Πόλεις, χώρες και χωριά καυχώνται για όσους γεννήθηκαν στα μέρη τους και διακρίθηκαν με κάποιο τρόπο στη ζωή. Για να τους τιμήσουν, για να τιμηθούν οι ίδιοι με τα έργα τους αλλά και να δίνουν πρότυπα στους νεότερους δίνουν τα ονόματά τους σε πλατείες, σε δρόμους και σε κτίρια. Και, βεβαίως, καλά κάνουν.
Νομίζω ότι κύριο χαρακτηριστικό όλων των διακεκριμένων ήταν το ότι κατά κάποιον τρόπο όλοι ξεπέρασαν το εγώ τους και κάτι προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο. Ωστόσο οι ζωές όλων δεν ήταν πάντοτε μέλι και γάλα. Και τούτο γιατί τα ανθρώπινα πάθη είναι πολύ μεγάλα και διαστρέφουν όλες τις αγαθές προθέσεις.
Ακόμα και μεγάλοι μυθικοί ήρωες έχουν τις ατέλειές τους. Ο μεγάλος Ηρακλής, ο οποίος υποτίθεται είχε επιλέξει το δρόμο της αρετής, είχε άσχημο τέλος ως θύμα ερωτικής αντιζηλίας! Δε μιλάμε για πολιτικούς για βασιλιάδες ή ακόμα και εκκλησιαστικούς ηγέτες.
Αλλού μεγάλοι και αλλού μικρότατοι. Βλέπετε τα λόγια είναι εύκολα. «Στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί».
Γι’ αυτό και αυτοί οι σπουδαίοι και διακεκριμένοι είχαν τέλος όμοιο με όλους τους ανθρώπους: «Σκωλήκων βρόμα (=τροφή) και δυσωδία».
Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι ενδοξότεροι και μάλιστα ασυγκρίτως είναι όσοι ξεπέρασαν αυτόν τον, ανθρωπίνως, πανανθρώπινο νόμο της φθοράς και του θανάτου.
Τέτοιος γόνος της Μαγνησίας υπήρξε ο άγιος μεγαλομάρτυρας Γεδεών, ο οποίος από προχθές Δευτέρα (19 Μαρτίου) και έως το ερχόμενο Σάββατο βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως του Χριστού στην πόλη μας. Και αυτό που συμβαίνει είναι εκπληκτικό: Άκουσα από πολλούς ότι με το που μπαίνεις στο ναό σε παίρνει η ευωδία, η οποία πηγάζει από την τίμια κάρα του. Επί πλέον έχω γνωρίσει ανθρώπους στους οποίους έχει παρουσιαστεί σε κάποια φάση της ζωής τους, χωρίς καν να τον γνωρίζουν.
Όλα αυτά σημαίνουν πως ο Γεδεών ξεπέρασε τη μικρότητα που επιβάλλει το σαρκίο μας και οι εμπάθειές μας και έγινε καθαρότατο σκήνωμα του Αγίου Πνεύματος. Αποτελέσματα της Χάρης του Αγίου Πνεύματος είναι η μυρόβλυση και η ζωντανή παρουσία του, δείγμα ότι ξεπέρασε τον θάνατο!
Με την ευκαιρία αυτή θα αναφέρουμε εν συντομία τα ιστορικά της ζωής και του μαρτυρίου του αγίου:
Ο Νικόλαος Μέμτσιας, γεννήθηκε στο χωριό Κάπουρνα (σήμερα ονομάζεται Γλαφυρές) της Μαγνησίας από φτωχούς γονείς, τον Αυγερινό και την Κυράτζα. Ήταν ο πρωτότοκος από οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Λόγω φτώχειας τον έστειλαν στο Βελεστίνο, να εργάζεται στο μπακάλικο κάποιου εξαδέλφου της μητέρας του. Αλλά, όπως διασώζει ο συνεργάτης του Ρήγα Χριστόφορος Περραιβός από τις διηγήσεις του μεγάλου πατριώτη και εθνομάρτυρα, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βελεστίνο εκείνο τον καιρό, οι Τούρκοι του Βελεστίνου ήταν από τους χειρότερους που υπήρχαν. Έτσι ο 12 – 13 ετών Νικόλαος δια της βίας βρέθηκε να υπηρετεί στο σπίτι κάποιου Τούρκου. Στη συνέχεια οι οικοδεσπότες τον παραπλάνησαν και του έκαναν «σουνέτι», τη μουσουλμάνικη περιτομή, κατά την οποία ονομάστηκε Ιμπραήμ.
