Γράφηκαν τόσα πολλά – και άξιζε περισσότερα – ο γίγαντας της παγκόσμιας (και… συμπαντικής) μουσικής, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Στα περισσότερα δημοσιεύματα, μόνιμη επωδός τους ήταν το ότι δεν τον τιμούσε η γενέτειρά του ενόσω ήταν εν ζωή.
Με αφορμή το ανωτέρω προφανές, προκύπτει το ερώτημα: η γενέτειρα Βόλος ή η Μαγνησία τιμούν (εν ζωή η μετά θάνατο) τα επιφανή παιδιά της; Ανθρώπους που τίμησαν τον τόπο καταγωγή τους και η μνήμη τους αν περνάει από γενιά σε γενιά μέσω εκδηλώσεων τιμής για το – όποιο – σημαντικό έργο τους ;
Κατωτέρω, μερικά σημαντικά παραδείγματα, μήπως καταδεικνύουν έλλειμα ιστορικής μνήμης;
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης, ηθοποιός και παραγωγός του ανεξάρτητου κινηματογράφου του Χόλυγουντ, ο Τζών Κασσαβέτης, παρά την παγκόσμια ακτινοβολία του, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι νέες γενιές του τόπου μας τον αγνοούν. Η καταγωγή του από το Χορευτό! Στο όνομά του θα μπορούσε ακόμη και Φιλμ Φέστιβαλ να λειτουργεί κατ’ έτος στον Βόλο!
Το Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα, (Πανεπιστήμιο), η Πάντειος Σχολή, είναι χορηγία Εθνικού Ευεργέτη, του Αλεξάνδρου Πάντου, εκ Ζαγοράς ορμώμενου! Πόσοι από μας το γνωρίζουμε ; Για να έχουν γνώση οι μεταγενέστεροι, θ’ άπρεπε η μνήμη του να ανακαλείται από κάποιες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης. Άγνοια!
Το μεγαλύτερο πνευματικό και οικονομικό επίτευγμα του Βόλου από καταβολής του, είναι αναμφισβήτητα η έδρα και οι σχολές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ποιος (κυρίως) ενήργησε και μοναδική φορά «νίκησε» την Λάρισα, σε ανάλογο επίτευγμα ; Ο Παντελής Λαζαρίδης! Είναι εν ζωή! Είναι μόνιμος κάτοικος μας. Μία, εν ζωή, αναγνώρισή του από την σύγχρονη κοινωνία του Βόλου και της Μαγνησίας είναι επιβεβλημένη!
Σ ’ένα ποδοσφαιρικό αγώνα , πριν χρόνια, η ομάδα της Νίκης Βόλου τιμούσε στο Πανθεσσαλικό στάδιο ανθρώπους που τίμησαν διαχρονικά τη φανέλα είτε ως ποδοσφαιριστές η ως παράγοντες.
Ο γράφων παρακολουθούσε την τελετή από την τηλεόραση. Στρέφεται στον παρακολουθούντα τα τεκμαινόμενα : «Χρήστο, εσένα δεν σε κάλεσαν ; Δεν σε τίμησαν; Εσύ τίμησες την Νίκη, την Νέα Ιωνία, τον Βόλο!» Αντί απάντησης, κύλησε ένα δάκρυ στο πρόσωπό του. Ήταν ο κορυφαίος Βολιώτης ποδοσφαιριστής καθ’όλη τη δεκαετία του 1960: Ο Χρήστος Ζαντέρογλου. Τουλάχιστον τον Συνετόπουλο (τον έτερο μέγιστο) τον τίμησε η ομάδα του και η πόλη, ονοματίζοντας το στάδιο που διακρίθηκε, με το όνομά του.
Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Υπάρχουν ειδήμονες να τον εμπλουτίσουν και να πράξουν ό,τι κρίνουν για την υστεροφημία αυτών των ανθρώπων και κυρίως αυτών που ακόμη είναι εν ζωή. Να μην έχουν το παράπονο του παγκόσμιου Vaggelis !
