4άρτη 24.4.24, Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες. Το 4 κυρίαρχο σήμερα, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις διάφορες συναστρίες, τις οποίες προσπαθούν απεγνωσμένα να ερμηνεύσουν διαφόρων τύπων «επαΐοντες» στα πανομοιότυπα πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης.
Ολοταχώς προς το Άγιον Πάσχα, λοιπόν. Κι εμείς ετοιμαζόμαστε να ψάλουμε τα εγκώμια το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης με την καλλίφωνη συντροφιά από το 1981, όπου άρχει ο Νίκος Παρθένης, και να μεταφέρουμε ως Πρόσκοποι του 58ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων τον Επιτάφιο του Αγίου Κωνσταντίνου στην παραλία, όπως κάνουμε από το 1956. Αυτά τα δύο γεγονότα, κυρίως, χαρακτηρίζουν, εδώ και χρόνια, το δικό μας Πάσχα και δευτερευόντως το εν πάση περιπτώσει παραδοσιακό αρνί στη σούβλα (με το κατάλληλο μηχανάκι, πλέον, ποιος κάθεται να γυρίζει με το χέρι…).
Μέχρι τότε, βέβαια, έχουμε δρόμο ακόμα. Ποιος ξέρει τι καταστροφές θα μας βρουν, πόσες φορές θα σκούξει εκείνο το εκνευριστικό 112, που κακό χρόνο να ‘χει ως άγγελος κακών, πόσες φορές θα ανταλλάξουν φιλοφρονητικούς πυραύλους το Ισραήλ με το Ιράν και πόσα παιδιά θα πεθάνουν στην Παλαιστίνη, πόσοι ακόμη νεκροί θα ταυτοποιηθούν στα μπάζα των Τεμπών, τα οποία, ως γνωστόν, μαζεύτηκαν από μόνα τους, αφού ουδείς έδωσε εντολή να μαζευτούν – όπως το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, το οποίο φορτώθηκε από μόνο του, αφού ουδείς έδωσε εντολή να φορτωθεί.
Μέχρι τότε μπορεί να έχουν τελειώσει και τα «έργα» της κατά δήλωση της ίδιας «πιο αποτελεσματικής δημοτικής αρχής που είχε ποτέ ο Βόλος», άλλωστε καθένας ό,τι θέλει λέει και το θέμα είναι η πραγματικότητα ποια είναι. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν πάει καλά. Η Πλατεία Πανεπιστημίου κλείνει κοντά τρία (3) χρόνια υπό ανακαίνισιν, η φοβερή και τρομερή αλλαγή οδοστρώματος στην οδό Ερμού και κρασπέδων μπροστά στο Ωδείο πλησιάζει το εξάμηνο, η μετατροπή της οδού Παύλου Μελά σε οδό Ήπιας Κυκλοφορίας καθυστερεί – και, με την ευκαιρία, μαθαίνω ότι η πιάτσα ΤΑΞΙ που ήταν στην οδό θα μεταφερθεί επί της οδού Δημητριάδος, αριστερά κατά την κίνηση (αφού στην δεξιά υπάρχει η πράσινη λεωφορειολωρίδα). Δύο παρατηρήσεις: α) θεωρώ λάθος να χωροθετηθεί πιάτσα ΤΑΞΙ σ’ αυτό το σημείο της οδού Δημητριάδος, το σωστό είναι η πιάτσα να πάει στην πλατεία Μπόρελ, εκτός οδού κύριας κυκλοφορίας, παλαιότερα, αν δεν κάνω λάθος, υπήρχε πιάτσα μέσα στον χώρο της πλατείας, δεν θυμάμαι γιατί έφυγε. Γενικώς, βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο ως προς τον Δήμο και τις Υπηρεσίες του, υπάρχει και η διαρκής γκρίνια των ίδιων των ιδιοκτητών-οδηγών ΤΑΞΙ, που μετά βίας συμφωνούν σε περιπτώσεις αλλαγών, έχω προσωπικά ζήσει καταστάσεις τρέλας τόσο με την πιάτσα στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ, όσο και με την πιάτσα στο Νοσοκομείο, την πιάτσα Ιωλκού-Αργοναυτών, την πιάτσα στα Κύματα, που διπλασιάστηκε αυτοβούλως, και λοιπά πολλά και χαρούμενα, και β) αν δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα ΤΑΞΙ στην Παύλου Μελά τι νόημα έχει αυτό το πλάτος οδοστρώματος που κατασκευάστηκε; Η θεωρία και η πράξη των οδών ήπιας κυκλοφορίας προβλέπει πλάτος κίνησης οχημάτων το πολύ 3,00 μέτρα και ο υπόλοιπος διατιθέμενος χώρος να αφιερώνεται στην κίνηση των πεζών, ΑμεΑ κλπ.
