Άσπα Γοσποδίνη
Αρχιτέκτων-Πολεοδόμος
Καθηγήτρια Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Γραμματέας Τομέα Χωροταξίας ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
Υποψήφια Βουλευτής Μαγνησίας ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
1.Πολιτικό περιβάλλον και Παιδεία στην Ελλάδα στις δεκαετίες του ‘50 και αρχές ‘60
H λήξη του εμφυλίου στις αρχές της δεκαετίας του ‘50, βρίσκει το ελληνικό κράτος να στοιχειοθετείται από τα εξής:
• την ηγεσία του Bασιλιά («Βασίλειον της Ελλάδος»). Tο μοναρχικό καθεστώς κινείται στα όρια της απολυταρχίας, με βασικό στοιχείο της πολιτικής δράσης του τις διώξεις αριστερών και αντιφρονούντων και τη βία (φυλακίσεις, εξορία).
• την επικυριαρχία των μεγάλων ξένων δυνάμεων (κυρίως των Αμερικανών και των Βρετανών). Η ένταξη της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο NATO (1952) και οι οικονομικές «βοήθειες» προς την χώρα μας (Σχέδιο Marshall) ανακλούν τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας.
• διαδοχικές κυβερνήσεις της Συντηρητικής παράταξης (Δεξιά) του «Εθνικού Συναγερμού» που ιδρύθηκε το 1951 από το στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο στα πρότυπα του γαλλικού κόμματος του Σαρλ ντε Γκωλ “Συναγερμός του Γαλλικού Λαού”, της «Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης – EPE», σχεδόν προσωποπαγές κόμμα της δεξιάς, που ιδρύθηκε το 1956 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, και κέρδισε στη σειρά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, 1956, 1958 και 1961.
Το Σύνταγμα του 1952, στο Άρθρο 16, κατοχύρωνε τη δημόσια παιδεία με δαπάνη του κράτους. Όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική: Το οικονομικό κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης ήταν υψηλό:
Η κατάσταση στα σχολεία (Δημοτικά και Γυμνάσια) ήταν τραγική για μια ευρωπαϊκή χώρα: Έλλειψη σχολικών κτιρίων και έλλειψη χιλιάδων εκπαιδευτικών, Τα μισά σχολεία δεν διέθεταν ούτε καν τα απαραίτητα, όπως θρανία και βιβλία. Οι μαθητές κάθονται σε τριάδες στα θρανία. Και οι μισθοί των δασκάλων ήταν «μισθοί εξαθλίωσης». Για την εγγραφή κάθε μαθητή στο σχολείο, οι γονείς πλήρωναν από το υστέρημά τους, την «μαθητική εισφορά» και έπειτα αγόραζαν τα βιβλία της χρονιάς. Αυτά τα έξοδα ήταν δραματικά υψηλά για χιλιάδες οικογένειες που δεν είχαν να ζήσουν και αρκετοί οικογενειάρχες εγκατέλειπαν τη χώρα για να βρουν δουλειά και ελπίδα επιβίωσης στην ξενιτιά ως μετανάστες. Απόδειξη των υψηλών δαπανών για την υποχρεωτική και μέση εκπαίδευση είναι ότι σημαντικό ποσοστό των παιδιών της εποχής έμεναν αναλφάβητα, αφού είτε δεν πήγαιναν καθόλου σχολείο, είτε το παρατούσαν στο δημοτικό.
Αναφορικά με τις πανεπιστημιακές σπουδές, η κατάσταση ήταν επίσης ταξικά άνιση:
• Πανεπιστημιακά Ιδρύματα υπήρχαν μόνον στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
• Oι εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια διεξάγονταν από τα ίδια τα ιδρύματα και ο υποψήφιος έπρεπε να εγκατασταθεί για κάποιο χρονικό διάστημα στην Aθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να λάβει μέρος σε αυτές.
• H εγγραφή στα Πανεπιστήμια για κάθε έτος σπουδών είχε σημαντικό κόστος για τους φοιτητές. Ένα μέτρο σύγκρισης είναι ότι η εγγραφή φοιτητών στο πανεπιστήμιο, αντιστοιχούσε σε έναν μισθό δημοσίου υπαλλήλου.
• Τα συγγράματα και οι σημειώσεις των καθηγητών πληρώνονταν από τους φοιτητές.
• Σε κάθε εξεταστική περίοδο, οι φοιτητές έπρεπε να πληρώνουν «εξέταστρα» σε κάθε καθηγητή, για να έχουν δικαίωμα να εξεταστούν στο μάθημά του.
