Λοιπόν φίλες και φίλοι μου, για να δούμε τι συνέβη στις ψυχές μας από την 7/10/23 και μετά.
Η γενιά μας γαλουχήθηκε σε ένα κλίμα όπου το φερόμενο ως «μεσανατολικό» ζήτημα ακουγόταν κάτι σαν γόρδιος δεσμός, από όταν ήμασταν μικρά παιδιά.
Από τότε θυμάμαι τη στενή φιλία μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Γιάσερ Αραφάτ, όπως και τον αντιστασιακό πατέρα μου να βρίσκεται σαν τώρα εμπρός μου και να εξίσταται «κοίτα βρε παιδί μου πως έγινε αυτός ο λαός που τον κατακρεούργησε ο Χίτλερ και τώρα κάνει κι αυτός τα ίδια στην Παλαιστίνη!».
Η Παλαιστίνη είχε περάσει στη συλλογική μνήμη των παιδιών που γεννήθηκαν το 70 και το 80 σαν ο πιο ματωμένος τόπος του πλανήτη. Εκεί που το τέως θύμα έγινε νυν θύτης και συμπεριφέρεται σαν κατακτητής.
Τι άλλαξε όμως από την 7η και μετά;
Πώς η Γενοκτονία κατέστρεψε όλες τις ψευδαισθήσεις και τι μας δίδαξε ότι πραγματικά αξίζει;
Ο Κόσμος που Νομίζαμε ότι Ξέραμε
Για δεκαετίες, ζούσαμε με την άνετη αυταπάτη ότι η ανθρωπότητα είχε εξελιχθεί. Πιστεύαμε στο διεθνές δίκαιο, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα μαθήματα του Διαφωτισμού, στο ιερό της ζωής.
Εμπιστευόμασταν ότι ο κόσμος δεν θα έμενε αδρανής αν παιδιά θάβονταν κάτω από τα ερείπια, αν νοσοκομεία βομβαρδίζονταν, αν ολόκληρες οικογένειες σβήνονταν από τα μητρώα.
Η Γάζα μας αποκάλυψε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα, φούμαρα, φενάκες.
Ακόμα και μέσα από τις στάχτες της, η Γάζα μας έδωσε κάτι ανεκτίμητο: τη σαφήνεια. Εκείνη τη σαφήνεια που έρχεται μόνο αφού όλα τα άλλα έχουν καεί.
Μας ανάγκασε να ρωτήσουμε: Σε τι πραγματικά πιστεύουμε; Για τι αξίζει να πολεμήσουμε;
Και πώς πρέπει να αλλάξουμε, για να αξίζουμε τον τίτλο του ανθρώπου;
Η Ψευδαίσθηση της Δικαιοσύνης
Η Γάζα μας δίδαξε ότι η Ηθική δεν είναι παγκόσμια, ούτε πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα.
Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι η δικαιοσύνη ήταν τυφλή, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν απαραβίαστα, και ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα επέτρεπε μια Γενοκτονία να συμβαίνει μέρα μεσημέρι.
Η Γάζα μας έδειξε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή- πωλείται, κομματιάζεται κατά το δοκούν, κομματικοποιείται και εργαλειοποιείται κατ’ επιλογή.
Το Μάθημα της Γάζας
Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι αν θέλουμε δικαιοσύνη, πρέπει να την απαιτήσουμε. Και κατά μόνας και συλλογικά.
Είναι πλέον σίγουρο ότι κανένας θεσμός, φτιαγμένος να εξυπηρετεί τη Νεκροπολιτική ενός σαπισμένου καπιταλισμού, δεν θα μας την δώσει.
Η Γάζα έχει αποδείξει ότι η μόνη δικαιοσύνη που υπάρχει είναι αυτή που δημιουργούμε μέσα από αμείωτη αντίσταση, μέσα από μποϊκοτάζ, μέσα από διαμαρτυρίες, μέσα από ακλόνητη αλληλεγγύη.
Ο Μύθος της Ανθρώπινης Προόδου
Λυπάμαι που θα το πω εγώ αυτό, που προέρχομαι από το χώρο του πολιτισμού και της τέχνης, αλλά η Γάζα μας δίδαξε ότι ο δυτικοτραφής πολιτισμός μας είναι ένα άθυρμα για να περνάμε την ώρα μας προσποιούμενοι/ες ότι ασχολούμαστε με κάτι βαθυστόχαστο.
Όταν ήμασταν παιδιά, οι μεγάλοι μας έλεγαν ότι η ανθρωπότητα είχε ξεπεράσει τη βαρβαρότητα, ότι η εποχή των αποικιακών σφαγών είχε τελειώσει.
Η Γάζα ξέσκισε αυτή τη χάρτινη φαντασίωση.
Ο κόσμος παρακολουθεί- ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ- ενώ οικογένειες ξεκληρίζονται, ενώ γιατροί χειρουργούν χωρίς αναισθησία, ενώ γιατροί βιάζονται και δολοφονούνται, ενώ παιδιά βγάζουν τα αδέρφια τους από τα ερείπια με γυμνά χέρια, ενώ δημοσιογράφοι πέφτουν νεκροί σαν τα φύλλα, ενώ παιδάκια δέχονται 300 σφαίρες στο κορμάκι τους, ενώ ποιητές και καλλιτέχνες αφανίζονται, ενώ ένας ολόκληρος λαός λιώνει από επιβεβλημένη ασιτία.
Και τότε η Γάζα μας αναγκάζει να ρωτήσουμε: Πόσες «σωστές» πλευρές έχει η ιστορία; Σε ποια πλευρά της ιστορίας θα σταθώ;
Η Αξία της Ζωής
Η Γάζα μας δίδαξε ότι ορισμένες ζωές θεωρούνται άχρηστες.
