Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Η στήλη βρίσκεται στας Αθήνας, για πολύ καλόν λόγο – το γράφω, γιατί δυστυχώς όλο στο κακό πάει ο νους, ολονών μας. Με έναν λαμπρό καιρό, όχι απόλυτα φυσιολογικό για την εποχή αλλά πολύ ταιριαστό για τις εξορμήσεις μας καιρό – φημολογείται ότι πρόκειται για τις φετινές αλκυονίδες ημέρες.
Η πρώτη μας επαφή με την αθηναϊκή πραγματικότητα ήρθε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος – το οποίο, ως γνωστόν, αγοράστηκε πρόσφατα από ένα Καναδικό «φαντ» (fund) και αμέσως διαφημίζεται τηλεοπτικώς για αύξηση κεφαλαίου και παρόμοια χρηματιστηριακά «παιχνίδια». Πήγα με το δικό μου αυτοκίνητο να παραλάβω τρεις ανθρώπους. Μια χαρά Αττική Οδός (ευτυχώς που είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες…) πανεύκολα στο αεροδρόμιο, κατεύθυνση «Αφίξεις», όλα σωστά. Όμως μπροστά μας μπάρα κατεβασμένη, με κόκκινο συνεχές φως, stop. Παρακείμενο μηχάνημα εκδίδει καρτάκι, η μπάρα πρασινίζει και σηκώνεται μπαίνω σε έναν επιμήκη χώρο όπου κινούνται και σταθμεύουν οχήματα, παραλαμβάνουν πεζούς που βγαίνουν με βαλίτσες από τις εξόδους του αερολιμένα, «ωραία», λέω, «στο σωστό μέρος ήρθα», αρκετό χρόνο έχω, μια χαρά θα τους υποδεχτώ τους ανθρώπους. Ύστερα κοίταξα το καρτάκι, το οποίο γράφει ακριβώς τα εξής: 0-10 min δωρεάν μέχρι 2 φορές την ημέρα, 10-20 min 5 €, >20 min 1 € /min, >60 min γερανός!! Να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας πλήρωσα 29 €. Μάλιστα, 29 €!! Σας το γράφω για να το έχετε υπόψη σας αν και όταν πάτε να παραλάβετε αφίξεις στο Ελ.Βενιζέλος, να ρυθμίσετε αναλόγως τον χρόνο παραμονής σας σ’ αυτόν τον χώρο μπροστά στις εξόδους, που είναι πολύ εξυπηρετικός αλλά και πανάκριβος.
Σε πλήρη αντιδιαστολή, στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), στο ίσως καλύτερα οργανωμένο κτήριο στάθμευσης σε ολόκληρη την Ελλάδα, η στάθμευση μάς κόστισε 3 € για περίπου 2 ώρες. Αυτό το Κέντρο, αγαπητοί, είναι από το 2016 που εγκαινιάστηκε ένα πραγματικό στολίδι για την Αθήνα και την Ελλάδα. Μπαίνεις και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού, μακριά από την βρώμικη και βουερή Αθήνα, κάπου που σε κάνει να ξανα-αισθάνεσαι άνθρωπος. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι βέβαια δύο κορυφαίοι θεσμοί Πολιτισμού που στεγάζονται στο Κέντρο, αλλά ο Πολιτισμός δεν τελειώνει εκεί, ολόκληρος ο δομημένος και ο αδόμητος περιβάλλων χώρος παράγει και εμπνέει Πολιτισμό. Κυριακή ήμασταν εκεί και ήταν μεγάλο το πλήθος των επισκεπτών, στην μέγιστη πλειοψηφία οικογένειες με μικρά παιδιά, που έτρεχαν ελεύθερα παντού, απολαμβάνοντας την λιακάδα και χαζεύοντας τους «χορευτές» πίδακες στην λίμνη.
Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην Πρωτεύουσα.
