Πέθανε η αδερφή μας Σοφία Μαυρομμάτη- Κολοβού την 1-9-2025 και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του Βόλου και μας στενοχώρησε πολύ , αν και έζησε 93 ετών, πλήρης ημερών. Ήταν η Κατηχήτρια του χωριού μας και η μόνη μοδίστρα , που έραβε με Πατρόν. Ήταν καλοκάγαθη, δραστήρια και πολυσύνθετη, είχε ισχυρό χαρακτήρα. Σαν μαθήτρια στο Θηλέων του Βόλου , ήταν μεταξύ των πρώτων μαθητριών, αλλά άκουσε τον πατέρα της, που την έπεισε ότι τα κορίτσια δεν πρέπει να σπουδάζουν, αλλά να γίνονται καλές νοικοκυρές. Έτσι διέκοψε το Σχολείο στην Τρίτη Γυμνασίου. . Αλλά αυτή βρήκε διέξοδο, βρίσκοντας την καλύτερη μοδίστρα του Βόλου, όπου σπούδασε μοδιστρική επί ένα εξάμηνο και πήρε το ψαλίδι να ράβει μόνη της και μάλιστα με Πατρόν. Παράλληλα πήγαινε στη Χριστιανική ομάδα και απέκτησε μεγάλη εμπειρία στις θρησκευτικές αλήθειες , που επικρατούσαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας μας. . Το 1952, που ησύχασαν τα Ελληνικά πράγματα, επιστρέψαμε στα Κανάλια και για να ζήσουμε βάζαμε καπνό και εργαζόμασταν σε χωράφι στο Μουρκ. Δεν εγκατέλειψε όμως η Σοφία την Μοδιστρική και είχε και 3-4 μοδιστράκια στη δουλειά της. Παράλληλα ανέλαβε το Κατηχητικό των κοριτσιών του χωριού με την πείρα που είχε από το Βόλο, μια φορά το Σάββατο , που μάζευε 30-40 κορίτσια και τους δίδασκε τη θρησκεία και την ηθική, που πρέπει να εφαρμόζουν , στο πάνω σχολείο της Εκκλησίας της Κοιμήσεως Θεοτόκου. . Τότε την εκτίμησε ο Θεολόγος καθηγητής Γιάννης Κολοβός, τη ζήτησε σε γάμο και την παντρεύτηκε στα Κανάλια., Οι Θεολόγοι, όμως τότε δεν διορίζονταν και ο Γιάννης βρήκε δουλειά , στο Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο του Βόλου. Τον ακολούθησε εκεί ,για ένα χρόνο και όταν βρήκε δουλειά ως θεολόγος στη Ζαγορά Βόλου με κληροδότημα μεγάλου ευεργέτη της Ζαγοράς, τον ακολούθησε , όπου απέκτησε τα δυο της παιδιά, την Κατερίνα και το Δημήτρη.. Μετά τέσσερα χρόνια, ο άντρας της ο Γιάννης , διορίστηκε στον Προυσό Ευρυτανίας και τον ακολούθησε πάλι εκεί, για δυο χρόνια. Αυτά ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής της , όπως ομολόγησε. . . . Μετά τα δυο χρόνια ο άντρας της πήρε μετάθεση στο Μουζάκι Καρδίτσας, άφησε την οικογένειά του στη μάνα της στα Κανάλια και πηγαινοέρχονταν στο Μουζάκι. Και σένα χρόνο πήρε μετάθεση στο Βόλο , στο Πτελεό. Εν τω μεταξύ με οικονομίες, που έκαναν, έκτισαν διώροφο σπίτι στο Βόλο, όπου κατοίκησαν και συγχρόνως, σπούδασαν τα παιδιά τους, τέλειωσαν τις Σχολές τους και διορίστηκαν, η Κατερίνα Φιλόλογος στην