Θωρώ σε και αντικρύζω
μες απ’ το σβησμένο βλέμμα σου τον κόσμο.
Μες απ’ το ίδιο βλέμμα, που ζεστά με τύλιγε στην αγάπη
απ’ της ζωής την πρώτη ώρα,
απ’ του κλάματος την ανασαιμιά.
Κουρασμένη, γέρνεις στο λιόγερμα της ζήσης σου…
Κι εγώ φοβάμαι το χρόνο.
Φοβάμαι μη δεν προλάβουν τα χείλη
να ξεστομίσουν αυτά που μέσα της η ψυχή βαστά.
Φοβάμαι τη μοναξιά του αύριο δίχως εσένα…
Να σκύψω πάνω σου μόνο θέλω μάνα,
να γονατίσω στο προσκεφάλι σου και να σου ψιθυρίσω
χιλιάδες ευχαριστώ για την αγάπη και τη φροντίδα σου,
για τις ανησυχίες και τα ξενύχτια σου,
για τις νουθεσίες που κάλυπταν το διάβα μου
και με αντίρρηση δεχόμουν,
μιας και η ηλικία μου το απαιτούσε…
Συγγνώμη θέλω να σου πω για τα χτυποκάρδια σου,
για τις δύσκολες στιγμές και τις πίκρες που σε κέρασε
η ατίθαση νιότη μου…
Συγγνώμη για τις αμήχανες σιωπές,
για τα λόγια που ο εγωισμός κράτησε σφιχτά
πίσω από τα δόντια
και δεν ειπώθηκαν ποτέ…
Ευχαριστώ για κείνα που μοιραστήκαμε
και για τ’ άλλα… Κείνα που προσμένουμε πάντα
να μας φέρει δώρα η ζωή…
Κλείσε τα μάτια και κοιμήσου…Τώρα, για σένα εγώ θα ξαγρυπνώ….
Άρτεμις Παπανδρέου συγγραφέας, πρόεδρος Ελληνικής Μέριμνας Βόλου