Όταν ένα παιδί στον Βορρά χάνεται, ο κόσμος σταματά. Όταν ένα παλαιστινιακό παιδί σκοτώνεται, τα δυτικά ΜΜΕ συζητούν για «πλαίσιο» ή ακόμα και για το δικαίωμα στην «άμυνα».
Η Γάζα έχει αποκαλύψει την ιεραρχία της ανθρώπινης ζωής- ότι ορισμένοι θάνατοι μετράνε, και άλλοι είναι απλά στατιστικά.
Αν αποδεχτούμε αυτή την ιεραρχία, είμαστε συνένοχοι.
Η Γάζα απαιτεί να βλέπουμε κάθε ζωή ως ιερή, να απορρίπτουμε την απανθρωποποίηση οποιουδήποτε λαού, οπουδήποτε.
Και για το πόσο σημαντική ιστορικά και πολιτισμικά είναι η κουλτούρα της Παλαιστίνης σε όλες τις εκφάνσεις της, χρειάζεται άλλο άρθρο που θα το ετοιμάσω σύντομα.
Η Δύναμη της Αντίστασης
Η Γάζα μας δίδαξε ότι η ελπίδα είναι όπλο.
Παρόλες τις βόμβες, την πείνα, τους μαζικούς τάφους- η Γάζα ακόμα πολεμά.
Γονείς ακόμα τραγουδούν στα παιδιά τους.
Δημοσιογράφοι ακόμα καταγράφουν την αλήθεια. Γιατροί ακόμα σώζουν ζωές στα ερείπια. Ακόμα κι αν τους δολοφονούν στοχευμένα ολόκληρη την οικογένεια.
Αυτό δεν είναι απλά επιβίωση- είναι ανθεκτικότητα που εκβάλλει από μια Πίστη σε κάτι που εμείς οι δυτικοί δεν θα καταλάβουμε ποτέ.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η καταπίεση δεν κερδίζει όταν σκοτώνει σώματα- κερδίζει όταν σκοτώνει την ελπίδα.
Η Γάζα μας έδειξε ότι όσο οι άνθρωποι αντιστέκονται, η τυραννία, η αποικιοκρατία, ο σαδισμός, η κακία, έχουν ήδη χάσει.
Το Αληθινό Νόημα της Αλληλεγγύης
Η Γάζα μας δίδαξε ότι η σιωπή είναι προδοσία.
Για χρόνια, πολλοί από εμάς ήμασταν «ουδέτεροι». Αποφεύγαμε την πολιτική, εμπιστευόμασταν το σύστημα, σωπαίναμε.
Η Γάζα έκανε την ουδετερότητα αδύνατη.
Κάθε ιστορία στο Instagram που αγνοήσαμε, κάθε διαδήλωση που δεν πήγαμε, κάθε πολιτικός που δεν αμφισβητήσαμε- έτσι τροφοδοτείται μια γενοκτονία.
Η αλληλεγγύη μπορεί να ξεκινάει από ένα hashtag. Κυρίως όμως είναι θυσία. Και ρίσκο. Είναι να στέκεσαι όταν ο κόσμος θέλει να καθίσεις.
Η Γάζα είναι ο Καθρέφτης- Τι Βλέπεις;
Η Γάζα κράτησε έναν καθρέφτη μπροστά στην ανθρωπότητα, και το είδωλο που κοιτάζει είναι άσχημο: η υποκρισία μας, η δειλία μας, η οσφυοκαμψία μας, τα σπασμένα μας συστήματα. Αλλά μας δείχνει και κάτι όμορφο: το ασυγκράτητο πνεύμα ενός λαού που αρνείται να σβηστεί, και το παγκόσμιο κίνημα απλών ανθρώπων που αρνούνται να κοιτάξουν αλλού. Πού δεν αλλάζουν κανάλι, που δεν ξεπουλάνε την ψυχή τους στον διάολο.
Αυτό δεν αφορά μόνο την Παλαιστίνη. Αφορά το ποιοι τελικά είμαστε.
Η Γάζα, ως αποτροπαϊκό ταλισμανικό αφιέρωμα, μας έδωσε την επιλογή: ή να επιστρέψουμε στα άνετα ψέματά μας ή να αφήσουμε αυτή τη Γενοκτονία να μας αλλάξει, ριζικά, αμετάκλητα.
Αν επιλέξουμε το δεύτερο, τότε οι μάρτυρες της Γάζας ΔΕΝ θα έχουν πεθάνει μάταια. Θα έχουν ανάψει μια φωτιά μέσα μας—μια φωτιά που καίει την απάθεια, ανάβει τη δικαιοσύνη, και αναγκάζει την ανθρωπότητα, επιτέλους, να εξελιχθεί.
Στη Γάζα, δεν είδαμε απλά θάνατο. Είδαμε τη γέννηση μιας νέας συνείδησης.
Μοιραστείτε. Μιλήστε. Ενεργήστε. Ο κόσμος δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει.
Πολλοί με ρωτάνε γιατί φορώ ένα ξένο εθνόσημο.
Επίσης με ρωτάνε: αυτοί θα νοιαζόντουσαν όπως νοιάζεσαι εσύ;
Απαντώ με χαρά λέγοντας ότι το τιμημένο αυτό εθνόσημο μέσα στο πράσινο, στο μαύρο, στο άσπρο και στο κόκκινο του τριγώνου, πυκνώνει το απόσταγμα του Υψηλού της ψυχής.
Και ναι θα νοιάζονταν, αλλά και να μην νοιάζονταν, μας έχουν ήδη βοηθήσει, απέραντα.