Αγριά Βόλου και ο Δημήτρης Δάσκαλος, στην Ασπροβάλτα Σερρών. . Ύστερα άρχισαν οι πίκρες της. Ο Δημήτρης που πήρε αυτοκίνητο και οδηγούσε, μετατέθηκε ύστερα από ένα χρόνο στην Αμαλιάδα Μαγνησίας του Αλμυρού και πήγαιναν με τον πατέρα του μέχρι τον Αλμυρό και ο μεν πατέρας του , πήγαινε με τη συγκοινωνία στο Σχολείο του Πτελεού, αυτός πήγαινε στην Αμαλιάπολη. Μια μέρα είχε φορτώσει βιβλία το αυτοκίνητό του και σε μια στροφή 180 μοιρών, μέσα στον Αλμυρό, το φορτίο των βιβλίων μετακινήθηκε και αναποδογύρισε πάνω στη γέφυρα και έπεσε σε ξηροπόταμο 15 μέτρων και σκοτώθηκε. Η πίκρα της μάνας, ήταν αβάσταχτη. Μόλις ήλθε στον Βόλο! Σε λίγο αρρώστησε από καρκίνο και αυτή και ο άντρας της ο Γιάννης, αν και πήρε μετάθεση στον Βόλο . Αυτή θεραπεύτηκε , ο Γιάννης της όμως, πέθανε σε ηλικία 74 ετών. . Κατέφυγε ύστερα από τη στενοχώρια της, στην ποίηση. Έβγαλε ένα βιβλίο με ποιήματα το 2013,με τίτλο «Αναπολώντας πρόσωπα και γεγονότα» με 123 σελίδες, με ποιήματα, που περιέγραφε διάφορα περιστατικά της ζωής της και όχι μόνο, μέχρι που πέρασαν τα χρόνια , ξεχάστηκαν οι πίκρες της και πέθανε το 2025. Ο θεός ας αναπαύσει την ταλαιπωρημένη ζωή της.
Μια γεύση από ένα ποίημά της:
Αγάπη δεν ήξερα στον κόσμο τι θα πει, τι νόημα και έλξη κλείνει στο βάθος η λέξη κι όμως την ένιωσα, την έζησα βαθιά, με δάκρυα και πόνους και φλόγα στην καρδιά
Αγνή αγάπη σαν το κρίνο, κρυστάλλινη απ’ την πηγή της δροσερή για να δροσίζει με τα κάλλη της εκείνο, που αγάπησα στον κόσμο πιο πολύ.
Όταν μια σπίθα σπιθοβόλησε, τη σκέψη μου βασάνιζε κι ο νους μου δεν το χώρεσε φρόντιζε διέξοδο να βρει, να εξαγνίσει την καρδιά και την ψυχή. Άφησε όμως τα ίχνη της χαράς, σαν πέταγμα γλυκό της πεταλούδας ν’ ανοίξει της αγάπης τα φτερά, σε όνειρα που φλόγιζαν βαθιά.
Σαν ελάφι διψασμένο στην πηγή του, ποθούσα την άρρητη ψυχή σου.
Μέσα στο έργο του Χριστού διαμάντι, ολόκληρη πιστά αφοσιωμένη.
Πόθος την έκανε κι αυτή, Αυτόν ν’ ακολουθήσει
Με πίστη και φλόγα ιερή, στ’ αχνάρια σου να περπατήσει.
Κρυφή μου πόθου μου ελπίδα, που ήσουν που θα’ φερνες ολόφωτη αχτίδα μέσα στο άπειρο του παντός, που θα χάριζες το φως. Σε σένα στήριζα τους πόθους μου, το μέλλον της ζωής μου σε σένα θ’ ανοιγε η καρδιά μου κι ο πόθος της ψυχής μου.
Χάρη σε σένα κράτησα, τη φλόγα της αγάπης .
Παγίδες έστηναν τριγύρω της, το θησαυρό της να λυγίσουν και να αρπάξουν.
Όνειρα βαθιά έπλαθα για σένα κι αν εσύ στα ξένα μακριά μου ζούσες,
Ποτέ δεν λησμονούσα τ’ όνομά σου το γλυκό.
Σαν ήλιος έλαμπε μεσ’ την καρδιά μου, σαν κρίνο έμεινε αγνό.
