Αν υπάρχει ένας έντιμος λόγος να ασχοληθεί κάποιος με την πολιτική, είναι να μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα στο λαό, να ακούει τα προβλήματα, και να επιχειρεί να δίνει λύσεις μέσα από το διάλογο και τη νομιμότητα, μακριά από εξυπηρετήσεις κυκλωμάτων, από δοσοληψίες με τη διαπλοκή, από τους μεσάζοντες κάποιων Μ.Μ.Ε που αφθονούν στο τέλμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Όταν όμως ένας πολιτικός καταντά να κινείται περικυκλωμένος από την προσωπική του ασφάλεια και να επικοινωνεί με το λαό μέσα από κάμερες και μικρόφωνα, τότε έχει σημάνει το πολιτικό του τέλος. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι και πρωθυπουργός. Ακόμη περισσότερο όταν είναι έξοχος δημαγωγός και λαοπλάνος, που βρίσκεται μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα να έχει “πουλήσει” όχι μόνο τις ιδέες του αλλά και και τις ιερές αξίες του λαού του, ακόμη και την ακεραιότητα της χώρας που του εμπιστεύθηκε ο λαός.
Όταν θίγεις τις αξίες που γι’ αυτές έχυσε το αίμα του και μόχθησε ένας λαός και μάλιστα τον αντιμετωπίζεις με περιφρόνηση, με διμοιρίες ΜΑΤ, με χημικά και με χυδαία κατασυκοφάντηση. Όταν δεν τολμάς να πλησιάσεις τις λαϊκές γειτονιές που σε τίμησαν με την ψήφο τους. Όταν αποκαλείς το λαό που μοχθεί για να πληρώσει τους φόρους που τρέφουν την κομματική νομενκλατούρα, με πολιτικά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Τότε έχεις ξεπεράσει τα όρια του πολιτικού αμοραλισμού. Έχεις συμπτώματα πανικού και αναζητείς τρόπο διαφυγής από τη χώρα και το λαό της.
Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην πολιτική προσωπικότητα του κ. Τσίπρα, που περιοδεύει από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, δείχνοντας τα “επιτεύγματά” του σε βάρος του ελληνικού λαού: τους πρόσθετους φόρους, τα δύο επιπλέον μνημόνια, την επιμήκυνση του χρέους στις νέες γενιές, την κορύφωση της μετανάστευσης των νέων, τις άπειρες υποσχέσεις που όλοι πλέον ξέρουμε πως δεν θα υλοποιηθούν, και πρόσφατα το σχέδιο της εθνικής υποχωρητικότητας που έκρυβε σαν “άσο” στο μανίκι του.
Δεν είναι μόνο τα αλλεπάλληλα ταπεινωτικά “κτυπήματα” των Τούρκων, δεν είναι οι περιοδείες των Τούρκων πολιτικών στη Θράκη, δεν είναι η ουσιαστική “θυσία” των δύο ελλήνων στρατιωτικών, ούτε η ατελέσφορη πρόθεση να διασαλεύσει τα βόρεια σύνορα της χώρας με την αναίτια παράδοση της “Μακεδονίας”. Είναι τα δεινά που έρχονται σε όλα τα μέτωπα: συνταξιοδοτικό, τέταρτο μνημόνιο, διόγκωση των φόρων για τα λαϊκά νοικοκυριά, ξεγύμνωμα των νοσοκομείων, ευτελισμός και αναξιοκρατία στην παιδεία.
Το τελευταίο χτύπημα έδωσαν οι θεομηνίες και το ολοκαύτωμα των αθώων νεκρών που έδειξαν την απόλυτη απουσία του κράτους. Ο κ. Τσίπρας θα προβεί σε ένα ακόμη διάγγελμα, απομονωμένος στην αίθουσα Τύπου του Μεγάρου Μαξίμου πίσω από τα μικρόφωνα της μυωπικής ΕΡΤ, με τις διμοιρίες των ΜΑΤ να τον προστατεύουν από την οργή και την αγανάκτηση του εξαπατημένου λαού. Ο δρόμος μέχρι το πολιτικό του τέλος είναι στρωμένος με οδοφράγματα, δακρυγόνα, διασυρμό του λαού, αχρείαστους νεκρούς και αίσθημα εθνικής ταπείνωσης. Ένας τέτοιος δρόμος δεν μπορεί παρά να τελειώνει μόλις ένας τέτοιος πρωθυπουργός βρει έναν τρόπο διαφυγής από την εξουσία.
