Ενδιαφέρουσα κουβέντα τις προάλλες σε παρέα του Βόλου, από άτομα που ανήκουν σ’ αυτή τη γενιά που βγήκε ουσιαστικά λίγο πριν την οικονομική κρίση στην αγορά εργασίας στις μεγάλες πόλεις. Τότε είδε κάθε πιθανό και απίθανο εμπόδιο να ορθώνεται μπροστά της και να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, με ελληνική κυβέρνηση και κόμματα, τροϊκανούς και δανειστές, με ένδεια χρημάτων και θέσεων εργασίας, ακόμη και με μία ολόκληρη πανδημία, που τους κράτησε μέσα στα σπίτια για κάμποσες εβδομάδες.
Είναι αυτή η γενιά που έχει περάσει από την οικονομική κρίση, στο burnout, στη μεγάλη παραίτηση όπως αναφέρουν ειδικοί μελετητές, και που πολλά μέλη της έχουν πει κάμποσες φορές να σηκωθούν να φύγουν από τις μεγάλες πόλεις και να επιστρέψουν στα χωριά των πατεράδων και των παππούδων τους. Οι σημερινοί 40άρηδες περίπου, λίγο πάνω, λίγο κάτω…
Έλεγε πρόσφατα σε ιδιωτική συζήτηση οικογενειάρχης, πατέρας δύο παιδιών, ελεύθερος επαγγελματίας εδώ και μερικά χρόνια: «Αυτοί οι ρυθμοί στην πόλη θα μας εξοντώσουν στο τέλος. Όλα να γίνουν γρήγορα, όλα όπως τα θέλει ο καθένας, όλοι να βιάζονται και να κοιτούν το ρολόι, πίεση, άγχος, να βγουν τα λεφτά για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις. Είναι και ο θόρυβος και η βαβούρα, που ακόμη και το βράδυ που πέφτουμε να κοιμηθούμε, δεν λένε να υποχωρήσουν».
«Να φύγω για το χωριό; Έχει ένα σπίτι, ψιλοπαρατημένο εκεί, από τους παππούδες μου. Να πάρω τη σύζυγο και τα παιδιά, να το φτιάξουμε λίγο και να μείνουμε εκεί» συνέχιζε να λέει.
Αλλά μετά αναρωτιόταν έτερος συνδαιτυμόνας: «Πες ότι πας στο χωριό. Το σπίτι όπως λες θέλει φτιάξιμο, άρα θέλει λεφτά. Τα παιδιά είναι μικρά και όσο μεγαλώνουν θα έχουν περισσότερες ανάγκες, πχ στην εκπαίδευση. Για αγορά μην το συζητάς, πάλι στην πόλη θα καταφεύγεις. Ακόμη και για τη διασκέδαση, που άλλοι την έχουν κόψει άλλοι πάλι κάνουν… ζωάρα, στο χωριό το πολύ πολύ στο καφενείο (σ.σ. κάποια χωριά δεν έχουν καν καφενεία πλέον…). Μην σου πω για το αν τύχει τίποτε έκτακτο, θα σε βοηθήσει το τοπικό κέντρο Υγείας. Ας πούμε ότι τα ξεπερνάς όλα αυτά. Στο χωριό με τι θ’ ασχοληθείς;».
«Αγρότης να γίνεις, θες λεφτά. Θες γη, θες εξοπλισμό, θες γνώσεις αν δεν ξέρεις καν ότι το χωράφι θέλει πότισμα. Μετά τι κέρδη θα έχεις για να εξασφαλίσεις μία ποιότητα ζωής ην κοιτάς τι γίνεται με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, δεν έπαιρναν όλοι οι αγρότες εκατομμύρια, ούτε οι μικρομεσαίοι έπαιρναν εκατομμύρια. Κάτι άλλο ξέρεις να κάνεις; Το χωριό θέλει συγκεκριμένα πράγματα» συνέχισε τον αντίλογο.
Την αποκέντρωση λοιπόν πολλοί τη σκέφτηκαν, λίγοι την τόλμησαν, ακόμη λιγότεροι την κατάφεραν. Λένε πολλοί αυτά τα ωραία τσιτάτα ότι ο άνθρωπος αν θέλει όλα μπορεί να τα καταφέρει, ότι αν βάλει στόχο όλα θα γίνουν, ότι δεν πρέπει να τα παρατάει, όσον χρονών κι αν είναι κτλ. Ωραία όλα αυτά. Αλλά… πολύ φιλοσοφικά θα μπορούσε να πει κανείς. Στην πράξη κίνητρα δεν υπάρχουν, υποδομές δεν υπάρχουν, στήριξη δεν υπάρχει. Έτσι οι πόλεις συνεχίζουν να γεμίζουν, τα χωριά να ερημώνουν, φυσικά η παραγωγική διαδικασία να περιορίζεται και στο τέλος να καταλήγει στα χέρια λίγων που έχουν τα μέσα και τα χρήματα για να την… καρπωθούν.
«Αλλά είναι αυτός ο θόρυβος στην πόλη, αυτή η βαβούρα» έλεγε και πάλι ο φίλος οικογενειάρχης, χωρίς να ξέρει τελικά προς τα που να κάνει για ν’ αποφύγει το αδιέξοδο…
Χρυσόστομος Τρίμμης
