Με την ταινία Θλιμμένη Τζάσμιν BlueJasmine ΗΠΑ, 2013. σε σκηνοθεσία Γούντι Αλεν συνεχίζονται οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας από τον ΔΟΕΠΑΠ – ΔΗΠΕΘΕ του Δήμου Βόλου. Η ταινία θα προβληθεί την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου στο Μεταξουργείο στην Ν.Ιωνία (έναρξη 21:30) και την Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου στο Αχίλλειο στις 21:15 (έναρξη 21:30). ΗΠΑ, 2013. Σκηνοθεσία – σενάριο: Γούντι Αλεν. Ηθοποιοί: Κέιτ Μπλάνσετ, Αλεκ Μπόλντουιν, Σάλι Χόκινς, Πίτερ Σάρσγκαρντ. 98′
Ο Γούντι Άλεν επιστρέφει με κέφι στο χιουμοριστικό δράμα, διασκευάζει πρωτότυπα το «Λεωφορείον ο Πόθος» και συνδυάζει απολαυστικά πικρές αλήθειες με ανάλαφρη σάτιρα. Η Κέιτ Μπλάνσετ βραβεύτηκε με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και πάμπολλα βραβεία ενώσεων κριτικών, ενώ η ταινία ήταν υποψήφια και για σενάριο καιεύτερο γυναικείο ρόλο.
Ο Woody Allen έκανε για μια ακόμη φορά αισθητή την παρουσία του στον κινηματογράφο με μια Ταινία η οποία στηρίζεται σε ένα σύγχρονο φαινόμενο το οποίο εμφανίστηκε στην Αμερική στην ανατολή του 21ου αιώνα. Πρόκειται για την οικονομική και κοινωνική κατάπτωση πολλών πρώην ευκατάστατων αμερικανών οι οποίοι ξαφνικά βρέθηκαν σε μία κατά πολύ λιγότερο εύπορη κοινωνική τάξη η οποία δεν απέχει και πολύ από τα όρια της ανέχειας. Σε αντίθεση με τα δύο σχετικά πρόσφατα έργα, δηλαδή το “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” και “Στη Ρώμη με αγάπη” στα οποία ο σκηνοθέτης εκφράζει μία κατά κάποιο τρόπο απομάκρυνση από τον παρόντα κόσμο διαφεύγοντας στο παρελθόν, στην προκειμένη περίπτωση αυτός στέκεται στην εποχή μας και αναπτύσσει με την προσωπική του ευαισθησία την μορφή ενός ψυχοδράματος και το οποίο μας επιτρέπει να δούμε τον κόσμο κάτω από ένα άλλο πρίσμα.
Το κύριο πρόσωπο, η Τζασμίν βρίσκεται σε μια μορφή κατάθλιψης η οποία είναι έκδηλη στην φυσική της παρουσία. Ωστόσο, αυτή η μόνιμη στενοχώρια δεν φέρνει την πρωταγωνίστρια σε φανερές και αποκρουστικές μορφές παράνοιας και μωρίας, αλλά σε μία παράλληλη όραση του κόσμου και αυτή με την σειρά της μπορεί να οδηγήσει τον θεατή σε έναν στοχασμό. Τα περασμένα μεγαλεία της Τζασμίν δεν αποτελούν μία παθητική αναπόληση του παρελθόντος, αλλά μία συναισθηματική και αυθόρμητη παρόρμηση προς το μέλλον προς η οποία δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για μια μελαγχολία ή μια αρρώστια η οποία είτε καταστρέφει είτε επιφέρει ζημίες στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι η ασθένεια της Τζασμίν αποτελεί μία έμπνευση για τον Woody Allen , χάρις στην οποία κατορθώνει να στηρίξει την καλλιτεχνική του δημιουργία. Η απομόνωση της πρωταγωνίστριας δημιουργεί τέτοιες διαστάσεις ούτως ώστε να μπορούμε να παραλληλίσουμε συχνά αυτή την ταινία με ένα θεατρικό έργο.
Οι συγκρούσεις με την αδελφή της και τον Τσίλι αντανακλούν την αφέλειά της καθώς δε και την ευπείθειά της η οποία αποτελεί μία πρόσθετη δύναμη και όχι μια ασθένεια. Από αυτήν λοιπόν την σκέψη δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το βασικό πρόσωπο σαν άρρωστο, αλλά σαν ένα άτομο το οποίο φέρει σαφώς ορισμένες πληγές του παρελθόντος και μέσα από τις οποίες ο θεατής θα μπορούσε ασφαλώς να αναγνωρίσει ένα τμήμα του εαυτού του.Η θλιμμένη υφή και ιδιοσυγκρασία της μας κάνει να σκεφτούμε αυτό το οποίο οι ρομαντικοί του 19ου αιώνα αποκαλούσαν Le mal du siècle ή ακόμη spleen και θα το αποδίδαμε στα ελληνικά με τον όρο “ Η αρρώστια του αιώνα” .
Πρόκειται για μια ψυχική δυσφορία την οποία αισθάνεται ο συγγραφέας όταν ζει σε μία φιλοχρήματη κοινωνία, κάτι που εξέφρασε ο Γάλλος συγγραφέας Alfred de Musset. Εδώ βέβαια βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και όχι στον 19 και η Τζάσμιν αντικατοπτρίζει μία άλλη μορφή ψυχικής δυσχέρειας. Αναφερόμενοι δε στην σύλληψη αυτού του προσώπου από τον Woody Allen, θα μπορούσαμε να σταθούμε στην απελπισία κάποιου ο οποίος δεν ανταποκρίνεται σύμφωνα με το ύψος των περιστάσεων.
Είναι οι αυταπάτες που είχε η Τζάσμιν όταν ζούσε με τον χρηματιστή Χαλ και η διάψευση ελπίδας που θα αισθανθεί όταν θα έχει γνωρίσει τον Ντουάϊτ και είναι αυτές οι αυταπάτες οι οποίες αποκαλύπτουν στο τέλος την δύναμη και συγχρόνως την αδυναμία της ηρωίδας, μια αντίφαση η οποία και αυτή με την σειρά της κάνει φανερό το εύρος της δημιουργίας του Woody Allen.
Από τους ηθοποιούς, όλοι φάνηκαν ικανοί να ανταποκριθούν στον δύσκολο ρόλο τον οποίο η δομή του έργου τους επιβάλλει· θα θέλαμε όμως να αναφερθούμε στην Cate Blanchett η οποία όχι μόνο ανέλαβε επιτυχώς τον ρόλο της, αλλά και μετέδωσε στον θεατή την όραση και τα αισθήματα αυτού του προσώπου. Τέλος θα θέλαμε να σταθούμε στα πλάνα τα οποία τονίζουν την παρουσία του βασικού προσώπου αυτού του κινηματογραφικού έργου. Καταφεύγοντας συχνά στην αμερικανικού τύπου παρουσίαση ενός προσώπου το οποίο παρουσιάζει από τα γόνατα και πάνω αφήνει να φανεί την ιδιότυπη ενδυμασία του και αυτό βέβαια συμπληρώνει τα χαρακτηριστικά του.
Το κινηματογραφικό έργο “Η Θλιμμένη Τζάσμιν” αποτελεί μια νέα όραση του Woody Allen ο οποίος, όντας επικεντρωμένος στην αμερικανική πραγματικότητα του 21ου αιώνα, εστιάζει την προσοχή του σε ένα τύπο κατάθλιψης και από αυτή καταλήγει στην δημιουργία ενός δράματος με πολλές αποχρώσεις και με πλούσια έκφραση συναισθημάτων τα οποία προέρχονται από τις χαμένες αυταπάτες.
