Ένα σπουδαίο μήνυμα για την ίδια μας τη ζωή «την οποία την έχουμε κλείσει, σε κελιά και πρέπει να ανοίξουμε να μπει φως μέσα», έστειλε σε όλους, ο γνωστός παλιός και αγαπημένος ηθοποιός Γιάννης Βόγλης, μιλώντας στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «Ράδιο-Ένα 102,5», με αφορμή την παράσταση “Θείος Βάνιας” του Άντον Τσέχοφ που περιοδεύει ανά την Ελλάδα και κάνει στάση στο Βόλο. Συνομιλώντας με τον Ηλία Κουτσερή και αναφερόμενος στη σημερινή κατάσταση, τόνισε ότι είναι «η πρώτη φορά, που σηκώνω τα χέρια», σημειώνοντας ότι «το χειρότερο είναι ότι σκοτώνουν τα όνειρα των νέων»… Ερωτηθείς για την αγάπη και την αντοχή του στη θεατρική σκηνή, υποστήριξε, ότι «εμείς δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς το θέατρο. Είναι η ψυχική και πνευματική μας τροφή». Αναφερόμενος στην παρουσία των νέων στα θέατρα, τόνισε ότι σήμερα η νεολαία έχει αποκτήσει μια οξυδέρκεια, ενώ για την πόλη μας, είπε ότι «τον Βόλο τον αγαπώ, είναι μια όμορφη πόλη…»
Έχετε καιρό να έρθετε στην πόλη μας…
– Για θέατρο ναι, αλλά ήμουν σε κάποια εκδήλωση στην Ηλεκτρική, και έχω βρεθεί στον χώρο και σε κάποια εγκαίνια… Τον Βόλο τον αγαπώ, είναι μια όμορφη πόλη, πάνω στη θάλασσα και είναι ωραία να βρίσκεσαι εκεί. Επίσης, πάνω στο Πήλιο. Τώρα εμείς ερχόμαστε με ένα θέατρο και με μια παράσταση, η οποία όπου έχει παιχτεί έχει γεμίσει τα θέατρα και μάλιστα σε πολλές πόλεις το θεωρούν σπάνιο γιατί τα τελευταία χρόνια ο κόσμος δεν πολυπηγαίνει, δεν υπάρχει κάτι που να τον ελκύει να πάει στο θέατρο. Στη δικιά μας παράσταση, υπάρχει ένα δεδομένο ότι είναι μια ομάδα πολύ καλών ηθοποιών, όλοι, και έτσι έχει ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Και γι΄ αυτό το αναγνωρίζει ο κόσμος και γι΄ αυτό γεμίζει και τα θέατρα.
– Ένα έργο διαχρονικό βέβαια, αυτό του Τσέχωφ…
– Πάντα αυτά τα έργα και αυτής της γραφής είναι διαχρονικά, γιατί δεν τα έχουν γράψει μόνο για την εποχή τους αλλά για το μέλλον, το παρελθόν και το παρόν και για τις γενιές που έρχονται. Είναι απίστευτα επίκαιρο το έργο.
– Το θέμα είναι ότι αντέχει σαν έργο, αλλά προσελκύει συνεχώς και νέους θεατές
– Βέβαια, κυρίως νεολαία. Σήμερα η νεολαία έχει αποκτήσει μια οξυδέρκεια που δεν πέφτει έξω, δεν πέφτει στην παγίδα να πάει κάπου που δεν την καλύπτει, και αυτό είναι πολύ θετικό και το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό.
