Η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την Τουρκία τεκμηριώνει ότι πρόκειται για ένα βάναυσο καθεστώς με στέρηση πολιτικών ελευθεριών, όπου η δημοκρατία έχει ουσιαστικά καταλυθεί. Για τις εξωτερικές σχέσεις, καταγράφεται η τουρκική επιθετικότητα, ιδιαίτερα εναντίον Κύπρου και Ελλάδας, και η πλήρης αλληλεγγύη και αναγνώριση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων στην ΑΟΖ και στο Αιγαίο με σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου, αποδοκιμάζοντας κάθε απειλή πολέμου. Ωστόσο, σημαντικές αναφορές για κυρώσεις και απαγόρευση πώλησης όπλων από κράτη της ΕΕ προς την Τουρκία, απορρίφθηκαν. Ούτε υιοθετήθηκε η πρότασή μου να προσφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου κατά της Τουρκίας για παραβίαση της εμπορικής συμφωνίας Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 2005, ενώ η Επιτροπή προσέφυγε πρόσφατα κατά της Κίνας για παραβίαση εμπορικών πρακτικών εις βάρος της Λιθουανίας. Αντιθέτως, η Έκθεση ενθαρρύνει την αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης υπό προϋποθέσεις και εγκωμιάζει τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών από την Τουρκία, ενώ στην πράξη το τουρκικό καθεστώς έχει εργαλειοποιήσει στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου υβριδικού πολέμου κατά Κύπρου και Ελλάδας.
Αφενός η οργίλη αντίδραση της Άγκυρας κι αφετέρου η απόρριψη σημαντικών αναφορών από Ευρωβουλευτές κρατών με στενές οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία, μέχρι συμπαραγωγή στρατιωτικών εξοπλισμών (Γερμανία, Ισπανία κ.ά.), καταδεικνύουν ότι η Έκθεση έχει την πολιτική της σημασία, αν και χωρίς νομική δεσμευτικότητα. Επιβεβαιώνεται επίσης ότι πάνω από τις ιδεολογικές γραμμές, επικρατούν τα κρατικά συμφέροντα.
Τα εγχώρια καλόπιστα σχόλια όπως «αποτέλεσμα μηδέν», «τι κάνουμε στην ΕΕ;» «πρέπει να αναζητήσουμε καλύτερα επιχειρήματα», προκύπτουν λόγω άγνοιας ή απουσίας ορθολογισμού. Εκτός ΕΕ θα ήμασταν εντελώς απογυμνωμένοι κι εύκολη λεία, όπως επιδιώκει η Τουρκία. Όσο για τα επιχειρήματα, έχουν σημασία εφόσον περιέχουν ευρωπαϊκή προσέγγιση –και όχι λόγια για εντυπωσιασμό του εγχώριου κομματικού ακροατηρίου–, πάνω όμως από τα επιχειρήματα επικρατούν τα συμφέροντα και η ισχύς. Πρόκειται για διαχρονική πραγματικότητα που θεμελίωσε ο Θουκυδίδης από αρχαιοτάτων χρόνων και θα πρέπει να μας καθοδηγεί να ενεργούμε βάσει του ορθολογισμού. Φυσικά, δεν συμμερίζονται όλοι οι πολίτες τα πιο πάνω αφού υπάρχουν ιδιοτέλειες, χρηματοδοτήσεις που δημιουργούν εξαρτήσεις και περιχαρακωμένες κομματικές αγκυλώσεις οι οποίες δεν επιτρέπουν την … κατανόηση. Επιπλέον, οι μόνιμοι χειροκροτητές αξιωματούχων της ΕΕ προκαλούν ζημιά στα εθνικά δίκαια, αφού θεωρούνται δεδομένοι και με τον παθητικό τους ρόλο χαμηλώνουν συνεχώς τον πήχη, ενώ εμφανίζονται στην Κύπρο ως … ένθερμοι Ευρωπαϊστές.
Απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό, η ΕΕ δεν θα αντιπαρατεθεί στρατιωτικά να μας προστατέψει. Για αυτό, ο ορθολογισμός επιτάσσει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τις σημαντικές δυνατότητες στο ευρωπαϊκό πλαίσιο (π.χ. οι εμπορικές σχέσεις για τις οποίες η Τουρκία “καίγεται”) και πρωτίστως να φροντίσουμε την ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ μας για να προσδοκούμε σε αποτροπή. Κι όσοι εγχώριοι επιθυμούν την ειρήνη ή αυτοπροσδιορίζονται ως αντιφασίστες, πρέπει να απαντήσουν πώς θα ενεργήσουμε στην περίπτωση που ειρήνη σημαίνει να υποκύψουμε στον ισλαμοφασισμό.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Φιλελεύθερος” το Σάββατο 11 Ιουνίου 2022