• Το κόστος διαβίωσης των φοιτητών από την επαρχία στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη ήταν δυσβάστακτο για τις αγροτικές οικογένειες και οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα.
• Ακόμη και για τη μέση τεχνική εκπαίδευση παιδιών από αγροτικές οικογένειες που έπρεπε να εγκατασταθούν σε γειτονική πόλη με τεχνική σχολή.
• Οι μισθοί των Καθηγητών Πανεπιστημίου ήταν υψηλοί, αναλογικοί με τους μισθούς των δικαστών του Αρείου Πάγου.
Επομένως, στην συντριπτική πλειοψηφία τους, οι φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια στις δεκαετίες ‘50 και αρχές ‘60 ήταν γόνοι οικογενειών μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων, εγκατεστημένων κυρίως στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
2. Το πρώτο ορόσημο για την Παιδεία: Η θεσμοθέτηση της «Δωρεάν Παιδείας» από τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Οι κινητοποιήσεις από εκπαιδευτικούς, και φοιτητές, στη δεκαετία του ’50 και αρχές της δεκαετίας ’60, ήταν συχνές. Η εκπαιδευτική κοινότητα ζητούσε αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του κρατικού προϋπολογισμού και δωρεάν εκπαίδευση για όλους τους πολίτες. Το πολιτικό κόμμα «Ένωσις Κέντρου» (Ε.Κ.) ιδρύθηκε το 1961 από τον Γεώργιο Παπανδρέου με συνασπισμό μικρών κομμάτων από διαφορετικά πολιτικά ρεύματα: από την αριστερά (τον Ηλία Τσιριμώκο) μέχρι την αντικαραμανλική δεξιά (τον Στέφανο Στεφανόπουλο). Βασικός συνεκτικός κρίκος ήταν η χαρισματική πολιτική προσωπικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου. Η Ένωση Κέντρου θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως πολιτικός πρόγονος της Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας.
Στις 11 Απριλίου 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου περνάει στη Βουλή το Διάταγμα για τη «Δωρεάν Παιδεία». [ N.Δ. 4379/1964 ]. Το φάσμα των ρυθμίσεων του Διατάγματος για την Παιδεία ήταν ευρύ:
• Κατάργηση οικονομικών επιβαρύνσεων για σπουδές και στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης,
• Επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης από έξι σε εννέα χρόνια,
• Καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας ως αποκλειστικής γλώσσας στο δημοτικό σχολείο και ως ισότιμης προς την καθαρεύουσα στις άλλες βαθμίδες,
• Ριζική αναμόρφωση του τρόπου επιλογής των υποψηφίων για τα πανεπιστήμια με καθιέρωση του “ακαδημαϊκού απολυτηρίου”,
• Μέριμνα για τη σίτιση και τη στέγαση των φοιτητών (Φοιτητικές Εστίες, Φοιτητικές Λέσχες).
• Ίδρυση των πρώτων περιφερειακών πανεπιστημίων το 2964: Πανεπιστήμιο Πατρών και Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων,
• Επέκταση από δύο σε τρία χρόνια της εκπαίδευσης των δασκάλων στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες,
• Σημαντική αύξηση των δαπανών για την Παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό,
• Βελτίωση μισθών δασκάλων και καθηγητών.
3. Παιδεία στα χρόνια της Δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-74).
Τα χρόνια της Δικτατορίας (1967-74) στη χώρα μας ήταν μαύρη περίοδος για την παιδεία:
• Λογοκρισία των καθηγητών μέσα στις αίθουσες των πανεπιστημίων,
• Παρουσία αστυνομικών μέσα στα πανεπιστήμια – με στολή και χωρίς στολή, ασφαλιτών και χαφιέδων για την παρακολούθηση φοιτητών και καθηγητών,
• Οι Πρυτάνεις και οι Κοσμήτορες των πανεπιστημίων διορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας της Χούντας,
• Καθηγητές «εξαφανίζονται», και παύονται σε μια νύκτα, και αντικαθίστανται,
• Φοιτητές συλλαμβάνονται, ανακρίνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται, κατατάσσονται στο στρατό με τη βία.
4. Επάνοδος στη Δημοκρατία (1974 – ). Ισχυρό Φοιτητικό Κίνημα & Αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια.
