Το ερέθισμα που την έκανε να συγγράψει το τελευταίο της βιβλίο, έκανε γνωστό μιλώντας στο «Ράδιο-Ένα 102,5», η αγαπημένη πολλών χιλιάδων αναγνωστών συγγραφέας, Λένα Μαντά, προχωρώντας τη συζήτηση ακόμη όμως παραπέρα, βάζοντας κοινωνικούς προβληματισμούς για τις σύγχρονες οικογένειες. Μάλιστα όπως τόνισε η ίδια, χάρηκε, γιατί το βιβλίο της «Ζωή σε πόλεμο», έδωσε την ευκαιρία, ώστε να επαναπροσδιοριστούν σχέσεις μέσα σε οικογένειες…
Συνέντευξη στον Ηλία Κουτσερή
«Ζωή σε πόλεμο», όπου κάποιους ξάφνιασε όταν πληροφορήθηκαν ότι περιέχει στοιχεία της προσωπικής σας ζωής και ιδιαίτερα της μητέρας σας…
Ναι, είναι αλήθεια, ότι δεν υπάρχει μυθοπλασία σε αυτό το βιβλίο, είναι καθαρά μια βιογραφία της μητέρας μου, άρα μαζί εμπεριέχονται και τα δικά μου παιδικά χρόνια….
Πώς αποφασίσατε να βγάλετε προς τα έξω, στιγμές και στοιχεία της ψυχής και της ζωής σας;
Δεν ήταν κάτι που έγινε προγραμματισμένα, με την έννοια ότι το είχα καιρό στο μυαλό, απλά όταν «έφυγε» η μητέρα μου τον Οκτώβριο του 2016, εκεί αισθάνθηκα την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου, όσα πράγματα με «έπνιγαν» τόσα χρόνια… Βλέπετε πάντα, εγώ σε ένα χαρτί ξεφόρτωνα… Με αυτή την έννοια αρχικά, το βιβλίο λειτούργησε σαν «ψυχοθεραπεία». Από εκεί και μετά αποφάσισα να το εκδώσω… Ξέρετε, στα τόσα χρόνια που βρίσκομαι στα εκδοτικά, έχω αναπτύξει μια τέτοια σχέση με το αναγνωστικό κοινό, που γνωρίζω τα οικογενειακά χιλιάδων οικογενειών, σε ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο. Άρα λοιπόν, δεν θα ήταν επί ίσοις όροις να … ξέρω τα δικά τους, χωρίς να ξέρουν τα δικά μου. Γι΄ αυτό αποφάσισα τελικά να το μοιραστώ. Με εξέπληξε το γεγονός, ότι αμέσως μετά, όταν άρχισα να επικοινωνώ πάλι με τους αναγνώστες, ενώ ξεκίνησαν να διαβάζουν μια βιογραφία, τους έδωσε το έναυσμα, να επαναπροσδιορίσουν ταυτόχρονα, τη σχέση με τους δικούς τους γονείς, αλλά και να επανεξετάσουν τη σχέση με τα παιδιά τους. Κυρίως βέβαια αυτό έγινε ανάμεσα σε μαμάδες και κόρες.
Αυτό ακούγεται πολύ όμορφο και σημαντικό, γιατί μέσα από τη δύσκολη καθημερινότητα, χάνουμε το νόημα και το πνεύμα και πολλές φορές δημιουργούμε ιστορίες που ποτέ δε θα θέλαμε, που όμως στην πορεία, αρνητικές καταστάσεις, που δυστυχώς συμβαίνουν…
Ναι, ξέρεις Ηλία… δε νομίζω ένας γονιός να μπορεί να αποφύγει λάθη… Είναι και αυτό που λέω, ότι για να γίνεις γιατρός, και να σώζεις χιλιάδες ανθρώπους, σπουδάζεις μια ζωή. Για να βγάλεις ανθρώπους στην κοινωνία, όμως, δεν υπάρχουν ούτε σεμινάρια.
Ούτε και ιδανικός γονιός μπορεί να υπάρξει, με την έννοια του ιδανικού που έχουμε καθορίσει…
Όχι , όχι, απλά θεωρώ ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας, μπορούν να συγχωρήσουν πολλά πράγματα, ακόμη και την καταπίεση που ως Έλληνες γονείς, το … έχουμε αυτό. Αυτό όμως που δεν μπορεί να συγχωρέσει κανένα παιδί, είναι τελικά, η αδιαφορία απ΄τον γονιό, να αισθάνεται περιττό στη ζωή του γονιού του… Αυτό είναι κάτι που πονάει…
Ουσιαστικά με αυτό το βιβλίο που θεωρώ ότι είναι ένα αφιέρωμα στη μητέρα σας, ολοκληρώνεται η παρουσίαση στο ευρύ κοινό, πτυχών της δικής σας πραγματικότητας;
Ναι, με αυτό ολοκληρώνουμε πλέον, δεν υπάρχει κάτι άλλο προσωπικό…
Οπότε υπάρχει μετά σίγουρα, κάποιο άλλο συγγραφικό βήμα, άλλωστε δεν σταματάτε;
Πρέπει να σας πω ότι όταν κυκλοφορεί ένα βιβλίο μου, έχουμε αυτό το θέμα… Οι αναγνώστε το διαβάζουν σε δύο –τρεις μέρες και μετά αρχίζουν τις ερωτήσεις… «το επόμενο πότε;» Το επόμενο πάντως, θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάιο και έχει ήδη παραδοθεί στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ …
