Του Απόστολου Γεωργίου Φούρναρη, υποψήφιου Βουλευτή «Ένωση Κεντρώων»,
Επίκουρου Καθηγητή Ψυχολογίας (Roehampton University, University of Essex)
Ψυχοδυναμικού Ψυχοθεραπευτή
Λίγες φορές θυμάμαι στην διάρκεια της ζωής μου να είναι τόσο δυνατό το αίσθημα της προσμονής των εκλογών. Θεωρώ πως η συγκυρία της πρώτης μου υποψηφιότητας για το βουλευτικό αξίωμα να συμπίπτει με μια τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση της κοινωνίας και επιπλέον τόσο έντονο το αίσθημα του αποτροπιασμού προς την πολιτική και τους πολιτικούς, θέτει εξ’ αρχής τον πήχη πολύ ψηλά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι φέρνει σε μειονεκτική θέση όλους τους υποψηφίους, πόσο μάλλον, κάποιων που ο κόσμος δεν γνωρίζει και τον οποίο θα πρέπει να εμπιστευτεί εν λευκώ. Πώς λοιπόν μπορεί να γίνει αυτό; Πώς και γιατί να εμπιστευτεί ο ψηφοφόρος έναν νέο πολιτευτή και ένα «μικρό» κόμμα;
Αυτά τα ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν χωρίς να αναφερθώ στους άλλους, δηλαδή σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη για όσα μας έχουν πληγώσει μέχρι τώρα:
Τα πρώην δύο άκρα του πολιτικού δίπολου στην Ελλάδα, επί δεκαετίες έπαιρναν πόρους από την Ευρώπη, τους οποίους αντί να μετατρέψουν σε υποδομές και δομικές αλλαγές, μετέτρεπαν σε μικροπολιτικές παροχές υποθηκεύοντας έτσι το μέλλον της χώρας και του ελληνικού λαού. Επιπλέον, σταδιακά ξεπούλησαν οτιδήποτε είχε στην διάθεσή της η χώρα μας, πάνω στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί η όποια ανάκαμψή μας. Ακολούθησε ο νέος «σωτήρας», που πήρε την διακυβέρνηση υποσχόμενος θαύματα και σκισίματα μνημονίων, λίγο πριν υπογράψει το επόμενο και λίγο πριν μετατρέψει την πιο βαθιά δημοκρατική διεργασία, το δημοψήφισμα, σε τραγέλαφο. Και φυσικά έχουμε και εκείνους που μπήκαν στην Βουλή αργότερα εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση του λαού, χωρίς να έχουν κάτι συνεπές, φερέγγυο και χρήσιμο να προσφέρουν, όπως οι ίδιοι είχαν αποδείξει με τον επαγγελματικό τους βίο μέχρι τότε.
Η χώρα έχει ζήσει τόσα σκάνδαλα και τραγωδίες τα τελευταία 30 χρόνια. Χρηματιστήριο, Σάμινα, Ολυμπιακά έργα, Siemens, Πτώχευση, Βατοπέδι, Γρηγορόπουλος, Μάτι, Τέμπη…Η αντιμετώπιση είναι πάντα η ίδια, οι απαντήσεις δεν αλλάζουν ποτέ. «Θα μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο», «ο στρατηγός άνεμος», «θα αποδοθούν ευθύνες», και το καλύτερο-χειρότερο όλων, «αναλαμβάνω το μερίδιο της αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης που μου αναλογεί». Ειδικά το τελευταίο είναι πολύ εύκολο να το λέει κάποιος υπό την προστασία της βουλευτικής ασυλίας.
