Δυστυχώς τα μαθητικά μας χρόνια είναι παρελθόν. Ήταν αλησμόνητα έστω και αν αυτά τα περάσαμε κατά την διάρκεια της χούντας. Κάποιοι δάσκαλοι αποτέλεσαν το πρότυπο για την ζωή μας και κάποιοι παραδείγματα προς αποφυγή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το τσουλούφι του ψηλού δάσκαλου που έπεφτε από τα καλοχτενισμένα μαλλιά του, όταν με τρεμάμενα χέρια γεμάτα μίσος για τα σκελετωμένα από την αφαγιά κορμιά των παιδιών της Νέας Ιωνίας, ισοπέδωνε την βίτσα από λυγαριά πάνω τους διότι δεν συμμορφώθηκαν προς τις υποδείξεις. Το συσσίτιο είχε κριθεί απαραίτητο για την επιβίωση των παιδιών του σχολείου μας και ο δάσκαλος ήθελε να μαρτυρήσουν τα παιδιά το γάλα που δεν τους βύζαξε η μάνα τους αλλά το σχέδιο Μάρσαλ. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κοκκινολαίμη καθοδηγητή της χούντας, (όχι το αθώο πουλί), να κατεβάζει τα εξαμάξης για τους αντιδραστικούς από το αφρισμένο του στόμα, σε μαντρωμένα στον κινηματογράφο Λυρικό παιδιά, και να επαινεί τα εγκλήματα της χούντας που τα παρουσίαζε σαν ανδραγαθήματα λες και απευθυνόταν σε ζώα ενός άλλου πλανήτη. Ήταν τόσο στενή η παρακολούθηση του κάθε παιδιού που δεν θα ξεχάσω την αποβολή μου από το σχολείο γιατί με βρήκε ο κοκκινολαίμης να κυκλοφορώ στις εννέα το βράδυ στο φαρδύ επιστρέφοντας στο σπίτι από εργασία που μου ανέθεσε ο πατέρας μου. Το παράπτωμά μου που βοήθησα τους γονείς μου είχε ταρίφα τρεις ημέρες, χωρίς να εξετάζουνε το τι και πως. Το παράξενο ήταν πως επιβιώσαμε από αυτή την μέγγενη που μας επέβαλε το «δημοκρατικό» καθεστώς της χούντας. Θυμάμαι τον Νίκο, τον Σπύρο, τον Κώστα, τον Χρυσόστομο, τον Δημήτρη, τον Θοδωρή, τον Γιάννη, τον Θανάση, την Ρένα, την Μαίρη, την Πόπη τον Στέλιο, την Τασούλα, την Βάσω, τον Αλέκο, την Καίτη, την Άννα, τον Μίλτο την Θάλεια, την Μίνα, την Μαρία, την Φρόσω, το Λεωνίδα, τον Μιχάλη, αλλά και τόσους άλλους φίλους και συμμαθητές που με το καθαρό βλέμμα και την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους μου έλεγαν «κουράγιο εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο». Δυστυχώς κάποιος από τους ταλαίπωρους συμμαθητές μας είναι σήμερα και χαφιές. Το έχουμε εντοπίσει να καρφώνει. Υπάρχουν και αυτά. Στις Θερμοπύλες ο Λεωνίδας δεν είχε τριακόσιους έναν. Είχε τριακόσιους. Ο ένας ήταν ο εφιάλτης.
Τα χρόνια πέρασαν το παλιό σχολείο «η παράγκα» πέθανε και μεταφερθήκαμε στο νέο γυμνάσιο. Σταματήσαμε να κουβαλάμε ξύλα στο σχολείο για τις σόμπες της φωτογραφίας. Ηλεκτρικά κουδούνια μεγάφωνα, μικρόφωνα και όλα τα αξεσουάρ ενός κτηρίου. Ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας από το καλοριφέρ. Μονομιάς όμως πάγωσε η ατμόσφαιρα όταν μέσα από τα διαβολομηχανήματα ακουγόταν φωνές, ξυλοδαρμοί, χαστουκίσματα και κάθε είδους βασανιστήρια από τον διευθυντή προς κάποιους παραβάτες συμμαθητές. Ήταν η δική μας «Γυάρος» Η αθώα σκέψη των παιδιών ήταν… «ξέχασε τα μεγάφωνα ανοιχτά και ακούσαμε το σχετικό ξύλο». Έτσι νομίσαμε. Αλλά η προσγείωση ήταν πολύ απότομη. Το απόβλητο των βασανιστών, άρπαξε το μικρόφωνο και εξήγησε την παράβαση των συμμαθητών μας. «είχαν δύο πόντους μαλλί στο κεφάλι αντί για έναν πόντο που επέτρεπε η σχετική οδηγία. Όποιος τολμήσει ας το ξανακάνει». Βλέπετε