Κακοπαθήσαμε! Μολονότι υπάρχει στην αισθητική προσέγγιση των συμφραζόμενων μια ροπή προς την ρομαντική διάθεση, η όλη ισορροπία δεν συνάδει με κάτι το φυσιολογικό. Με άλλα λόγια αυτό που πρωτίστως, ζητείται, είναι η συνέπεια λόγων και έργων, στοχασμών και πραγμάτωσης, κοινού ενδιαφέροντος και κοσμικής πραγματικότητας.
Και αναφέρομαι στα «κοινά» στα της δημοτικής πολιτείας δρώμενα στα οποία διακρίνεται μια λανθάνουσα σύνδεση, ανάμεσα στις ιδεολογικές ανησυχίες των διοικούντων, οι οποίες αναντίρρητα είναι προφανείς και στην γραμμική ακολουθία νομιμότητα-διάλογος- κοινό συμφέρον- πραγμάτωση- αποτέλεσμα.
Ο καθημερινός μορφικός πειραματισμός, η αστάθεια της σκληρής πραγματικότητας, η αδιάκοπη μελέτη των παραλλαγών και η αναζήτηση συνεχώς καινούργιων εχθρών, δεν ταυτίζονται με την τοπική ανθρώπινη μοίρα και με το καθημερινό προσωπικό βίωμα καθενός εκάστου δημότη, ο οποίος έτυχε να μη ταυτίζεται ιδεολογικά με τις όποιες βολικές δημοτικές προσεγγίσεις.
Η έννοια της άρχουσας τάξης, υποδηλώνει κατ’ αρχήν κάτι το μνημειακό, το αναμφισβήτητο, κάτι που εμπνέει σεβασμό πέρα απ’ τα πρόσωπα και τον χρόνο, που ενσταλάζεται πρώτα απ’ όλα στο μυαλό και στην ψυχή των απλών ανθρώπων.
Η λεπτή αυτή ισορροπία εθνικής ή αιρετής πολιτείας και οργανικής κοινότητας γίνεται τώρα περισσότερο απαιτητή από ποτέ και όταν ακολουθηθεί απ’ τους ιθύνοντες, θα θέσει άμεσα στο περιθώριο της μονολογικής αυτονομίας κάθε εύθραυστη συγκατοίκηση διοικούντων και διοικουμένων.
Η από κοινού προσπάθεια θα συγκεφαλαιώσει τα ιδανικά της ελευθερίας, της ελεύθερης βούλησης και του ανιδιοτελούς ιδεαλισμού.
Όπως και να έχει το πράγμα, μπορεί οι ιδεολογικές προτιμήσεις, οι υποκειμενικές μονοπρόσωπες εκφάνσεις οι πειραματικές προσεγγίσεις να έχουν διαφορετικό αριθμητή, όταν όμως πραγματοποιούνται από πρόσωπο εκλεγμένο από την κοινή βάση, τότε απαιτείται κοινός παρονομαστής, λαϊκού συμφέροντος.
