Παρακολουθώντας όσα εξαγγέλονται και όσα συμβαίνουν στο χώρο της Παιδείας, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα που ωστόσο μένουν αναπάντητα. Γιατί εξαγγέλονται τόσο συχνές αλλαγές στην Παιδεία; Πόσο σύγχρονη είναι η ελληνική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες; Γιατί μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία; Γιατί κωλυσιεργούν οι προσλήψεις εκπαιδευτικών; Γιατί καταργούνται ειδικότητες εκπαιδευτικών τη στιγμή που η αγορά χρειάζεται το αντίθετο; Γιατί οι εκπαιδευτικοί είναι πάντα πενιχρά αμειβόμενοι και κοινωνικά υποβαθμισμένοι; Γιατί υπάρχουν ιδιαίτερα ακριβά κολλέγια για πολύ λίγους; Γιατί τα ανάλογα ερωτήματα ελάχιστα τίθενται από το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο;
Τη στιγμή που η δημόσια μαζική εκπαίδευση οδηγεί στα γκισέ των ταμείων ανεργίας και στην ουρά των αιτήσεων για πρόσληψη σε μια δημόσια υπηρεσία, η εξειδικευμένη γνώση πληρώνεται ακριβά. Είναι όμως δυσεύρετη και μόνο για λίγους. Την εποχή που η ανάπτυξη στηρίζεται στη γνώση, το πολιτικό κατεστημένο της αριστεράς κηρύσσει την “κοινωνικοποίηση του μορφωτικού αγαθού” και την περιθωριοποίηση της αριστείας. Συμβουλεύει μάλιστα τους νέους “να μη διαβάζουν το σαββατόβραδο”. Έτσι και αλλιώς, η καλύτερη αξιοποίησή τους γίνεται μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς. Η διάδοση της “λαϊκής” κουλτούρας, η απόρριψη του πνευματικού ελιτισμού ως δήθεν ταξικού, η απόρριψη της ιδιαιτερότητας, όταν αυτή απειλεί το πολιτικό κατεστημένο, η αποδοχή της μόνον όταν στηρίζει τη μετριότητα, τα τυποποιημένα εκπαιδευτικά προγράμματα του ενός βιβλίου, η ¨συλλογική” δράση που συντελεί ση μαζοποίηση, η δημιουργία “κλωνοποιημένων” μαζανθρώπων για προκατασκευασμένους και μετρήσιμους οικονομικούς και κοινωνικούς ρόλους, προδίδουν τις πραγματικές προθέσεις μια εκπαιδευτικής και πολιτιστικής “μεταρρύθμισης” κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των μνημονίων. Αποδεικνύουν ότι για τη σημερινή κυβέρνηση τα μνημόνια δεν είναι καταναγκασμός, αλλά το “οξυγόνο” για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης. Γιατί χωρίς μνημόνια τέτοια κυβέρνηση δεν θα υπήρχε.
Η χώρα χρειάζεται μια σαρωτική μεταρρύθμιση στην παιδεία. Μια μεταρρύθμιση που να εισάγει τη γνώση της δημιουργίας, τον homo faber (τον άνθρωπο-κατασκευαστή), την εφευρετικότητα, τη γνώση της αγοράς. Να επιβραβεύει την ατομική προσπάθεια, να επικεντρώνεται στη λογική των νέων τεχνολογιών, να διψά για το καινούργιο. Να καλλιεργεί τον σεβασμό απέναντι στα εθνικά σύμβολα και στην αυτοσυνειδησία του Έλληνα. Να καλλιεργεί τη συλλογικότητα στην εθνική προσπάθεια, την ατομική ευθύνη και συμμετοχή. Να αποδεικνύει ότι όλα αυτά γίνονται καλύτερα με πνεύμα ισότητας, ανοχής, αποδοχής του διαφορετικού. Να δέχεται την ισότητα των φυλών και θρησκειών για το καλό της παγκόσμιας συνοχής και ανάπτυξης. Το εξεταστικό σύστημα να μετρά τη διαρκή προσπάθεια και την ατομική κλίση μέσα από μετρήσιμες καλές πρακτικές του νέου με κριτήριο την πρωτοτυπία και την ανανέωση. Οι πανελλήνιες εξετάσεις πρέπει να είναι το τελικό επιστέγασμα της όλης προσπάθειας του νέου και όχι η ευκαιρία της μιας διαδρομής. Μόνο με τις γραπτές εξετάσεις δεν αναδεικνύονται τα ταλέντα.
Η προχειρότητα και σκοπιμότητα με την οποία εξαγγέλονται οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, δείχνει τη βραχυβιότητα της κυβέρνησης που τις αποφασίζει, την έλλειψη εθνικού οράματος, την αποδομητική της πρόθεση. Όμως η Παιδεία, πέρα από το εξειδικευμένο τεχνικό και επαγγελματικό προσωπικό, οφείλει να βγάζει πνευματικές κορυφές, οδηγούς της προσπάθειας ενός έθνους στο στίβο του αμείλικτου οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ των εθνών, άτομα υψηλής ευθύνης και υψηλών φιλοδοξιών.
