Ο Δημήτρης Ψαθόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Έχει γράψει διηγήματα και θεατρικά. Το 2014 το έργο του “Άγνωστες λέξεις” – βασισμένο στην υπόθεση Πολκ – διακρίθηκε στον διαγωνισμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το βιβλίο “Ένα βιολί στο χρώμα του πάγου” (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και παρόλο που γράφτηκε πριν από κάποια χρόνια, η πλοκή του θυμίζει πολύ το σήμερα με την εξέλιξη της πανδημίας και τα εμβόλια. Ο Δημήτρης Ψαθόπουλος μίλησε στη ΜΑΓΝΗΣΙΑ και στο «Ράδιο ΕΝΑ» και στον Ηλία Κουτσερή για τη συγγραφική κίνησή του αλλά και για το μήνυμα του μυθιστορήματός του.
Το βιβλίο σας θυμίζει πολύ την τρέχουσα πραγματικότητα, όμως δεν γράφτηκε τώρα. Πως έγινε η σύνδεση αυτή;
Η αλήθεια είναι πως γράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Είναι μεγάλη σύμπτωση ότι προσομοιώνει σε πολλά πράγματα την πραγματικότητα. Είχα προσπαθήσει να γράψω μία αστυνομική ιστορία και μέσα από αυτή να αναδείξω κάποια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Χρησιμοποίησα μια οικονομική κρίση, που είμαστε πολύ εξοικειωμένοι τα τελευταία χρόνια και παράλληλα μία υγειονομική κρίση με παγκόσμιες προεκτάσεις.
Πως κινούνται και ποιοι είναι οι ήρωες; Επαναλαμβάνουν κινήσεις που έχουν σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα;
Οι ήρωες είναι δύο άντρες, γνώριμοι από παλιά, δύο ικανοί κι έξυπνοι άνθρωποι, οι οποίοι επιλέγουν να ξοδέψουν τα ταλέντα τους με έναν τρόπο εγωιστικό και κοντόφθαλμο. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται από την αρχή ότι η πτώση μοιάζει αναπόφευκτη, εφόσον ακολουθούν αυτά τα πρότυπα και υπάρχει σαφής υπαινιγμός ότι είναι τα ίδια αμαρτήματα που οδήγησαν στην πτώση και την ίδια την κοινωνία που τους περιβάλλει.
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από ένα γενικότερο συμπέρασμα του βιβλίου; Σηματοδοτεί κάτι για σας;
Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο «Ένα βιολί στο χρώμα του πάγου» καταλαβαίνει ότι ο τίτλος μόνο αυτός μπορεί να είναι. Το λευκό βιολί υπάρχει ουσιαστικά σε κάθε σκηνή του έργου, είναι παντού παρόν και είναι ο καταλύτης, ο οποίος σπρώχνει τις εξελίξεις της ιστορίας.
Τι θέλετε να μείνει ως συμπέρασμα στον αναγνώστη;
Γίνεται μία έντονη αναφορά στην καθοριστική συμβολή του τυχαίου. Οι ήρωες ενώ σχεδιάζουν τη ζωή και τα πλάνα τους αντιλαμβάνονται ότι είναι έρμαια ουσιαστικά του τυχαίου. Δεν μπορούν να προβλέψουν τις εξελίξεις με βάση τις ικανότητές τους και την προνοητικότητά τους. Αυτό θέλω να αναδείξω από τις σελίδες του βιβλίου.
Πως ξεκινήσατε τη συγγραφή βιβλίων;
Η αλήθεια είναι ότι έγραφα από μικρός, ως φοιτητής ξεκίνησα τις πρώτες μου απόπειρες. Μετά η καθημερινότητα, το επάγγελμά μου με κράτησαν μακριά από τη γραφή. Στη συνέχεια προέκυψε το μεταπτυχιακό της Δημιουργική Γραφή στη Φλώρινα, όπου βρήκα την ευκαιρία να συγχρωτιστώ με ανθρώπους με παρόμοια με μένα ενδιαφέροντα κι από κει και πέρα ξεκίνησα να γράφω συστηματικά. Έτσι προέκυψε το θεατρικό έργο, που βραβεύτηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, διάφορα διηγήματα και το μυθιστόρημα που εκδόθηκε πρόσφατα.
Υπάρχουν ερεθίσματα για να ξεκινήσετε την συγγραφή κάποιου έργου;
Ερεθίσματα υπάρχουν σε κάθε μας βήμα. Η ανθρώπινη περιπέτεια είναι τόσο έντονη και τόσο ενδιαφέρουσα, που μπορούμε να βρούμε στοιχεία σε κάθε μας στιγμή, αναλόγως με τα ενδιαφέροντα και τις προσλαμβάνουσες του καθενός.
Η υπόθεση
Ο Πέτρος και ο Ορέστης γνωρίστηκαν στην παραμεθόριο κάποιο χειμώνα με πολύ κρύο και ομίχλη. Δεν συμπαθήθηκαν ποτέ, αλλά κατάλαβαν εγκαίρως ότι χρειάζονταν ο ένας τον άλλο για να φτάσουν εκεί όπου δεν θα μπορούσαν να φτάσουν μόνοι τους. Η συνεργασία τους ήταν τόσο διακριτική που δεν την αντιλήφθηκαν ούτε οι ίδιοι. Παραλίγο να τα καταφέρουν. Ενάμιση χρόνο αργότερα, μια μεραρχία Αμερικανών πεζοναυτών στρατοπεδεύει για λίγες μέρες στον κάμπο της Μακεδονίας στο πλαίσιο μιας νατοϊκής άσκησης. Μεταφέρουν ένα φορτίο με εμβόλια για τη γρίπη του Μεξικού – ανθρωπιστική βοήθεια για τη Συρία. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που έχει σταματήσει τις εισαγωγές και μαστίζεται από τη θανατηφόρα γρίπη, μια παρτίδα εμβόλια είναι πραγματικό χρυσωρυχείο. Οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να συμμαχήσουν και πάλι. Είναι η τελευταία τους ελπίδα για να ξελασπώσουν. Είναι και μια ευκαιρία για να κλείσουν τους παλιούς λογαριασμούς τους.