Σιγά σιγά άρχισε να νοιώθει ενοχή για την άρνηση της πίστης του και αποστροφή προς τα αφεντικά του, οπότε δραπετεύει και πάει στους γονείς του. Αυτοί από φόβο των Τούρκων τον φυγάδευσαν στην αρχή στο χωριό Κεραμίδι. Από εκεί βρέθηκε για ένα διάστημα στην Κρήτη και κατέληξε στο Άγιο Όρος του Άθωνα, όπου μετά από εκτενή περιήγηση έγινε μοναχός στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, και ονομάστηκε Γεδεών.
Έζησε τη μοναχική ζωή (συνεχής εξαγόρευση των λογισμών, εξομολόγηση, θεία κοινωνία, διακονήματα, ακολουθώντας το πρόγραμμα της Μονής σε νηστείες και αγρυπνίες και τα λοιπά) με μεγάλη επιμέλεια τριάντα πέντε χρόνια και έφτασε σε υψηλά μέτρα πνευματικής ζωής.
Αλλά τον μοναχό Γεδεών τον έτρωγε θείος έρωτας να βγει στο Βελεστίνο και να ελέγξει τους Τούρκους για την άθλια πίστη τους. Οι συνέπειες βέβαια ήταν γνωστές: ευτελισμός, βασανιστήρια και μαρτυρικός θάνατος. Γι’ αυτό και το εγχείρημα επικίνδυνο. Ωστόσο ο Γεδεών με τις ευχές των Γερόντων και ύστερα από θεία πληροφορία το ετόλμησε.
Επέστρεψε στο Βελεστίνο, ομολόγησε την πίστη του και έλεγξε την πίστη των Οθωμανών. Οι Τούρκοι τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Τύρναβο όπου ο Βελή πασάς διέταξε, βασανιστήρια, πόμπεμα – εξευτελισμό και να του κόψουν τα χέρια και τα πόδια. Ο μακάριος Γεδεών τα υπέμεινε όλα αυτά ατάραχος, φανερώνοντας έτσι την ανωτερότητα της πίστεως των Ορθοδόξων χριστιανών. Μάλιστα, όταν ο δήμιος, ο οποίος ήταν χριστιανός από την Αίγυπτο, δίσταζε να του κόψει τα μέλη – χέρια και πόδια – ο Γεδεών τον ενθάρρυνε.
Λίγο πριν ξεψυχήσει ένας νεαρός που τον έλεγαν Κωνσταντίνο, πρώην Εβραίος που είχε προσφάτως βαπτιστεί, ζήτησε από τον μάρτυρα κάποιο λόγο ή σημάδι για να στερεωθεί στην πίστη. Ο μακάριος του είπε ότι το παλάτι του πασά, στο οποίο εκείνη τη στιγμή ευρίσκονταν, πριν τελειώσει ο χρόνος θα καταστραφεί και αυτό θα είναι η αρχή του τέλους των Τούρκων, πράγμα που και επαληθεύτηκε.
Το μαρτύριο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεδεών έγινε τον Δεκέμβριο του 1818. Αυτό σημαίνει πως το 2018 γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της μεγάλης του επιτυχίας.
Ωστόσο στην Ελλάδα της μικροπρέπειας, της ανοησίας και της διαφθοράς άλλες είναι οι προτεραιότητες. Προτεραιότητα ακόμα έχουν οι ιδεοληψίες της «πνευματικής» και «πολιτικής» ηγεσίας. Οι άνθρωποι που προτιμούν να θυσιάζουν τους άλλους για να «περνούν καλά» οι ίδιοι δεν θέλουν να ακούσουν για «περιπτώσεις» κάποιων, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την αγάπη, την πίστη και την πατρίδα.
Έτσι για τον μεγάλο Γεδεών, τον ευγενέστερο και ενδοξότερο των Μαγνήτων, δεν υπάρχει ούτε δρόμος, ούτε πλατεία, ούτε υποδοχή! Ήλθε σιωπηλά (εύγε στους Πατέρες της Ανάληψης για την πρωτοβουλία) και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