Η ηρωική φοιτητική Εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973), και η τραγωδία της Κύπρου οδήγησαν στην παλινόρθωση της Δημοκρατίας (Ιούλιος 1974). Με τις εκλογές του 1974 και το δημοψήφισμα για το Πολίτευμα που άλλαξε τη χώρα μας από «Βασίλειο της Ελλάδος» σε «Προεδρευομένη Δημοκρατία» σταθεροποιείται ένας νέος κοινοβουλευτισμός, με κύριο εκφραστή τον Κ. Καραμανλή. Ο μεταπολιτευτικός κοινβουλευτισμός διαφέρει ριζικά από τον προδικτατορικό:
• Δίκες των πρωταιτίων της Δικτατορίας, των βασανιστών, των εγκλημάτων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου
• κρίσεις των στελεχών στο στρατό και την αστυνομία
• Νέο συνταγματικό πλαίσιο (Σύνταγμα του ’75.)
• Νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αμνηστία και επιστροφή των πολιτικών προσφύγων από την ανατολική Ευρώπη.
Στα πανεπιστήμια, αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από ισχυρό φοιτητικό κίνημα με κυρίαρχο αίτημα την αποχουντοποίηση και τον εκδημοκρατισμό των πανεπιστημίων, με κυριαρχία των αριστερών και κεντροαριστερών φοιτητικών παρατάξεων (ΑΑΣΠΕ, ΠΠΣΠ, ΠΣΚ, ΠΑΣΠ). Το φοιτητικό Κίνημα διαδραματίζει κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο. Οργανώνει και πραγματοποιεί πορείες ενός εκατομμυρίου κόσμου, δίνει κεντρικές πολιτικές μάχες (ΝΑΤΟ, Βάσεις, ΕΟΚ, Κύπρο, Αιγαίο, Χιλή, Παλαιστίνη κ.λπ.). Θεσμοθετείται η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος (ΕΦΕΕ) ως η δευτεροβάθμια οργάνωση των φοιτητικών συλλόγων όλων των πανεπιστημίων.
Από τη συντηρητική κυβέρνηση της ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, θεσπίστηκε ο Ν.815/1978 επί Υπουργού Παιδείας τον Ι. Βαρβιτσιώτη, που επιχειρούσε μια «εκσυγχρονιστική τομή» στα πανεπιστήμια με πρόθεση: Να βελτιώσει το παραγόμενο ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό με ταχύτερες και αποδοτικότερες σπουδές και με λιγότερη ενασχόληση με το συνδικαλισμό, το μαρξισμό, και την αμφισβήτηση της αστικής δημοκρατίας.
5. Δεύτερο Ορόσημο για την Παιδεία: Σοσιαλδημοκρατία (1981-89), εκδημοκρατισμός των πανεπιστημίων.
Μετά από δεκαετίες συντηρητικών κυβερνήσεων, η πρώτη Σοσιαλιστική Κυβέρνηση (1981-89), Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου εισήγαγε πλήθος προοδευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων: Ενδεικτικά, οι σημαντικότερες είναι οι εξής:
• Αναγνωρίζεται η Εθνική Αντίσταση & η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
• Ιδρύεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ),
• Εξισώνονται τα δύο φύλα με το νέο οικογενειακό δίκαιο. Θεσμοθετείται ο πολιτικός γάμος, καταργείται ο αναχρονιστικός θεσμός της προίκας, θεσπίζεται το συναινετικό διαζύγιο.
• Θεσπίζονται διάφορα κοινωνικά επιδόματα, όπως η αποζημίωση του εργατικού ατυχήματος, η δυνατότητα άδειας με αποδοχές,
• Καθιερώνεται η πενθήμερη εργασία στο δημόσιο με 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα, και η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (Α.Τ.Α.) του μισθού με βάση τον πληθωρισμό.
Στην πρωτοβάθμια και τη μέση εκπαίδευση, εισάγεται το μονοτονικό σύστημα στη γλώσσα, καταργείται η σχολική ενδυμασία, εισάγεται η πενθήμερη εκπαιδευτική εβδομάδα, βελτιώνονται σημαντικά οι μισθοί των δασκάλων και των καθηγητών. Για πρώτη φορά, αξιοπρεπείς μισθοί και αξιοπρεπής διαβίωση! Έτσι δημιουργείται για πρώτη φορά ένα νέο μεσαίο κοινωνικό στρώμα – η μεσαία τάξη των δασκάλων και των καθηγητών Γυμνασίου-Λυκείου.
Στα πανεπιστήμια, Θεσμοθετείται το πρώτο δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας τους με το Ν.1268/1982. Ο νέος νόμος πλαίσιο με συντάκτες τους καθηγητές Ι. Πανούση και Δ. Κλάδη, ήταν εναρμονισμένος με το πνεύμα και τις αλλαγές που είχε φέρει μια δεκαετία πριν ο Μάης του ’68 στα πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης. Το πάνδημο αίτημα ήταν η αλλαγή του μοντέλου λειτουργίας των ΑΕΙ: Από το πανεπιστήμιο της «αυθεντίας των τακτικών καθηγητών» στο πανεπιστήμιο «όλων των ομάδων της ακαδημαϊκής κοινότητας».
