Ο Κωνσταντίνος ήταν ο τέταρτος γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγου και της πριγκίπισσας Ελένης Δραγάση. Από νεαρή ηλικία ο Κωνσταντίνος έδειξε ότι ήταν ο πλέον ικανός στα στρατιωτικά και στα διοικητικά ζητήματα από τους άλλους αδερφούς του. Όταν πέθανε ο πατέρας του και έγινε αυτοκράτορας ο αδερφός του Ιωάννης Η’, ο Κωνσταντίνος υπήρξε αφοσιωμένος συνεργάτης και βοηθός του. Αρχικώς του είχε δοθεί η διοίκηση των βυζαντινών περιοχών του Ευξείνου Πόντου, αλλά όταν ο άλλος αδερφός του, ο Θεόδωρος , Δεσπότης του Μορέως, δήλωσε το 1427 ότι ήθελε να αποσυρθεί σε μοναστήρι, ο Κωνσταντίνος πήγε στην Πελοπόννησο για να αναλάβει τη διοίκηση του Δεσποτάτου.
Η επιλογή του Κωνσταντίνου για τον αυτοκρατορικό θρόνο έγινε με την προτροπή της μητέρας του Ελένης. Σύμφωνα με την καθιερωμένη πρακτική του Βυζαντίου, ώσπου να στεφθεί νέος αυτοκράτορας η εξουσία περνούσε στην αυτοκράτειρα ή στη βασιλομήτορα. Αυτό έγινε και στη προκειμένη περίπτωση. Ίσως στην επιλογή της η βασιλομήτωρ Ελένη και να μερολήπτησε κάπως. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο αγαπημένος της γιος, ο μοναδικός που είχε προσθέσει στο όνομά του και του όνομα της δικής της οικογένειας. Αντικειμενικά πάντως η επιλογή ήταν η καλύτερη. Ο Κωνσταντίνος ήταν αγαπητός στον λαό και είχε ήδη αποδείξει τις στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες του.
Όταν ο Κωνσταντίνος στέφθηκε αυτοκράτορας στον Μυστρά ήταν σχεδόν 45 ετών. Η στέψη του δεν είχε την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια. Δεν τελέστηκε από πατριάρχη και ήταν η πρώτη στέψη αυτοκράτορα που δεν έγινε στην Κωνσταντινούπολη, με εξαίρεση τα χρόνια που η Βασιλεύουσα βρισκόταν υπό την κατοχή των Φράγκων.
Ήταν όμως καλός στρατιωτικός και δίκαιος κυβερνήτης και, το κυριότερο, ήταν έντιμος, ηθικός και ενέπνεε θαυμασμό και αγάπη στους υπηκόους του. Η μοίρα του ήταν να γράψει με το αίμα του τον επίλογο της βυζαντινής ιστορίας.
Σε λίγο θα τραβούσε προς τη βασιλεύουσα για να την υπερασπιστεί με το ξίφος στο χέρι, περιμένοντας βέβαια για την υπεράσπιση των γερασμένων τειχών της Πόλης βοήθεια από τους δυτικούς, πράγμα το οποίο ποτέ δεν έγινε, γιατί ίσως ο παπισμός ευχόταν ολόψυχα την συντριβή της Ορθοδοξίας.
Μετά από 11 σχεδόν αιώνες ένδοξης πορείας η ορθοδοξία κατέρρεε, εγκαταλελειμμένη από τους ομοθρήσκους της.
Ο λαός, οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα της βασιλεύουσας έβλεπαν με τρόμο εκείνο τον τεράστιο στρατό του Σουλτάνου, που με τα αναρίθμητα τάγματα του γέμιζε όλους τους χώρους γύρω από τα τείχη.
Πάντα πρώτος, παράδειγμα ανδρείας, πίστης και μαχητικότητας ο Κωνσταντίνος, ο τελευταίος των Παλαιολόγων χωρίς να κλείσει μάτι επιθεωρεί όλο το μήκος των τειχών.
Με την παρουσία του δίνει θάρρος σε όλους τους πολεμιστές και πραγματικά όλοι αντιστέκονται ηρωικά παρά την μεγάλη διαφορά δύναμης των Οθωμανών που είχαν απέναντι τους.
Μετά από αλλεπάλληλες ανεπιτυχής προσπάθειες η Πόλη συνέχιζε να στέκεται όρθια, ως την αποφράδα εκείνη μέρα της 29ης Μαΐου του 1453. Ήταν η μέρα που ο Σουλτάνος έδωσε το σύνθημα για γενική επίθεση όλων των δυνάμεων του.
Μέσα από μία κακή συνεννόηση των πολιορκημένων, οι Οθωμανοί μπαίνουν στην Πόλη από την ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ.
Ο Παλαιολόγος πέφτει ηρωικά μαχόμενος κοντά στους πολεμιστές του και οι βάρβαροι με πρώτους τους γενίτσαρους ορμούν κατά κύματα αλαλάζοντας με λύσσα μέσα στην Πόλη, ποδοπατώντας και σκοτώνοντας όποιον είχε επιζήσει.
Η Πόλης Εάλω. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος – Δραγάσης είχε πεθάνει στο πεδίο της τιμής όπως ταιριάζει σε έναν ηγεμόνα , φορώντας την πολεμική του στολή όπως έκαναν οι πρόγονοί του.
Εμείς ως απόγονοι του ελληνικού Βυζαντίου συγκινούμεθα πάντα αναπολώντας το « Πάλι με χρονιά με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».
