Σαν εργοστάσιο σε χέρια ενός άπειρου διευθυντή, ή ενός πλοίου στα χέρια ενός άπειρου καπετάνιου, υπολειτουργεί και φθίνει ταχύτατα ή λοξοδρομεί η Ελλάδα και οδεύει στην ξέρα της ακατανόητης πρόσκρουσης.
Μιας θεωρίας ακατανόητης πρόσκρουσης που ενώ τα πλήθη την βλέπουν, δεν παθιάζονται διότι ως γεγονός είναι ακατανόητη.
Στην πραγματικότητα ακόμη και η φιλοσοφία του λαϊκού ενστίκτου ενός επερχόμενου κινδύνου έπαψε να λειτουργεί, διότι η ειδική του μεταχείριση απ’ τα πολιτικά αποβράσματα κάθε εποχής, εφαρμόζονταν ανέκαθεν με γνώμονα την προσωπική ωφέλεια και την κοινωνική τιθάσευση, εις βάρος της λαϊκής ισότητας και ισονομίας.
Ο παράγοντας «κίνδυνος» και η λέξη «καταστροφή» δεν χρησιμοποιούνται έντεχνα στις πολιτικές προσηλυτίσεις, αλλά μετατρέπονται από κινδυνολογικές κατανοήσεις σε εμπνευσμένες πολιτικές ενοράσεις χρησιμοποιώντας μεθοδικά την θεωρία της αντινοησιαρχικής φιλοσοφίας αδιάφορες για το υποψήφιο ψηφοθηρικό σύνολο, αλλά χρήσιμο για τους πολιτικούς κατασκηνωτές, προκαλώντας το χειροκρότημα της μη κατανόησης ή της διττής συνεννόησης.
Οι θεωρίες βέβαια έχουν και την άλλη πλευρά της μορφικής σύλληψης έστω και επιφανειακά από ανθρώπους που χειροκροτούν έως την ικανοποίηση της βόλεψης της ατομικής τους μερίδας, όπως κι αν αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό. Αν πάψει κάποτε αυτό, τότε η θεωρία της εμπνευσμένης μη κατανόησης παίρνει την μορφή της εμπνευσμένης ενόρασης του ενστίκτου της επιβίωσης και οι πολιτικοί ενορχηστρωτές οδηγούνται αλλά Αργεντινή στην « επανάσταση της κατσαρόλας» και στην «φευγάλα της κατανόησης».
