Η εικόνα της εκληπαρούσας και σε κάποιες περιπτώσεις υποκριτικά κλέουσας κεντροαριστεράς για τ’ αποτυχημένα αραβωνιάσματα,
ταιριάζει στα στελέχη της εκείνα, που ανέμεναν πως και πως την εν λόγω εξέλιξη, για να επιβεβαιώσουν τη διατήρηση του μικρού τους ρόλου -για τον οποίο η κοινωνία μάλλον δεν δίνει δεκάρα- λανσάροντας τη διαχρονικότητα της προσφοράς τους στην παράταξη και τον τόπο.
Για όλους τους άλλους, εμάς τους πολλούς, τα πράγματα μάλλον είναι ξεκάθαρα. Όσα εμπόδια και σκοπιμότητες να υπάρξουν, η ώρα της ουσιαστικής ανασύνταξης δεν μπορεί ν´’ αργήσει αν υπάρξει μια ουσιαστική προϋπόθεση: Αξιόπιστα πρόσωπα -όχι τσιτάτα του στυλ “όλοι μέσα, όλοι χρειάζονται, όλοι είμαστε δικαιωμένοι”- και συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο διακυβέρνησης της χώρας. Η ηγεσία του νέου εγχειρήματος δεν αφορά ιδιαίτερα τους πολίτες, οι οποίοι όσο νιώθουν ότι, το καινούργιο “εκβιάζεται” -ως η συγκόληση υφιστάμενων μικρών και μεγαλύτερων κομμάτων και ομάδων στελεχών που σε πολλες περιπτώσεις εχουν στο μυαλό τους την προσωπική τους ατζέντα- τόσο αυτό θα δείχνει ξένο ως προς την αναγκαία δημιουργία των πλειοψηφιών κοινωνικών ρευμάτων που απαιτούνται για την υλοποίηση του.
Τίποτε όμως δεν εχει τελειώσει… αρκεί να γίνει αντιληπτό και συνείδηση σε όλους ότι, η “μπέσα” πρωτίστως αφορά τους έχοντες -όπου και εαν βρίσκονται τώρα- την ευθύνη για την κατρακύλα της χώρας και της παράταξης… και λιγότερο τη νέα γενιά στελεχών που έβαλαν πλάτη ευθύνης και διάσωσης της παράταξης στα δύσκολα. Καλή μας τύχη λοιπόν, γιατί εν τέλει, σημασία δεν εχει το πόσοι, αλλά το ποιοί, με ποιο περιεχομένο και ποια προοπτική.
*Δημοσιογράφος- πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ, επικεφαλής ψηφοδελτίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στη Μαγνησία