• Καταργήθηκε η (σχεδόν προσωποπαγής) ακαδημαϊκή έδρα, και εισήχθησαν 4 βαθμίδες Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) και η εξέλιξη βάσει αξιολόγησης.
• Κατοχυρώθηκε νομοθετικά το πανεπιστημιακό άσυλο.
• Κατοχυρώθηκε νομοθετικά το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων. Για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης, το δικαίωμα ψήφου, που πριν είχαν μόνον οι τακτικοί καθηγητές, επεκτάθηκε σε όλες τις ομάδες της πανεπιστημιακής κοινότητας: ΔΕΠ, ερευνητικό προσωπικό, διοικητικό προσωπικό, φοιτητές.
6. Τρίτο Ορόσημο για την Παιδεία: Σοσιαλδημοκρατία (1981-89), ολοκληρωμένη περιφερειακή πολιτική και αποκέντρωση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ για δύο σχεδόν δεκαετίες (1981-2004 με εξαίρεση την περίοδο δεξιών κυβερνήσεων 1990-93) ανέπτυξαν ολοκληρωμένη περιφερειακή πολιτική και αποκέντρωση της ανώτατης εκπαίδευσης: Τα περιφερειακά πανεπιστήμια θεωρούνται ως πόλοι & καταλύτες της περιφερειακής ανάπτυξης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ιδρύονται νέα πανεπιστήμια σε όλες σχεδόν τις Περιφέρειες της χώρας, τα οποία αναπτύσσονται ακαδημαϊκά στις δεκαετίες ‘90 και 2000: Με το Π.Δ. 83/1984, ιδρύονται το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου ιδρύθηκε αργότερα [Π.Δ. 13/2000]. Το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ) ιδρύθηκε το 1997 (ΦΕΚ 266/24-12-1997) με έδρα την Πάτρα και εθνική εμβέλεια, καλύπτοντας την ανάγκη του σύγχρονου ατόμου να επιμορφώνεται διά βίου μέσω μη τυπικής εκπαίδευσης, και να παρακολουθεί τις εξελίξεις.
7.Η εξέλιξη των πανεπιστημίων τις τελευταίες δύο δεκαετίες και η κατάσταση σήμερα.
Δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου, από τη δεκαετία του ‘90, σταδιακά και με ευθύνη όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας, το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο του Ν.1268/1982 συχνά οδήγησε σε πελατειακές σχέσεις μεταξύ των οργάνων διοίκησης (Πρυτανείας, Κοσμητόρων, Προέδρων Τμημάτων) και της πανεπιστημιακής κοινότητας, με συνέπεια, να δημιουργηθεί εσωστρέφεια και αναξιοκρατία στα ελληνικά πανεπιστήμια. Από το 1982 μέχρι σήμερα, στοχεύοντας στην άρση της εσωστρέφειας και της αναξιοκρατίας στα Πανεπιστήμια, και στον εκσυγχρονισμό των πανεπιστημίων σύμφωνα με τα Αγγλοαμερικανικά μοντέλα, θεσπίστηκαν και εφαρμόστηκαν τέσσερις νόμοι-πλαίσια λειτουργίας των ΑΕΙ.
• Το 2007 ο νόμος της υπουργού Παιδείας Γιαννάκου-Κουτσίκου [Ν.3549/2007] των συντηρητικών κυβερνήσεων της ΝΔ (2004-2009) στόχευσε στην αλλοίωση του μοντέλου «πανεπιστήμιο όλων των ομάδων της ακαδημαϊκής κοινότητας»: (α) Δικαίωμα άρσης του ακαδημαϊκού ασύλου από το Πρυτανικό Συμβούλιο, παρουσία εκπροσώπου δικαστικής αρχής, (β) μία και μοναδική θητεία του Πρύτανη, τετραετούς διάρκειας, (γ) στις εκλογές Πρύτανη, Κοσμήτορα Σχολής, και Προέδρου Τμήματος, δεν συμμετείχαν ισότιμα όλες οι ομάδες της ακαδημαϊκής κοινότητας. Οι ερευνητές, διοικητικοί, και φοιτητές συμμετείχαν με ψήφο μειωμένης βαρύτητας.
