Καθισμένος μπροστά στο τραπέζι μου, με ένα πιάτο φαγητό μπροστά μου, άνοιξα την τηλεόραση. Δεν περίμενα να βρεθώ αντιμέτωπος με την απόλυτη φρίκη. Οι εικόνες από την Παλαιστίνη δεν ήταν απλώς σκληρές — ήταν αφόρητες. Παιδιά σκελετωμένα από την πείνα, μανάδες να κρατούν τα νεκρά τους παιδιά στην αγκαλιά, άνθρωποι να ψάχνουν νερό ανάμεσα σε ερείπια.
Νιώθω θλίψη. Νιώθω αποτροπιασμό. Και κυρίως, νιώθω μια ασφυκτική αίσθηση ανημπόριας. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να συνεχίσει τη μέρα του κανονικά, όταν η ίδια αυτή μέρα για κάποιους άλλους είναι γεμάτη θάνατο, φόβο και πείνα;
Η καθημερινότητά μας εδώ, όσο δύσκολη κι αν είναι, μοιάζει πολυτέλεια μπροστά στην κόλαση που βιώνουν χιλιάδες άμαχοι στη Γάζα και αλλού. Το να τρως ένα γεύμα ενώ δίπλα σου προβάλλονται τέτοιες εικόνες είναι μια σύγκρουση που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο — εκτός κι αν έχεις πάψει να είσαι άνθρωπος.
Η σιωπή μας μπροστά σε τέτοια εγκλήματα δεν είναι ουδετερότητα. Είναι συνενοχή. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να παρατηρούμε από μακριά, σαν θεατές μιας ξένης ταινίας. Η πραγματικότητα δεν είναι φιλτραρισμένη στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι ωμή, βίαιη και φωνάζει για βοήθεια.
Αυτό το άρθρο δεν γράφεται από πολιτικό αναλυτή, ούτε από δημοσιογράφο.
Γράφεται από έναν απλό πολίτη που δεν αντέχει άλλο να βλέπει τη βαρβαρότητα να γίνεται «κανονικότητα». Αν δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο, ας μην σταματήσουμε να μιλάμε για αυτόν. Αν δεν μπορούμε να σώσουμε χιλιάδες, ας μη σταματήσουμε να νιώθουμε. Γιατί το πρώτο πράγμα που πεθαίνει σε έναν πόλεμο, μετά την αλήθεια, είναι η ανθρωπιά.
Ας την κρατήσουμε ζωντανή.
