Η κεφαλαιοποίηση της γνώσης

Του Δημήτρη Μποσνάκη, εκπαιδευτικού

Η λέξη “κεφάλαιο” σήμερα, σε μια εποχή ρευστοποίησης των αξιών, σημαίνει την κατοχή ενός ποσού ανταλλακτικών αξιών, κινητών και ακινήτων. Όμως στην ιστορική της πορεία η λέξη σήμαινε την κατανομή της γνώσης και την εμπέδωσή της από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Στην τρέχουσα γλώσσα “κεφαλαιοποίηση της γνώσης” είναι η κερδοφόρος επένδυση σε εξειδικευμένους τομείς της γνώσης χάριν της άμεσης και πρακτικής εφαρμογής. Επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι η ανάπτυξη μιας περιοχής, μιας χώρας, και τελικά η οικονομική και κοινωνική ανάδειξη του ατόμου. Στην ιστορική της πορεία “η κεφαλαιοποίηση της γνώσης” σήμαινε τη συγκέντρωση πληροφοριών από όλες τις εποχές, την κατανομή της στις κοινωνικές ομάδες, την ταξινόμηση ανά τομέα, και την τελική αξιοποίησή της στη διαμόρφωση της πολιτικής σκηνής.

Μια τέτοια αξιοποίηση της γνώσης δεν μπορεί να έχει ούτε τοπική ούτε συντεχνιακή ούτε μικροπολιτική διαχείριση. Αποτελεί εφόδιο του ερευνητικού πνεύματος, που εδρεύει μόνο στο μυαλό του ανθρώπου. Κάθε άλλη ερμηνεία τη γνώσης μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μια παγίδα επιφαινόμενης ανάπτυξης.

Με αυτό το κριτήριο πρέπει να αντιμετωπίζουμε ένα πνευματικό ίδρυμα, ένα Πανεπιστήμιο ή ένα ΤΕΙ, ως πνευματικό κεφάλαιο και ως εργαλείο πολιτικής διαχείρισης της υπό διαμόρφωση πραγματικότητας.

Όμως η πραγματική γνώση παραμένει μακριά από το πολιτικό, οικονομικό και διοικητικό προσωπικό μιας πόλης. Έρχεται στο προσκήνιο ο άμεσος ωφελιμισμός, οι τοπικιστικοί ανταγωνισμοί, οι κομματικοί λεονταρισμοί, η ευκαιριακή αυτοδιοικητική προσέγγιση στο θέμα.

Η αξιοποίηση της γνώσης σε όλο το πλάτος, η διεπιστημονικότητα, η ένταξη της γνώσης στον αναπτυξιακό ιστό της πόλης βραδυπορεί ή ακυρώνεται. Τελικά η πραγματική γνώση παραμένει σ’ αυτούς που τη γνωρίζουν, μακριά από ολοκληρωμένες κοινωνικο-οικονομικές εφαρμογές.

Ούτε οι σπουδαστές, ούτε οι πολίτες, ούτε καν οι τοπικές αρχές μπορούν να ωφεληθούν, όταν λείπει η σωστή και συλλογική διαχείριση. Το θέμα απαιτεί τη συνεργασία όλων των φορέων: επιστημονικών, πολιτικών και αυτοδιοικητικών, με τον πρώτο ρόλο στους επιστήμονες.

Για το λόγο αυτό τα Πανεπιστήμια δεν αναπτύσσονται μέσα στον πολεοδομικό και οικονομικό ιστό των πόλεων, αλλά σε campus μακριά από τις πόλεις για να διασφαλίζεται το κύρος και το αδιάβλητο της λειτουργίας τους. Αλλά τότε μιλάμε για Πανεπιστήμια – Ναούς της γνώσης, χωρίς Ρουβίκωνες, αναρχικούς, και φυτώρια πολιτικών στελεχών.

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.