Υπάρχει φυσικά και το έργο της αλλαγής των σωλήνων ύδρευσης, πάντα σε εξέλιξη, ουδείς γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Κι αν γίνει και καμιά «στραβή» με τον εγκληματικής σύλληψης ενιαίο θεσσαλικό «φορέα» διαχείρισης υδάτων (ποιο παλληκάρι έχει βάλει το χέρι του για να το βάλει στη συνέχεια στην τσέπη του δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, σύντομα θα μάθουμε…) να δούμε πώς και πότε θα αποπερατωθεί το έργο. Α! μάθαμε όμως, ότι οι περίφημοι των πάντων γνώστες και των πάντων ιατροί Ολλανδοί, οι οποίοι αιφνιδίως εμφανίστηκαν καναδυό μέρες μετά τις καταστροφές του Σεπτέμβρη, αμείφθηκαν με 940.000 ευρώ (!!) και οι πληροφορίες μας λένε ότι περιμένουν και κάτι ακόμα ψιλά. Και με όλα αυτά τα λεφτά, βρε παιδιά, δεν κατέστη δυνατόν να βρουν καναδυό σχετικούς μεταφραστές, και παρέδωσαν στους ιθαγενείς Έλληνες, όπως συνηθίζουν να κάνουν στην Αφρική όπου δραστηριοποιούνται, την «μελέτη» τους με την επωνυμία «master plan» στα αγγλικά – Χάρβαρντ, παιδί μου, όχι παίξε-γέλασε!
Φίλος που κατοικεί μόνιμα στην Μηλίνα μου είπε ότι ευτυχώς που η προχθεσινή κακοκαιρία ήταν σχετικά χαμηλής έντασης και μικρής διάρκειας, αλλιώς το χωριό θα ξαναπνιγόταν, καθώς τίποτε το ουσιαστικα αντιπλημμυρικό δεν έχει γίνει!
Θα το ξαναπούμε, θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία.
Και με αυτά ως προϋπόθεση, την Αρετή και την Τόλμη, υποθέτω εγώ, βαδίζουμε προς τις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Για μια Ευρώπη των Λαών και όχι των μονοπωλίων, έλεγε κάποτε παλιάαααα ένα σύνθημα. Τώρα πια αυτά έχουν τελειώσει, η Ευρώπη είναι ένας πιστός ακόλουθος της μίας και μοναδικής υπερδύναμης κι ένα καλό μέρος για πολύ υψηλές αμοιβές και μια εξειδικευμένη γραφειοκρατία έκδοσης κατά το πλείστον μη εφαρμόσιμων οδηγιών από τα Κράτη-Μέλη. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, που καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με τους Λαούς, που δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε αμερικανικό καταναγκασμό και σπεύδει να δικαιολογήσει κάθε σφαγή αμάχων στο όνομα της Δημοκρατίας. Κρίμα, αλλιώς την είχαμε φανταστεί την Ενωμένη Ευρώπη…
Αυτά για σήμερα. Σε ταξίδι βρίσκεται πάλι η στήλη, στην όμορφη Θεσσαλονίκη και πάλι, από εκεί και η φωτογραφία του γλυπτού με τις ομπρέλες, έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου (1903-2004), από το 1997 στην παραλία της πόλης κι από το 2013 στην σημερινή του θέση.
Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι δεόντως. Γεια σας.
