Η φωτογραφία της σπασμένης πόρτας υπερχρεωμένου νοικοκυριού ρίχνει λάδι στην φωτιά μια κοινωνίας που κοχλάζει από τα κόκκινα δάνεια και τις αποκαλύψεις για την δραστηριότητα των πάσης φύσεως Πάτσηδων. Το ζήτημα δεν γίνεται να αφεθεί άλλο στην τύχη, ούτε μπορεί ποτέ να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Θέλει σοβαρότητα, σαφή γνώση όλων των διαστάσεων του προβλήματος και άμεση παρέμβαση για την επίλυσή του.
Δεν είναι τυχαίο που όλοι, για ακόμα μία φορά σε ένα κρίσιμο ζήτημα πολιτικής, στρέφονται σε ένα ακόμα νομοθέτημα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Γιώργου Παπανδρέου την περίοδο 2009-2011. Είναι ο νόμος 3869/2010 «για την δεύτερη ευκαιρία σε υπερχρεωμένα νοικοκυριά».
Αυτό που αξίζει να υπενθυμιστεί είναι ότι ο νόμος δεν προέκυψε ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Ελλάδα βρέθηκε το 2010 στο χείλος της χρεοκοπίας μετά την Καραμανλική λαίλαπα. Υπήρξε το προϊόν εντυπωσιακής προεργασίας από τους αρμόδιους τομείς του ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση, όπως ακριβώς είχε γίνει και την Διαύγεια, για αυτό και άφησαν ιστορικό αποτύπωμα.
Τα πάντα δε έγιναν με την σοβαρότητα που αρμόζει σε τέτοιου είδους παρεμβάσεις. Στις 7 Απριλίου 2009 οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ Λούκα Κατσέλη και Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, αρμόδιοι Τομεάρχες τότε του Κινήματος για την Οικονομία και την Ανάπτυξη, αντίστοιχα, παρουσίασαν το πρώτο σχέδιο της πρότασης νόμου για τα χρέη των νοικοκυριών, μετά από πολύμηνη μελέτη αντίστοιχων διατάξεων σε πολλές άλλες χώρες, όπως στις ΗΠΑ.
Θυμάμαι πώς η αντίδραση τραπεζικών κύκλων ήταν αστραπιαία. Η πολιτική βούληση όμως του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και όλου του Κινήματος ήταν αδιαπραγμάτευτη: «Η υπερχρέωση αναδεικνύεται πλέον ως ένα από τα µεγαλύτερα κοινωνικά προβλήµατα και στη χώρα µας, το οποίο ως σύγχρονο κοινωνικό κράτος δικαίου, έχουµε καθήκον να αντιµετωπίσουµε. Κανείς δεν µπορεί πια να αγνοεί την αδήριτη ανάγκη να δοθεί η πραγµατική δυνατότητα στους υπερχρεωµένους καταναλωτές να πραγµατοποιήσουν ένα νέο οικονοµικό ξεκίνηµα στη ζωή τους».
Αμέσως μετά το ΠΑΣΟΚ έδωσε το σχέδιο σε δηµόσια διαβούλευση στην οποία ανταποκρίθηκαν τότε όλοι οι φορείς, καταθέτοντας τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους. Η πρόταση νόμου «Ρύθμιση των χρεών υπερχρεωμένων καταναλωτών» κατατέθηκε ολοκληρωμένη στις 22 Ιουλίου 2009 και αποτέλεσε τον κορμό του ιστορικού Ν. 3869/2010 «Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και άλλες διατάξεις» που ψηφίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο επί της αρχής ένα χρόνο μετά, στις 27 Ιουλίου 2010.
Όλοι ανεξαιρέτως σήμερα παραδέχονται πως ο νόμος αυτός, όπως ίσχυσε αρχικά αλλά και με τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις του, έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες πολίτες όχι μόνο να διασώσουν την κύρια κατοικία τους από τον πλειστηριασμό αλλά και να ρυθμίσουν τις οφειλές τους προς τους πιστωτές τους. Κι αυτό ανεξάρτητα από τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν όπως η υπερσυσσώρευση υποθέσεων στα Δικαστήρια.
Η ιστορική παρέμβαση του ΠΑΣΟΚ στην προστασία των υπερχρεωμένων νοικοκυριών με τον Ν. 3869/2010 αποδεικνύει ότι τα καυτά κοινωνικά ζητήματα δεν λύνονται στο πόδι. Θέλουν μελέτη, σχέδιο, πλήρη γνώση των παραμέτρων και των προβλημάτων, φρέσκιες ιδέες που λαμβάνουν υπόψη τις εξελίξεις και πολιτική βούληση για κοινωνική δικαιοσύνη που προστατεύει τον αδύναμο χωρίς να καλύπτει τον μπαταχτσή. Για αυτό και τώρα που ανακύπτει ξανά η ανάγκη νέας παρέμβασης στα ζητήματα των υπερχρεωμένων, η λύση θα προέλθει και πάλι από το απόθεμα εμπειρίας, σοβαρότητας και ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής με νομοθετική πρωτοβουλία η οποία επίκειται.
Λύση δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ οι διαλυμένες με βαριοπούλα πόρτες, λύση δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ είναι η επιδημία λουκέτων. Το πρώτο βάζει πυρίτιδα στα θεμέλια της κοινωνίας, το δεύτερο καταστρέφει την ελληνική οικονομία. Λύση, στο πρότυπο των νομοθετικών παρεμβάσεων του ΠΑΣΟΚ το 2010, είναι η παρέμβαση της πολιτείας στην ab initio ανισοβαρή σχέση τράπεζας-δανειολήπτη και η χρήση των νέων τεχνολογιών για την εξακρίβωση της δυνατότητας αποπληρωμής του τελευταίου. Δεν γίνεται η ελληνική πολιτεία να αδιαφορεί και να μένει αμέτοχη απέναντι σε συνθήκες αθέτησης πληρωμών που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την ιδιοτέλεια του κακοπληρωτή, αφήνοντας ανεξέλεγκτους τους τραπεζικούς και παρατραπεζικούς μηχανισμούς. Στόχος: και να προστατευτεί το τραπεζικό σύστημα, το οποίο φυσικά επιβίωσε στην κρίση χάρη στους φόρους όλων μας, αλλά και να μην ισοπεδωθεί κανένας δανειολήπτης.
