φωνασκίες και περιττούς λαρυγγισμούς , παρακινώντας σε κατάνυξη, αγαλλίαση, ευλάβεια κι ενθουσιασμό.
Μέσα στο μισοσκόταδο του κυριακάτικου όρθρου ερχόταν ταπεινά να προσκυνήσει τις εικόνες και τα πόδια του Εσταυρωμένου , να φορέσει πάντοτε το ράσο του, να δώσει ασπασμό ειρήνης με τους λειτουργούς και ν’ανέβει με μεγαλόπρεπη σεμνότητα στο πρωτοψαλτικό στασίδι. Η διάθεσή του πάντοτε προσευχητική, το βλέμμα του προσηλωμένο στην απόδοση των ιερών νοημάτων, η στάση του σοβαρή, ιεροπρεπής, διδακτική. Όλα επάνω του μαρτυρούσαν την ευσέβεια, τη λατρεία τον θείο πόθο.
Ο Μιχάλης μας έψαλλε υπερκόσμια και η φωνή του γίνονταν ο πόνος και το κλάμα της καρδιάς μας, όταν μας προσκαλούσε να ιδούμε με της ψυχής τα μάτια που εγεννήθη ο Χριστός, τα αλησμόνητα χαράματα των Χριστουγέννων. Γινόταν η φωνή της ανθρωπότητας όλης , κάθε μεγαλοβδομάδα όταν συγκλόνιζε-μόλις πρίνένα ακριβώς χρόνο-τα τρίσβαθά μας με το «Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου». Μεταποιούσε το θρήνο μας σε χαρά αναστάσιμη όταν έψαλλε μοναδικά κι ανεπανάληπτα το «Εις το μνήμα σε επεζήτησεν».
Τι να μνημονεύσουμε τούτη την ώρα από τις στιγμές των πανηγύρεων, των αγρυπνιών , των εορτών, των ιερών μυστηρίων, όπου η μουσική του αισθητική μας φανέρωνε ένα ουράνιο μεγαλείο. Ναι! ο πρωτοψάλτης μας ήταν ένας ουρανομύστης και αυτό θα αντιλαλούν παντοτεινά οι θόλοι της λαμπρής εκκλησιάς μας.
Και μετά ο υπερκόσμιος γινόταν προσηνής κι ανθρώπινος, στοργικός με τα παιδιά του, τρυφερός με τα εγγόνια του, πρόσχαρος με τους φίλους συμψαλμωδούς, συνεχίζοντας τη λειτουργία μετά τη λειτουργία, όταν στο αρχονταρίκι μας απολαμβάναμε πνευματική ανάπαυση και φιλόθεη αδολεσχία. Πόσο όμορφη ήταν η ευλογημένη καθημερινότητά μας με την επιβλητική παρουσία του δασκάλου, πόσο σεβασμό προκαλούσε στην ψυχή μας ο δικός του σεβασμός στα μειράκια της ιερωσύνης και τους αετιδείς της τέχνης του Δαμασκηνού!
Κάθε συνάντησή μας ήταν ένας ιερός βηματισμός στον απέραντο κόσμο της υμνολογίας, με την οποία ο σοφός και ηδύλαλος πρωτοψάλτης μας στόλιζε κάθε λόγο και κάθε κίνησή του. Ουδέποτε γνωρίσαμε άνθρωπο που μιλούσε εργαζόταν, δίδασκε και κινούνταν άδοντας τα τραγούδια του Θεού. Με απόλυτη υπακοή στη Θεοτόκο, πλήρη , καθαρή και τέλεια αφοσίωση και αφιερωση της θελήσής του, της σκέψης του, της ψυχής, της όλης υπάρξεώς του όλων των δυνάμεών του, όλων των πράξεών του, των ελπίδων του και των προσδοκιών του στον αναστάντα Θεάνθρωπο Λυτρωτή!
Γλυκέ μας δάσκαλε
Μη μας ξεχάσεις τώρα που ψάλλεις στο αναλόγιο του ουρανού το αέναο «Χριστός ανέστη… κροτών Πάσχα αιώνιον ». Κάνε την κρυστάλλινη φωνή σου ικεσία στο υπερουράνιο θυσιαστήριο για τους οικογενείς σου, τους μαθητές σου , τους συνεργάτες – συναδέλφους σου, τους κληρικούς που διακόνησες. Εμείς ελπίζουμε να σε συναντήσουμε στον τόπο που με στοργή θα μας ετοιμάσεις εν τω Φωτί, στην ανέσπερη ημέρα της Βασιλείας του Αναστάντος. Για να ακούσουμε μαζί σου « φωνής μεγάλης εκ του ουρανού λεγούσης ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων,…και εξαλείψει απ’αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και θάνατος ουκ έσται έτι ούτε πένθος, ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι»
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και ζωή πολιτεύεται ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Μιχάλη και νεκρός ουδείς επί μνήματος!