τότε δεν χρειαζόταν τα ΜΑΤ. Ο κάθε ανώμαλος καθηγητής αυτοϊκανοποιούσε τα κόμπλεξ του στου μαθητή το κεφάλι. Προφανώς και δεν ήταν έτσι, όλοι οι δάσκαλοι και καθηγητές. Οι στραβοί ήταν εξαιρέσεις. Ήταν αυτοί που και σήμερα βλέπουν πρωτόγνωρη την βία εναντίον των ΜΑΤ, εξυμνούν τους βιαστές, καλούν τα ΜΑΤ, αρέσκονται στην χρήση δακρυγόνων και τον ξυλοδαρμό αθώων πολιτών. Θα έπρεπε να είχαν την ευαισθησία να γράψουν δύο λόγια και για τον κ. Νίκο Χατζηαντωνίου, αλλά και τον νεαρό έξω από τα δικαστήρια, για τους αναίτιους ξυλοδαρμούς που δέχθηκαν. Τότε θα δεχόμουν την συμπόνια για την αστυνομία. Πραγματικά οι αστυνομικοί δεν φταίνε σε τίποτα. Το μοναδικό τους σφάλμα είναι ότι πήγαν σε αυτό το σώμα. Αυτές τις εντολές είχαν από ανωτέρους τους και αυτό έκαναν. Γι αυτούς τους «εκπαιδευτικούς» δεν είναι εφικτή οποιαδήποτε διαμαρτυρία. Το αμερικάνικο « I can’t breathe» θέλουν να τελειώνει σε χρόνο λιγότερο των 8 λεπτών άσχετα με την έκβαση της υγείας. Αποτελούν το νέο δόγμα του «σκάστε και κολυμπάτε». Πάει χαμένη η διαφήμιση που λέει ότι η βία στα παιδιά κάνει τόσο καλό όσο ο άνεμος στην φωτιά. Είναι νουθεσία για τους άλλους και όχι για τους δικούς τους λεβέντες και μπράβους.
Ο φασίολος, ο παου βάου, ο ανέραστος, η όαση της χαράς, παρτσακλός, ο μεθύστακας, ο χρόνος είναι λίγος, ο κουφός, ο απίθανος, ο γυαλάκιας, η στριμμένη, η άσχετη, η αγ@μ@τη, ο γκομενάκιας, είναι παρατσούκλια που αποδίδουν οι μαθητές στους καλούς ή στους κακούς εκπαιδευτικούς. Πολλούς από αυτούς τους θυμόμαστε με νοσταλγία και αγάπη. Άλλοι προτιμούσαν να παρακολουθούν την γυμνάστρια με το μίνι στην αυλή του σχολείου κάνοντας επικύψεις μπρος στα έντρομα βλέμματα των περίεργων, αντί να ασχολούνται με τους μαθητές. Έτσι η έπαρση της σημαίας ήταν αναπόφευκτη. Άλλοι μας έμαθαν γράμματα, εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία, σπουδάσαμε, μάθαμε την ελληνική γλώσσα, τα μαθηματικά την φυσική την χημεία την ιατρική την βιολογία και άλλες επιστήμες. Δεν γίναμε βέβαια γλωσσομαθείς. Αλλά δεν πειράζει. Φαίνεται εκεί δεν πετύχαμε καλούς δάσκαλους. Διδάξαμε όμως στις νέες γενιές να μιλούν ελεύθερα και να σέβονται τους συνομιλητές τους. Τους διδάξαμε να διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν και όχι την κατσίκα του γείτονα. Τους διδάξαμε την άμιλλα και την κοινωνικοποίηση. Να κερδίζουν ταπεινά αλλά και να χάνουν με αξιοπρέπεια. Να μην κάθονται στον καναπέ. Δυστυχώς όλα αυτά είναι αρετές που αντιτίθενται στα παραπάνω είδη των καθηγητών. Αυτοί θέλουν την στενή παρακολούθηση και έλεγχο του τι κάνεις τι τρως, τι πίνεις, με ποιόν κοιμάσαι, σαν το παλιό «καλό» καιρό. Ταυτίζονται απόλυτα με την κακώς εννοούμενη εξουσία. Ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Τόση είναι η νοημοσύνη τους.
Και για το τέλος αφήνω το καλύτερο. Επειδή ανέφερα το ταίρι στο κρεβάτι, ήταν τόση η δίψα για έρωτα και ζωή παρά τις κακουχίες, που καθηγήτρια και μαθήτρια διεκδικούσαν τον ίδιο γκόμενο. Διαμάχες, μαλλιοτραβήγματα, παρακολουθήσεις κινηματογραφικά δρώμενα και σασπένς. Βέβαια ο έρωτας δεν έχει ηλικία, σημαίνει ζωή και όχι ταφόπλακα διεκδικήσεων που προσπαθούν να επιβάλουν αυτοί που φοβούνται μην χάσουν την καρέκλα τους.