• Το 2011, για πρώτη φορά στον τομέα της παιδείας, ο νόμος Διαμαντοπούλου [Ν.4009/11] είχε υπερψηφισθεί διακομματικά από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών (255 βουλευτές). Μόνον τα κόμματα της αριστεράς είχαν καταψηφίσει λόγω κυρίως της ‘έμμεσης δημοκρατίας’ που εισήγαγε στα πανεπιστήμια, καταργώντας την καθολική ψηφοφορία για την εκλογή του Πρύτανη, και μεταφέροντας την αρμοδιότητα ανάδειξης Πρύτανη στο νεοσύστατο τότε ‘Συμβούλιο Ιδρύματος’. Ο νόμος Διαμαντοπούλου δοκιμάστηκε στην πράξη για 6 χρόνια, και υπέστη κριτική λόγω των αγκυλώσεων που δημιουργούσε όπως η ισότιμη διαρχία μεταξύ Πρύτανη και Συμβουλίου Ιδρύματος, η οποία σε περιπτώσεις διαφωνίας προκαλούσε σημαντικά λειτουργικά προβλήματα. Επίσης, η συμμετοχή στη δομή του Συμβουλίου Ιδρύματος καθηγητών από ξένα πανεπιστήμια, με μειωμένο ενδιαφέρον για το ελληνικό πανεπιστήμιο, είχε οδηγήσει συχνά σε απουσίες τους από κρίσιμες συνεδριάσεις και αποφάσεις.
• Το 2018, ο νόμος Γαβρόγλου [Ν.4485/2017] της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αντί να άρει τις αγκυλώσεις του νόμου Διαμαντοπούλου και να βελτιώσει τον ισχύοντα τότε νόμο διατηρώντας τα θετικά αναπτυξιακά στοιχεία του, απλώς τον κατήργησε εξολοκλήρου. Κατήργησε το Συμβούλιο Ιδρύματος, και επανάφερε μια σχεδόν καθολική ψηφοφορία (εξαιρουμένων των φοιτητών) για την ανάδειξη του Πρύτανη και των Αντιπρυτάνεων. Με το πισωγύρισμα αυτό, τα ελληνικά πανεπιστήμια ξαναμπήκαν στο παλιό φαύλο περιβάλλον των πελατειακών σχέσεων, ευνοώντας πάλι την εσωστρέφεια και την αναξιοκρατία.
• Τον Ιούλιο 2022, η κυβέρνηση της ΝΔ στοχεύοντας στην «ακαδημαϊκή αναβάθμιση των πανεπιστημίων, την εξωστρέφεια και την αξιοκρατία», πέρασε στη Βουλή νέο νόμο-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια. Ο Νόμος Κεραμέως [Ν.4957/2022] εισήγαγε σημαντικές εκσυγχρονιστικές ακαδημαϊκές ρυθμίσεις, αλλά και πολλές αρνητικές διατάξεις αναφορικά με Διοίκηση των πανεπιστημίων: (α) υποβάθμιση της Συγκλήτου με αρμοδιότητες αποκλειστικά σε ακαδημαϊκά θέματα, (β) επανάφερε σε ισχύ στοιχεία του παλαιότερου νόμου Διαμαντοπούλου του 2011, όπως το ‘Συμβούλιο Διοίκησης’ και την έμμεση ανάδειξη του Πρύτανη, (γ) Εισήγαγε πολύπλοκες, δαιδαλώδεις εκλογικές διαδικασίες όπως το ‘εκλογικό μέτρο’ και η ‘ταξινομική ψήφος’, για την ανάδειξη του Συμβουλίου Διοίκησης και του Πρύτανη, κ.α. Ο νόμος μέχρι στιγμής εφαρμόστηκε σε δέκα πανεπιστήμια, αλλά στα πρώτα βήματα εφαρμογής του έχουν δημιουργηθεί σοβαρές στρεβλώσεις και αδυναμία ανάδειξης Συμβουλίων Διοίκησης και των πρυτανικών αρχών σε τρία πανεπιστήμια: το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, τα οποία παραμένουν ‘ακέφαλα’ για έξι μήνες τώρα. Με τέτοιες περίπλοκες εκλογικές διαδικασίες ελάχιστοι καθηγητές κατανόησαν το εκλογικό σύστημα, και ψήφισαν συνειδητά τις προτιμήσεις τους. Το εκλογικό σύστημα του νέου νόμου ευνοεί τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή περισσότερο από κάθε προηγούμενο νόμο.
Κοιτώντας λοιπόν την ιστορία της Παιδείας και των πανεπιστημίων στη χώρα μας, και τα σημαντικά ορόσημα-τομές που εισήγαγαν οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, δημιουργείται σήμερα η βεβαιότητα ότι ένας σύγχρονος, δημοκρατικός και βιώσιμος νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια θα προκύψει από μια νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Αυτός είναι στόχος και πρόκληση για τις προσεχείς εθνικές εκλογές!
