Πέρασαν 100 χρόνια και πλέον, από την Οκτωβριανή Επανάσταση του Ρωσικού λαού το 1917, που οι «Μπολσεβίκοι» πήραν με τη βία την εξουσία από τους Βασιλείς του απέραντου Έθνους τους . Ήταν ένας ιδεολογικός πόλεμος. Όλοι οι πόλεμοι από την αρχαιότητα γινόταν για Εθνικούς σκοπούς, επέκτασης του κράτους τους, καλύτερων συνθηκών διαβίωσης σε ευφορώτερες γεωργικές περιοχές, για υποδούλωση των λαών και εκμετάλλευση της περιοχής , για την εκτόνωση του πληθυσμού των κρατών και τη διαμάχη επικράτησης μεταξύ διαφορετικών φυλών.. Σήμερα, ούτε καν η ακραία σοσιαλιστική Τροτσκική αριστερά της Ρωσίας, δεν μιλά για ένοπλη επανάσταση στα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης.
Μετά την παγκοσμιοποίηση , την ασύδοτη χρηματοπιστωτική διαμεσολάβηση, την αναδιανομή του πλούτου και των εισοδημάτων σε βάρος του εργατικού δυναμικού και προς όφελος του κεφαλαίου, θα μπορούσε να οδηγήσει τον καπιταλισμό στην καταστροφή. Παράδειγμα, ήταν η αποφράδα ημέρα της Δευτέρας της 15ης Σεπτεμβρίου του 2008 , που η Τράπεζα Lehman Brothers των ΗΠΑ , κατέληξε στα χέρια των πλούσιων ιδιωτών της Αμερικανικής οικονομίας. Έτσι , έγινε από όλους παραδεκτό ότι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, που ο Καρλ Μαρξ πίστευε , ότι η μάχη εναντίον του Καπιταλισμού, μόνο με επανάσταση θα μπορούσε να κερδηθεί, ήταν λάθος ιδεολογία. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι αυτό επιτυγχάνεται και με οικονομικά μέτρα. Έτσι , ο Μαρξ (1818-1883) , ως οπαδός της οικονομικής αιτιοκρατίας, ο επαναστάτης «του Κουμουνιστικού Μανιφέστου» και ο αμείλικτος κριτικός των δομικών ελαττωμάτων του καπιταλισμού, έπεσε έξω. Αν και ο Μαρξ , πίστευε ότι οι Τράπεζες ήταν σημαντικό στοιχείο του καπιταλισμού και της κεφαλαιοκρατίας , επειδή ανακύκλωναν τα κέρδη και τις αποταμιεύσεις τις χρησιμοποιούσαν, μόνο για επενδύσεις, ο Καπιταλισμός «έβαλε νερό στο κρασί του» , κέρδισε έδαφος και μπολιάστηκε με τις απόψεις του σοσιαλισμού εν μέρει, ώστε σήμερα, το δεύτερο δεκάχρονο του 21ου αιώνα, κατά τον οικονομολόγο Μπερστάϊν, βρίσκει κανείς μετριασμούς των οικονομικών ανισοτήτων , της μείωσης της επιρροής των οικονομικών συμφερόντων, της καταπολέμησης της διαφθοράς, της αύξησης των θέσεων εργασίας, της Τραπεζικής μεταρρύθμισης, όχι όμως και της κατάργησης της κοινωνίας της ελεύθερης αγοράς η και της εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας της κατανάλωσης. Η Σοσιαλιστική, απεναντίας, κοινωνία απαιτεί διορθώσεις πορείας, δεν επιδιώκει τελείως την έξωση του καπιταλισμού, αλλά τη μεταρρύθμισή του. Και στις δύο τάσεις διαπιστώθηκε ότι οι χωρικοί δεν καταποντίζονται, η μεσαία τάξη δεν εξαφανίζεται, οι κρίσεις δεν μεγεθύνονται, η αθλιότητα και η δουλεία δεν αυξάνεται.
Το φάντασμα αυτό, εδώ και δέκα χρόνια πλανιέται στην Ευρώπη και οι θέσεις των οικονομολόγων εναλλάσσονται «ως εκσυγχρονιστών», «ανανεωτικών» η «μεταρρυθμιστών» της Σοσιαλδημοκρατίας και πασχίζουν να βρουν την ανοικοδόμηση του «Ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας». Το τμήμα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς , που περισσεύει, αυξήθηκε υπέρογκα την εποχή της συγκρότησης του κράτους πρόνοιας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης , οι υπηρεσίες υγείας, δεν πρέπει να λειτουργούν, ως αγορά υγείας. Αν αρρωστήσει κανείς , απλώς θεραπεύεται. Το ίδιο και στον χώρο της εκπαίδευσης για τη δωρεάν παιδεία. Το ότι οι ελεύθερες αγορές δεν ρυθμίζουν τα πάντα, έγινε αποδεκτό από την αριστερά και από τη δεξιά στη Δυτική Ευρώπη, που δείχνει την αναβάθμισή της. Σήμερα χρειαζόμαστε ρεαλιστικότερες μεθόδους οικοδόμησης μιας πιο δίκαιης κοινωνίας. Ο Καπιταλισμός μπορεί να συμβιβάστηκε εν μέρει με τον Κεϋανισμό , που δέχεται ότι όταν η οικονομία σκοινοβατεί , να παρεμβαίνει το κράτος για να προχωράει με επιδοτήσεις. Δεν μπορεί , όμως να υποσκελίσει το Σοσιαλισμό , που τα δίνει όλα στην κοινωνία της κατανάλωσης και το υπόλοιπο περίσσευμα της οικονομίας στις επενδύσεις. Αν και ο δυτικοευρωπαϊκός καπιταλισμός των επιχειρήσεων διατηρείται ως σήμερα σε μεγάλο βαθμό διαμορφωμένος, δεν μπορεί , όμως, να ρυθμίσει το πρόβλημα των κρίσεων , που ξεσπούν κάθε τόσο στην οικονομία.
Σε τρεις μήνες θα έχουμε Ευρωεκλογές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά την Eurostar και τον ΟΑΣΑ έχει τη δυνατότητα , ακόμη και κατά τη διάρκεια της χειρότερης κρίσης , να δαπανά το 5% του ΑΕΠ της για την παιδεία και το 9,6 % για την περίθαλψη , παρά την επικράτηση των δεξιών Κυβερνήσεων και της λογικής των περικοπών, που φτώχυναν τους Ευρωπαίους πολίτες. Θα αλλάξει πολιτική με τη νέα διακυβέρνηση της Ευρώπης και θα συνεχίσει να ενισχύει την κοινωνία της κατανάλωσης και όχι την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς , που είναι αδιέξοδη πολιτική των περικοπών και που έφερε τη φτώχεια και την εξαθλίωση στους Ευρωπαίους πολίτες , την τελευταία δεκαετία; Είδομεν.
