Για το νέο της βιβλίο «Οι δρόμοι της καταιγίδας – Θυσία», μίλησε στο «magnesianews.gr» η συγγραφέας Άννα Γαλανού, που σήμερα βρίσκεται στον Βόλο, προκειμένου να το παρουσιάσει ενώπιον του κοινού του Βόλου. Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους λόγους που την οδήγησαν στην συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, η κα Γαλανού, δίνει στοιχεία για την εξέλιξη της τριλογίας, κάνοντας ταυτόχρονα αναφορά στο σήμερα και στους συγγραφείς, για το πώς χειρίζονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Γιατί αποφασίσατε να τοποθετήσετε την ιστορία σας τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Πράγματι είναι μια περίοδος η οποία λογοτεχνικά έχει ασήμαντες αναφορές. Κι όμως οι Ενετοί έμειναν στην Κρήτη 458 χρόνια, 4,5 αιώνες και η κατοχή που επέβαλαν ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Πριν από πολλά χρόνια διάβασα την Ιστορία της Κρήτης, του Θεοχάρη Δετοράκη και έμεινα άφωνη από φρίκη όταν έφθασα στο κεφάλαιο που αφορούσε την Ενετοκρατία στο νησί. Σε συνδυασμό και με προφορικές παραδόσεις που είχα ακούσει από τους γηραιότερους, ο σπόρος να ασχοληθώ κάποτε με αυτή την περίοδο είχε ήδη ριζώσει. Χρειάστηκαν όμως αρκετά χρόνια και πάρα πολύ μελέτη εκείνης της εποχής, μέχρι να αποφασίσω να καταπιαστώ μ’ αυτό το θέμα.
Η Ρούσσα είναι αναμφίβολα μία γυναίκα που περνάει πολλά. Τι αποκομίσατε από την έρευνά σας για την θέση της γυναίκας την περίοδο εκείνη;
Ο ρόλος της γυναίκας τότε σαφώς και ήταν αρκετά υποδεέστερος του άνδρα. Η γυναίκα περιοριζόταν στο να τεκνοποιεί, να μεγαλώνει τα παιδιά της και να υπηρετεί τον κύρη της, τον αφέντη της. Δεν είχε ενεργό ρόλο στην κοινωνία, ούτε μπορούσε να πάρει κανένα αξίωμα, εκτός από εκείνο της ηγουμένης, αν οι συνθήκες ή οι επιλογές της ίδιας ή της οικογένειας της την οδηγούσαν σε κάποιο μοναστήρι. Τα σκλαβοπάζαρα ήταν στο φόρτε τους και οι όμορφες νέες κοπέλες και ιδιαίτερα οι παρθένες, ήταν ένα ακριβό, εξαγοράσιμο αγαθό. Υπήρχαν κάποιες εξαιρέσεις, ελάχιστες, που επιβεβαίωναν απλά τον κανόνα. Όμως η γενική κατάσταση είτε επί Ενετοκρατίας είτε επί Οθωμανικής κυριαρχίας, τα πράγματα λίγο πολύ ήταν ίδια για τον σκλαβωμένο λαό.
Η Θυσία αποτελεί το έβδομο κατά συνέχεια μυθιστόρημά σας. Πόσο έχει αλλάξει η συγγραφέας Άννα Γαλανού από το πρώτο της βιβλίο μέχρι σήμερα;
Νομίζω έχω ωριμάσει πολύ. Πολλά πράγματα τα βλέπω τελείως διαφορετικά τώρα, απ’ ότι στην αρχή. Οι επιλογές μου έχουν αποκτήσει μια πατίνα που πιστεύω ότι θα αντέξει στον χρόνο και έχω το σθένος να τις υποστηρίξω όσο κι αν χρειαστεί..
Ως άνθρωπος και συγγραφέας είστε πολύ δραστήρια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ψηφιακή μας ταυτότητα είναι τόσο σημαντική όσο και η αληθινή; Υπάρχουν ή πρέπει να τεθούν όρια;
Η ψηφιακή μας ταυτότητα αντικατοπτρίζει το σήμερα. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και εγώ είμαι υπέρ αυτού. Μέσω των μέσων μαζικής δικτύωσης έγινα ευρύτερα γνωστή, απέκτησα φίλους σε όλο τον κόσμο, βρήκα άλλους φίλους με τους οποίους είχαμε χαθεί και κοινωνώ το συγγραφικό μου έργο καθημερινά με ευπρεπή τρόπο.
Τα όρια τα βάζει ο καθένας μόνος του και αυτό δείχνει και το πραγματικό του πρόσωπο, την κουλτούρα και τον χαρακτήρα του. Δεν υπάρχει καλό ή καλό. Οι κανόνες είναι θέμα συνείδησης και ευρύτερης αντίληψης για το τι ακριβώς προσφέρουμε σαν συγγραφείς. Έχω πει επανειλημμένα και επαναλαμβάνω πως οι συγγραφείς δεν είμαστε σταρ.
Η ”Θυσία” είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Οι δρόμοι της καταιγίδας. Τι θα δούμε στη συνέχεια;
Πραγματική καταιγίδα είναι οι δρόμοι και των τριών βιβλίων. Διαφορετικοί στο καθένα, όλοι όμως με την ίδια ένταση, ίσως και σφοδρότερη στο δεύτερο. Το πρώτο λοιπόν βιβλίο, η Θυσία, μας πηγαίνει από τον Χάνδακα στην Αδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη, για επιστρέψει ξανά στον Χάνδακα και στο Ρέθυμνο. Το δεύτερο με αφετηρία τον Χάνδακα μας πηγαίνει στα Χανιά και στην Δυτική Κρήτη κι από κει διασχίζει το Ιόνιο και την Αδριατική για να μας πάει στην Βενετία και ξανά πίσω στα Χανιά. Το τρίτο έχει μια ακόμη πιο δύσκολη διαδρομή, όμως είναι πολύ νωρίς να μιλήσω γιαυτό.
