Τη μακράν χειρότερη επίδοση ανάμεσα σε 167 κράτη (39η θέση) κατέλαβε η Ελλάδα σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Economist Intelligence Unit 2018, κατατασσόμενη ως ουραγός μεταξύ των χωρών με δημοκρατικό έλλειμα, εξομοιούμενη σχεδόν με την «υβριδικού καθεστώτος» Τουρκία, τη στιγμή που η Νορβηγία, η Ισλανδία και η Σουηδία συναπαρτίζουν την ελίτ των χωρών «πλήρους δημοκρατίας».
Κορωνίδα της αρνητικής επίδοσης δημοκρατικότητας αποτελεί ο δείκτης για τη λειτουργία Κυβέρνησης και Κράτους, όπου η Ελλάδα-μετά βίας-προβιβάζεται με βαθμό 5,36/10. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και ο δείκτης της συμμετοχής των Ελλήνων στα κοινά με 6,11/10.
Και ενώ αναρωτιέται κανείς μήπως καθ’ υπερβολή λέγεται ότι η Ελλάδα της Δημοκρατίας της Αρχαίας Αθήνας, τείνει να γίνει αντιπαράδειγμα δημοκρατικότητας («Βόρεια Κορέα/Βενεζουέλα γίναμε…»), έρχεται-δυστυχώς για την πατρίδα- η πολιτική επικαιρότητα, να επικυρώσει την ανωτέρω δυστυχή κατάφαση με τον πιο οδυνηρό τρόπο:
Σε ποια δημοκρατική χώρα, οι θνησιγενείς κυβερνητικοί εταίροι, εν μέσω συνεχών προαναγγελιών και νυχτερινών tweets για συναντήσεις και συνεντεύξεις περί διαλύσεως του κυβερνητικού τους συνασπισμού (οι οποίες τελικώς ακυρώνονται ή αναβάλλονται), συνεχίζουν κυνικά και ξεδιάντροπα να συναλλάσσονται στη Βουλή, φέρνοντας τροπολογίες για αντισταθμιστικά ωφελήματα, μέρος των οποίων θα μοιραστούν σε εταιρίες ιδιωτικών συμφερόντων;
Σε ποια δημοκρατική χώρα στην οποία Συνταγματικά προβλέπεται ότι σε περίπτωση απόσυρσης στήριξης/αποχώρησης Κυβερνητικού εταίρου (άρα μη εξασφάλιση Κυβερνητικής σταθερότητας) η δημοκρατική νομιμότητα επιτάσσει την προκήρυξη εκλογών (άλλως, την εκζήτηση και λήψη ψήφου εμπιστοσύνης), γίνεται λόγος για Κυβέρνηση ανοχής, μειοψηφίας δηλαδή, η οποία θα δεσμεύσει μάλιστα και ολόκληρο το έθνος επικυρώνοντας μια υπερεθνική Συμφωνία, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών;
Σε ποια δημοκρατική χώρα της οποίας η ανταγωνιστικότητα της υποχωρεί, το ιδιωτικό της χρέος διογκώνεται, το Χρηματιστήριο της καταρρέει, το κόστος δανεισμού της από τις διεθνείς αγορές παραμένει υψηλό, η ανάπτυξη και οι επενδύσεις αγνοούνται και οι πολίτες της εξαθλιώνονται υπερφορολογούμενοι, η Κυβέρνηση συνεχίζει ανερυθρίαστα να ψεύδεται, μιλώντας για υποτιθέμενη ανάπτυξη και σεισάχθεια, τη στιγμή που το μόνο που εξασφάλισε για τη χώρα, είναι την είσοδο της σε μια μεταμνημονιακή εποχή δίχως λεφτά, με σκληρή εποπτεία και δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια;
Σε ποια δημοκρατική, τέλος, χώρα εγκαινιάζονται Σταθμοί του Μετρό ζωγραφισμένοι μόνο σε αφίσες, υπουργοί αρνούνται να εγκαταλείψουν τους υπουργικούς τους θώκους καίτοι δεν είναι καν βουλευτές, τρομοκράτες κόβουν ανενόχλητοι βόλτες, βόμβες τοποθετούνται μέρα-μεσημέρι έξω από χώρους θρησκευτικής λατρείας και δημοσιογραφικά γραφεία, ενώ, τα Πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε χώρους δυσώδους ανομίας επιβεβαιώνοντας με τον δυσμενέστερο τρόπο την κρατική αρρυθμία στην περιφρούρηση των θεσμών;
Το αναπάντητο ερώτημα του δωρικού, «μεγάλου σιωπηλού» Εθνάρχη, κ. Κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963 περί του «Ποιος κυβερνά επιτέλους αυτό τον τόπο;», το οποίο έμελλε να αποδειχθεί ως μία από τις πλέον καίριες και διαχρονικές ρήσεις του, έρχεται, στις απαρχές του 2019, να λάβει απάντηση ως δικαίωση, ωστόσο, του λαϊκισμού, της απαξίωσης των θεσμών και της υπονόμευσης της ίδιας της δημοκρατίας.
Το 2019 θα είναι η χρονιά που θα αναμετρηθούμε όλοι με τις ευθύνες και τις επιλογές μας απέναντι στη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας. Αποτελεί χρέος αλλά και ιστορικό καθήκον όλων μας να επαναφέρουμε και να προασπίσουμε τη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών και του Κράτους δικαίου.
