Πάει κι ο Μάρτης ο πεντάγνωμος…
Φεύγει και δεν γυρίζει πίσω. Όπως δεν γυρίζουν πίσω και οι άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφήνουν και φεύγουν για τα μέρη «όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους».
Δευτέρα πρωί, με τον ουρανό καταγάλανο παίρνω για μία ακόμη φορά τσι ρούγες. Ανατολικά. «Ο μόνος δρόμος είναι η Ανατολή» που λέει και ο Ελύτης με την φωνή του Σταύρου Πασπαράκη στον μελοποιημένο το 1969 από τον Γιάννη Μαρκόπουλο «Ήλιο τον πρώτο». Ανατολικά, χείμαρρος Άναυρος, Πλατεία Αναύρου, Ξενία/Άγιος Κωνσταντίνος, πάρκο Αγ.Κωνσταντίνου (επισήμως Βασιλέως Γεωργίου Α’), Πανεπιστήμιο/Κυματοθραύστης, Ιστιοφόρα και Τραπεζοκαθίσματα, Ανατολική Πύλη του Λιμένα, στάση και αναστροφή. Η παραθαλάσσια διαδρομή είναι περίπου 2 χιλιόμετρα, γνωστή και μη εξαιρετέα σε όλους και όλες που ασκούνται καθημερινά απολαμβάνοντας τα όμορφα σημεία της πόλης μας.
Τα οποία σημεία ξεκινούν από τις τρεις συνολικά αφετηρίες των τριών αστικών λεωφορειακών γραμμών, τα λέγαμε την προηγούμενη φορά αυτά με την Αρχή των Υδάτων. Συνεχίζουμε στην Πλατεία Αναύρου (κόσμημα του Βόλου, αισθητά μεγαλύτερη και πολύ πιο πολύπλοκη από την έρμη την Πλατεία Πανεπιστημίου…) με το εξάμβλωμα των φυτεμένων γραμμών του Τραίνου του Πηλίου (η χειρότερη παρέμβαση της Διεύθυνσης Πρασίνου, την οποία Διεύθυνση, θυμίζω, ετούτη η στήλη έχει κατ’ επανάληψη επαινέσει), τις σοβατισμένες πλάκες Πηλίου στα παρτέρια του εστιατορίου, το γλυπτό κοχύλι του Κώστα Δικέφαλου (1956) που κατασκευάστηκε κατά την διάρκεια της Α’ Διεθνούς Συνάντησης Γλυπτικής-Άναυρος 14.07-27.08.1988, δεύτερη δεν έγινε, στριμωγμένο ανάμεσα στους στύλους της καφετέριας και τις παρέες που κάτι περιμένουν από τον Οργανισμό ΚΑτά των ΝΑρκωτικών (ΟΚΑΝΑ). Δίπλα οι απεριποίητοι φοίνικες του Μουσείου και του διπλανού ερειπιώδους κτίσματος και παραδίπλα ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας, με τις υπέροχες εικόνες του Γιώργου Γουναρόπουλου (1890-1977) και την τουλάχιστον «περίεργη» πρόσφατη εικόνα της Αγίας Τριάδας στο προσκυνητάρι, όπου απεικονίζεται η «φιλοξενία του Αβραάμ» σε τρεις άνδρες που τον επισκέφθηκαν, οι οποίοι ήταν άγγελοι – με το χέρι στην καρδιά εμένα αυτή η απεικόνιση δεν με παραπέμπει στην Αγία Τριάδα όπως πολύ παραστατικά «εμφανίζεται» στο απολυτίκιο των Θεοφανίων: ο Γεννήτωρ δια της φωνής, ο Υιός βαπτιζόμενος και «…το Πνεύμα, εν είδει περιστεράς, εβεβαίου του λόγου το ασφαλές…», Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα, αυτή είναι η Αγία και Ομοούσιος και Αδιαίρετος Τριάδα, τα υπόλοιπα δεν καταλαβαίνω πώς προέκυψαν.
Ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος του γλύπτη Νικόλα (1909-1990) σκεπτικός όπως πάντα απέναντι στην θάλασσα, με τα χέρια του σταυρωμένα και τα στοιχεία του ξεθωριασμένα, παραδίπλα οι Παλαιοί Πρόσκοποι και η ο-Θεός-να-την-κάνει δημόσια τουαλέτα (μια τραγική εικόνα), πιο ‘κει οι κλειστές ομπρέλες του τσιπουράδικου, εν αναμονή του καλοκαιριού (;) κι ύστερα το παραλιακό μας πάρκο, που εμένα μ’ αρέσει. Μ’ αρέσει η Μάνα του Νικολάου Ίκαρη (1915-1994), δωρεά των Σοροπτιμιστριών το 1974, μ’ αρέσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος του Γιάννη Παρμακέλη (1932), δωρεά των Κρητών το 1994, μ’ αρέσει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του Χρήστου Μαρκόπουλου, δωρεά των Πελοποννησίων. Μα πιο πολύ από όλα αυτά μ΄ αρέσουν δύο «ζωντανές», καθημερινές εικόνες: στην μία είναι ένας ψηλός, γεροδεμένος άντρας κι ένας δεύτερος κοντός, νάνος μάλλον, που πάντα μαζί ταΐζουν τα περιστέρια και συζητούν χαμηλόφωνα – όποτε περνάω είναι εκεί, πιστοί στο καθημερινό τους ραντεβού. Στην άλλη είναι η παρέα των αλλοδαπών παππούδων (Αλβανοί; Βούλγαροι; Ρουμάνοι;) που, καθισμένοι σε κασάκια σε μια σκιερή άκρη, παίζουν ντόμινο και λογομαχούν ακατάπαυστα – μια όμορφη εικόνα κοινωνικοποίησης, που δεν διαφέρει από αυτή των δικών μας παππούδων, που παίζουν τάβλι βροντοχτυπώντας τα πούλια.
Ύστερα τα καφενεία έξω από την ανέκαθεν «Εξωραϊστική», ο χώρος όπου μέχρι το 1986 ήταν στημένο το Ηρώον των Μακεδονομάχων με τον αετό στην κορυφή (τώρα είναι έξω από το Δημαρχείο) – καλά λόγια για την Διεύθυνση Πρασίνου, τα παραλιακά κτήρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο κυματοθραύστης, κάποτε χώρος κολυμβητικής άθλησης, προσβάσιμος μόνο με βαρκούλα καθώς το γεφυράκι κατασκευάστηκε μόλις το 1996 και επαρκώς το βράδυ φωτισμένος, και μετά η παραλία των ιστιοφόρων, των πολυκατοικιών και των αμέτρητων τραπεζοκαθισμάτων. Τα περισσότερα γεμάτα, ακόμη και χωρίς τις χιλιάδες των φιλάθλων που, καθώς διατυμπανίζει ο Άρχων, ανεβάζουν τον τουρισμό και την δουλειά των μαγαζιών. Το Αχίλλειον, που το προλάβαμε «στο τσακ» το 1991, η Τράπεζα της Ελλάδος (κατασκευή 1933, εγκαίνια 1935) κλειστή από τον Ιούνιο 2022, έρμη και σκότεινη, θύμα των μεγαλόπνοων σχεδίων αρίστων, απολύτως θωρακισμένων, τραπεζιτών, που ούτως ή άλλως απολαμβάνουν παχυλότατους μισθούς και το γνωστό ακαταδίωκτο – αυτό το εξαίρετο κτήριο ποιος θα το πάρει; εύχομαι να ευδοκήσει το Πανεπιστήμιο.
Στην άκρη της διαδρομής, έξω ακριβώς από την φυλασσόμενη έξοδο του λιμένα, σε μια κολώνα υπάρχει μια τουριστική ντροπή, την οποία είμαι βέβαιος ότι κανείς, εκτός από εμένα, δεν έχει δει. Ομοίως χάλια είναι και η κατασκευή για το βραβείο Guiness που έλαβε ο Βόλος στις 31.08.2012 για το πολυπληθέστερο συρτάκι στον κόσμο. Στην απέναντι πλευρά, ακριβώς δίπλα στην κλειστή παραδοσιακή «Συνάντηση», τώρα κλειστός και ο παραδοσιακός «Τζαφόλιας».
Αναστροφή, επιστροφή. Αυτό το οδοιπορικό σήμερα έτσι, για δύο λόγους: πρώτος για να ελαφρύνει λίγο η καρδιά μας που ταλαιπωρείται από τις τρομοκρατικές καθημερινές ειδήσεις και δεύτερος για να θυμηθούμε όλοι πως αυτή η πόλη έχει μεγάλη Ιστορία.
Και ας μην ξεχνάμε: Ποιο θα είναι το όφελος της πόλης μας από την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα; Πώς δουλεύει το κατασκευής ΑΡΧΙΤΕΧ parking Φιλελλήνων; Τι γίνεται με την εγκαταλειφθείσα από ΑΡΧΙΤΕΧ Κίτρινη Αποθήκη; ΟΧΙ LNG στον Παγασητικό Κόλπο. Σας αγαπώ υπερμέτρως, γεια σας.
Στην φωτογραφία το μάλλον παλαιότερο ακέραιο κτήριο του Βόλου, η Τράπεζα της Ελλάδος.