– Ποια είναι τα συναισθήματα που θέλετε και εσείς να έχουν οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;
– Πάντα στο θέατρο οι θεατές έχουν διαφορετικά συναισθήματα. Το δικό μας θέμα είναι να ενοποιήσουμε όλον αυτόν τον κόσμο, να τον κάνουμε να ξεχάσει ότι έχει προκύψει, δηλαδή να τον ταξιδέψουμε μέσα σε αυτές τις 2 ώρες. Φεύγοντας πρέπει να ότι έχει μείνει κάτι. Και λέμε συνήθως ότι, αν εκεί που θα πάνε και συζητήσουν με κάποιους φίλους για την παράσταση και για το τι είναι το έργο, τότε έχουμε πετύχει τον σκοπό μας. Που σημαίνει ότι ανοίγουμε παράθυρα, παράθυρο στο μέλλον, στις σχέσεις με τους ανθρώπους, παράθυρο στο μυαλό τους. Αυτός είναι ο σκοπός του θεάτρου και όλοι εμείς που δουλεύουμε, προσπαθούμε να το υπηρετήσουμε όσο γίνεται καλύτερα.
– Να προβληματιζόμαστε και να μας δίνει τα ερεθίσματα, ώστε να ανοίγουμε διαλόγους και παράθυρα ακόμα και στην προσωπική μας ζωή.
– Παράθυρα κυρίως. Την ζωή μας την έχουμε κλείσει, κελιά, πρέπει να ανοίξουμε να μπει φως μέσα.
– Επειδή το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται τις όψεις της ζωής, ποιο είναι το νόημα και ο ρόλος του έρωτα;
– Είναι πολλαπλές οι πτυχές που έχει το έργο. Με την έννοια, ότι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων, για τις ζωές τους, έχει πολλά μηνύματα. Επίσης, προβλέπει και για την καταστροφή που γίνεται. Είναι περίεργο το πόσο υπερασπίζεται την καταστροφή του περιβάλλοντος, πως καταστρέφουμε τη γη, τα ποτάμια. Έκανε και μια πρόβλεψη ότι ο κόσμος, ο άνθρωπος δεν σκύβει στη γη να βγάλει τα καύσιμα που χρειάζεται… Αλλά δεν πρόβλεψε τους πολέμους που θα γινόταν γι αυτό.
– Χαίρομαι που συνεχίζετε την δράση σας και δεν επιζητάτε την ξεκούραση. Δεν ξέρω αν βρίσκετε και διέξοδο μέσω του θεάτρου.
– Εμείς δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς το θέατρο. Είναι η ψυχική και πνευματική μας τροφή. Το χειρότερο είναι να καταλήξεις σε ένα καφενείο να παίζεις πρέφα ή τάβλι. Λυπάμαι τους συνταξιούχους στα καφενεία και τους λυπάμαι γιατί περιμένουν τον θάνατο. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι δημιουργικός μέχρι την τελευταία του στιγμή.
– Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η κατάσταση στη χώρα μας, γιατί έχετε ζήσει πολλές πολιτικο-οικονομικές καταστάσεις.
– Σαφώς. Αυτή η φορά όμως, ίσως είναι η πρώτη, που σηκώνω τα χέρια. Το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, έχει ξεπεράσει την χώρα μας και είναι παγκόσμιο, πολύ περισσότερο ευρωπαϊκό. Τα κέντρα αποφάσεων είναι αλλού και επίσης, όσο πιο υδροκεφαλική γίνεται η εξουσία, τόσο πιο αμείλικτη γίνεται προς τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιδράσει. Κάποτε θυμάμαι, ξέραμε τον εχθρό μας … περίπου. Τώρα ποιος είναι ο εχθρός μας, από πού είναι, ποιοι είναι οι οίκοι αξιολόγησης, ποιοι κρύβονται από πίσω από αυτούς. Είναι ερωτήματα τα οποία εμένα με έχουνε ξυπνήσει και λέω δεν ξέρω αυτή την στιγμή. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον.
– Το άγνωστο που ίσως τρομάζει περισσότερο;
– Ακριβώς. Και δεν τρομάζω για μένα. Έχω παιδιά, εγγόνια. Τι θα γίνει με αυτά τα παιδιά; Το χειρότερο είναι ότι σκοτώνουν τα όνειρα των νέων για να δούνε το αύριο και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να γίνει. Όμως πρέπει να δίνουμε την μάχη, δεν σταματάει ο αγώνας.
