Μετά την ανακωχή του Μούδρου τον Οκτώβριο του 1918, τον επόμενο χρόνο το 1919 οι χώρες της Αντάντ (Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία) αποβιβάζουν στρατό στα δυτικά της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Αττάλεια) προκειμένου να εφαρμόσουν υπό ισχύ των όπλων, τη συνθήκη των Σεβρών μία συνθήκη που καθορίζει τα σύνορα και όχι μόνο της ηττημένης και άλλοτε οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η συνθήκη των Σεβρών ως γνωστό προβλέπει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Η Κωνσταντινούπολη και τα Δαρδανέλλια σε ένα ανεξάρτητο καθεστώς υπό την αιγίδα των δυνάμεων της Αντάντ και η ελληνοκρατούμενη Σμύρνη σε ένα ειδικό καθεστώς μετά από δημοψήφισμα πέντε ετών. Για την εφαρμογή της συνθήκης των Σεβρών το 1919 θα κληθούν να συμμετέχουν και ελληνικές δυνάμεις δίπλα στις χώρες της Αντάντ πράγμα που θα πράξει και η τότε κυβέρνηση. Μόνο που στην εφαρμογή του όλου σχεδίου τα πράγματα θα πάρουν στροφή 180 μοιρών.
Πρώτοι και καλύτεροι αυτοί που απαξιώνουν τη εν λόγω συνθήκη είναι οι Γάλλοι και οι Ιταλοί. Αλλά και οι Άγγλοι μόνοι, χωρίς τους συμμάχους που προαναφέραμε, η θέση τους δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Ακόμα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι την εν λόγω συνθήκη (τον διαμελισμό της Τουρκίας) την είχε υπογράψει μεν ο σουλτάνος αλλά την πολεμάει αβυσσαλέα ο Κεμάλ με τους Νεότουρκους. Από ότι φαίνεται ο κόσμος που εμπλέκεται στην εφαρμογή της συνθήκης έχει κουραστεί από τον τετραετή μεγάλο πόλεμο που έχει αφήσει πίσω του πάνω από 20.000.000 νεκρούς και σε αυτούς θα προστεθούν και άλλοι τόσοι τους οποίους θέρισε η ισπανική γρίπη κατά τα έτη 1917–1918. Με όλα τα παραπάνω που έχουν συμβεί ο κόσμος βιάζεται να βρει ξανά τη ζωή του.
Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε και την επικράτηση των Μπολσεβίκων που έρχονται να αλλάξουν το status quo στην ανατολική Ευρώπη. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι δυνάμεις της Αντάντ αποφασίζουν να λύσουν το τουρκικό ζήτημα ειρηνικά στη Λοζάνη. Αυτός είναι και ο λόγος όπου η Αγγλία θα ζητήσει από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μην επέμβει ο ελληνικός στρατός στην ανατολική Θράκη και εγκλωβιστούν οι Άγγλοι που βρίσκονται στην Κωνσταντινούπολη και στα Δαρδανέλλια, υποσχόμενοι ότι στην εν λόγω συνθήκη θα κρατήσουν μία ευνοϊκότερη στάση για εμάς. Ακόμα μετά την αποχώρηση Γάλλων και Ιταλών ζητούν από την νέα κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη να πράξουμε και εμείς κάτι ανάλογο, δηλαδή να αποχωρήσει και ο ελληνικός στρατός από την Μ. Ασία, μόνο που παραβλέπουν ότι στην Μ. Ασία ζουν εκεί κάπου 2.000.000 ελληνικού πληθυσμού και μπορεί να έχουν την ίδια τύχη της γενοκτονίας του αρμενικού λαού και των Ποντίων που προηγήθηκε.
Η νέα κυβέρνηση με τον βασιλιά Κωνσταντίνο που έχει επιστρέψει από την εξορία και ηγείται της εκστρατείας, αποφασίζουν να συνεχίσουν τον πόλεμο μόνοι τους. Τότε η Αγγλία παροτρύνει την νέα κυβέρνηση, ο ελληνικός στρατός να πετύχει μία μεγάλη νίκη κατά των στρατευμάτων του Κεμάλ ώστε να παρέμβει για μία ευνοϊκότερη συνθήκη του εκεί ελληνικού πληθυσμού αλλά και την ομαλή υποχώρηση του ελληνικού στρατού, παράλληλα όμως μας αρνείται ένα δάνειο για τις ανάγκες του πολέμου με την κυβέρνηση να αναγκάζεται στην διχοτόμηση της δραχμής. Τα επακόλουθα είναι γνωστά. Μόνοι μας και αβοήθητοι μαζί με στρατιωτικά και διπλωματικά λάθη τον Αύγουστο του 1922 θα επέλθει ολοκληρωτικά η μικρασιατική καταστροφή. Της συνθήκης της Λοζάνης στην ομότιμη πόλη Ελβετία έχει προηγηθεί ως γνωστό και η συνθήκη των Μουδανιών.