Είναι πλέον πασιφανές πως κανένα κόμμα εξουσίας δεν έχει καταφέρει να βελτιώσει ουσιαστικά την ποιότητα ζωής των Ελλήνων και να δημιουργήσει τις συνθήκες πάνω στις οποίες θα βασιστεί η ανάπτυξη της χώρας, όχι μονομερώς μέσω πλασματικών δεικτών, αλλά πολυπλεύρως και ουσιαστικά. Είναι πασιφανές ότι η έννοια της ευθύνης και της πολιτικής έχουν απομακρυνθεί πάρα πολύ μεταξύ τους. Δεν μπορώ να αποφασίσω όμως τι είναι χειρότερο: το ότι σχεδόν τίποτα από αυτά που χρειάζεται να γίνουν δεν έχουν γίνει, ή το ότι έχουν καταφέρει να κάνουν τον λαό να πιστέψει πως μάλλον είναι αδύνατο. Με άλλα λόγια έχουν καταφέρει να πείσουν τον κόσμο πως δεν έχει δύναμη και πως η ψήφος του δεν έχει αξία, με αποτέλεσμα είτε το να την δίνουμε σε ανθρώπους που υπό διαφορετικές συνθήκες μάλλον δεν το είχαμε διανοηθεί, ή το να απέχουμε εντελώς από την εκλογική διαδικασία, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως έτσι τους διευκολύνουμε.
Εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλοι οι πολιτικοί και είναι ξεκάθαρο πως όσοι ανήκουν στο μέχρι τώρα σύστημα εξουσίας έχουν υπάρξει, αναποτελεσματικοί, ανειλικρινείς, ασυνεπείς και κυρίως δεν έχουν ποτέ αναλάβει ουσιαστικά και πρακτικά την ευθύνη για αυτά που έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην χώρα.
Δεν λέω φυσικά ότι εμείς είμαστε αλάθητοι. Λάθη έχουν γίνει και ο Πρόεδρός μας έχει αναλάβει δημόσια την ευθύνη για αυτά. Κανένα όμως από αυτά τα ανθρώπινα λάθη δεν έχει στοιχίσει ζωές, περιουσίες, ή το μέλλον των πολιτών. Αντιθέτως μάλιστα, οι θέσεις μας και η στάση μας έχουν παραμείνει σταθερές δεκαετίες τώρα, τα οικονομικά μας είναι καθαρά, και ο λόγος μας συνεπής.
Επιθυμούμε διάλογο με τον λαό για το τι χρειάζεται, επιθυμούμε να παλέψουμε για βασικά δικαιώματα του λαού, επιθυμούμε να παλέψουμε για δομικές αλλαγές που θα βάλουν τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο για όλους. Πέρα από τα συνήθη θέματα δομικών αλλαγών, υποδομών, ασφάλειας, οργάνωσης, πρόνοιας, ασφαλιστικού, φορολογικού, έρευνας, και ενέργειας, μεταξύ άλλων, τα οποία χρίζουν άμεσης αντιμετώπισης, ο λαός καλείται να δώσει μια ισχυρή απάντηση στην αναξιοπιστία και αναποτελεσματικότητα των πολιτικών και της πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών.
Προσωπικά προτίθεμαι να είμαι συνεπής και σταθερός σε αυτά που λέω και πιστεύω και θα προσπαθήσω να δώσω φωνή σε αυτούς, μεταξύ των οποίων και εγώ, που νοιώθουν πως την έχουν χάσει και πως δεν τους εκφράζει ο πολιτικός λόγος και η πολιτική πια. Στόχος μου είναι η σταθερότητα, η συνέπεια και κυρίως η ηθική στάση.
Αυτό που λείπει από την πολιτική και τους πολιτικούς είναι πραγματική αφοσίωση στον σκοπό της πολιτικής, που δεν είναι κανένας άλλος εκτός από το να υπηρετήσουμε τον λαό, να τον υπερασπιστούμε, να τον εκφράσουμε και να καλύψουμε τις ανάγκες του. Αυτό που λείπει είναι συνέπεια, ειλικρίνεια και ανάληψη ευθυνών αν χρειαστεί. Υποσχέσεις μας περισσεύουν πλέον. Ο κόσμος πρέπει να πιστέψει και πάλι πως έχει δύναμη και πως είναι χρήσιμος ως ψηφοφόρος. Είναι καθήκον μας να χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τον λαό ξανά. Και αυτό είναι κάτι που μόνο να επαναφέρουμε την ηθική στην πολιτική, μπορούμε να το καταφέρουμε.
Θα προσπαθήσουμε να προσφέρουμε αυτά λοιπόν, χωρίς βαρύγδουπες υποσχέσεις για θαύματα”.