Και κόσμος παντού, πολύς κόσμος. Σάββατο πρωί μια βόλτα από το Παναθηναϊκό Στάδιο (το και Καλλιμάρμαρο αποκαλούμενο) μέσω Ζαππείου στους τσολιάδες του Άγνωστου Στρατιώτη κι από εκεί στην Μητρόπολη και (ως λογική κατάληξη) Μοναστηράκι-Πλάκα-Θησείο. Η Αρχαία Αγορά, η Στοά του Αττάλου, απέναντι οι λόφοι και το Αστεροσκοπείο και πιο ψηλά απ’ όλα η Ακρόπολη, αστραφτερή μέσα στο αιώνιο αττικό φως. Μαγεία.
Κατεβαίνοντας την οδό Αδριανού ήρθε η ελληνική πραγματικότητα να μας συναντήσει. Σε ένα σημείο όπου υπάρχουν κάποιες υπό ανασκαφήν αρχαιότητες ο χώρος απομονώνεται με το γνωστό πορτοκαλί πλαστικό κουρέλι στηριγμένο με το γνωστό σύρμα πάνω στις γνωστές μπετόβεργες, καρφωμένες στις πλάκες του πεζοδρόμου! Το βλέπουν αυτό το θέαμα οι μαγεμένοι από τα υπόλοιπα τουρίστες και απορούν, τι ν’ τούτο; Ποιος καρφώνει μπετόβεργες στην επιφάνεια των δρόμων ή/και των πεζοδρομίων, αδιακρίτως; Ποιος; τι θα πει ποιος; Ο κάθε μάστορας, ο κάθε εργολάβος ή εργολαβίσκος, όπου υπάρχει εργοτάξιο, μικρό ή μεγαλύτερο, οι μπετόβεργες και το πορτοκαλί κουρέλι είναι τα κυρίαρχα στοιχεία – και αν δεν με πιστεύετε ή δεν έχετε ακόμη εντοπίσει την ασχήμια, κάντε μια βόλτα στην πόλη, όλο και κάτι θα υπάρχει. Και δεν είναι, συμπολίτες, μόνο η ασχήμια, προκαλείται και ζημιά, για την οποία, φυσικά, ουδείς ενδιαφέρεται. Για να σταθούν (καρφωθούν) οι μπετόβεργες γίνονται με βαρύ δράπανο βαθιές τρύπες στην άσφαλτο ή στα πλάκες ή στους κυβόλιθους. Κι όταν κάποτε οι μπετόβεργες αφαιρούνται, οι τρύπες παραμένουν! Στις τρύπες μπαίνει νερό που διαβρώνει, το νερό παγώνει, οι λακκούβες δεν είναι μακριά…
Αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες; Μόνο κάτι γκρινιάρηδες σαν κι εμένα, όλο και λιγότεροι…
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εργοτάξια των σταθμών της νέας Γραμμής 4 του Μετρό, που υπολογίζεται να ολοκληρωθούν το 2029 – μια αρχιτεκτονική ομάδα στην οποία συμμετέχουν έγκριτοι Βολιώτες Μηχανικοί έχει ήδη βραβευτεί για την πρόταση διαμόρφωσης του Σταθμού Ακαδημίας. 15 συνολικά θα είναι οι καινούργιοι Σταθμοί: Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι, Ελικώνος, Κυψέλη, Δικαστήρια, Αλεξάνδρας, Εξάρχεια, Ακαδημία, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Καισαριανή, Πανεπιστημιούπολη, Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή. Να είμαστε καλά να το ζήσουμε κι αυτό το σοβαρό συγκοινωνιακό έργο, όπως και της Θεσσαλονίκης, που φημολογείται ότι θα λειτουργήσει τον φετινό Νοέμβριο.
Με το τραίνο, πάλι, δεν ξέρω τι γίνεται και δεν μπορώ, πλέον, να καταλάβω ποιος «φορέας» είναι υπεύθυνος για τι.
Τελειώνουμε εδώ, αυτό το κείμενο γράφτηκε στην Αθήνα. Να μας χαίρεστε παραμεθαύριο τους Χαραλάμπηδες και την επομένη τους Βλάσηδες, μαζί με ολόκληρον τον Άγιο Βλάση! Να είστε καλά, γεια σας.