Η δε συνθήκη της Λοζάνης που θα ακολουθήσει θα αρχίσει 11 Οκτωβρίου 1922 και ολοκληρώνεται στις 24 Ιουλίου 1923. Για την ολοκλήρωση της συνθήκης θα λάβουν μέρος τρεις επιτροπές με την προεδρία να εναλλάσσεται μεταξύ Γάλλων, Άγγλων και Ιταλών. Σε αυτή τη συνθήκη της Λοζάνης θα προσκληθούν και παρατηρητές από άλλες χώρες όπως είναι η Ιαπωνία, η Ρουμανία, η Νοτιοσλαβία. Όσο για τις Η.Π.Α. που έχει προσκληθεί, δεν θα παραβρεθεί και προτιμάει από τότε να κρατάει ίσες αποστάσεις. Θα μεσολαβήσουν τριάντα συνεδριάσεις με θέματα όπως εδαφικά, στρατιωτικά, οικονομικά, δημοσιονομικά αλλά και ζητήματα των εθνικών μειονοτήτων. Την Ελλάδα στη συνθήκη εκπροσωπεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος (άλλωστε δεν υπήρχε και καλύτερος) έχοντας δίπλα του τον Δημήτριο Κακλαμάνο. Την δε Τουρκία εκπροσωπεί ο Ισμέτ Πασάς Ινονού και ο Dr. Riza Nur. Η Τουρκία προσέρχεται με το ύφος του νικητή προκαλώντας τις δυνάμεις της Αντάντ με απώτερο σκοπό να επιβάλλει τις απόψεις της, και από την άλλη πλευρά η Ελλάδα στην θέση του ηττημένου. Τη χώρα μας την βαρύνει ακόμα, η πρόσφατη εκτέλεση των έξι στο Γουδί σε μία δίκη παρωδία ως εθνικούς προδότες, μόνο που για τους συμμάχους υπήρξαν θύματα των συγκυριών και των μεγάλων αλλαγών. Τον στρατό στην Μ. Ασία τον έφερε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο αρχιστράτηγος Βασιλιάς Κωνσταντίνος τον έφτασε στην Άγκυρα. Για εμάς στην εν λόγω συνθήκη θα συμβεί αυτό που έλεγε τον 3ο ΠΧ. Αιώνα στους Ρωμαίους ο Γαλάτης Βρέννος «ουαί τοις ηττημένοις». Όσο για τη θέση της Αγγλίας για καλύτερες συνθήκες τώρα κλίνουν και αυτοί προς το μέρος των νικητών που δεν είναι άλλοι από την Τουρκία. 200.000 Έλληνες χριστιανοί θα εγκαταλείψουν την πατρογονική ανατολική Θράκη και θα ζήσουν την προσφυγιά πέρα από τις όχθες του ποταμού Έβρου για να προστεθούν με τις άλλες εκατοντάδες χιλιάδες της Μικράς Ασίας. Όσο για τις 125.000 ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης αυτοί παραμένουν εκεί ως αντιστάθμισμα των μουσουλμάνων της δυτικής Θράκης. Μόνο που για τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955 με ένα οργανωμένο pogrom στα σχέδια της εθνοκάθαρσης της Τουρκίας θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν χωρίς να πειραχθούν στο ελάχιστο οι τουρκομουσουλμάνοι της δυτικής Θράκης. Με την ίδια συνθήκη Ανατολική Θράκη, Ίμβρος και Τένεδος περνούν στην Τουρκία. Τα νησιά Λήμνος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος, Σάμος και Ικαρία περνούν στην ελληνική κυριαρχία με τον όρο να μην δημιουργούν εκεί οχυρωματικά έργα, ναυτική βάση η και αεροπλοΐα. Κάπως αποστρατικοποιημένα με δυνάμεις ασφαλείας αναλόγως πληθυσμού της κάθε νήσου. Ακόμα η συνθήκη προβλέπει νησιά που βρίσκονται εντός τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές να ανήκουν στην Τουρκία. Όσο για τα Δωδεκάνησα που ανήκουν στην Ιταλία και μας παραχωρούνται το 1947 θα ισχύει το ίδιο καθεστώς (δηλαδή εξοπλισμένα). Ακόμα η Κύπρος με την ίδια συνθήκη περνάει στην κυριαρχία της Αγγλίας και το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης παραμένει οικουμενικό σε θρησκευτικά ζητήματα αλλά παύεται στον Πατριάρχη η προϋπάρχουσα ιδιότητα του εθνάρχη. Η ανταλλαγή πληθυσμού θα είναι 1.200.000 Έλληνες και 400.000 Τούρκοι Οθωμανοί. Η δε ανταλλαγή πάλι των περιουσιών θα είναι ετεροβαρής για τη χώρα μας αφού ο πληθυσμός των ανταλλαγών είναι δυσανάλογος. Στη συνθήκη της Λοζάνης δεν θα διευθετηθούν μόνο το ελληνικό ζήτημα αλλά και άλλες γειτονικές χώρες όπως είναι η Συρία, το καθεστώς των Δαρδανελλίων αλλά και των ηττημένων χωρών του Α΄ παγκόσμιου πολέμου όπως είναι η Αυστρία, η Ουγγαρία, η Γερμανία, η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία. Με τη συνθήκη της Λοζάνης τελειώνει το όνειρο της μεγάλης ιδέας, η Ελλάδα από έθνος μετατρέπεται σε βαλκανικό κρατίδιο και κάποιες λεπτομέρειες που δεν θα προβλεφθούν στην εν λόγω συνθήκη θα μας ταλανίζουν ακόμα και σήμερα.
Η Τουρκία μιλάει για την μειονότητα της Θράκης αγνοώντας τι έγινε ο αντίστοιχος πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης και όσα νησιά μας εξοπλίστηκαν με αμυντικές δυνάμεις έγινε για να μην υποστούν ότι και η Κύπρος το 1974.
Παρόλο αυτά η Τουρκία συνεχίζει να επιμένει στην πιστή εφαρμογή της συνθήκης απειλώντας την Ελλάδα και με casus belli.
