Ένας καινούργιος ουρανός, και τίποτα ακόμη δεν φανερώθηκε μα ο νους μου στο όνειρο είναι πάντα καρφωμένος. Κοντεύει σούρουπο και οι γραμμές της μορφής σου της μελλούμενης αρχίζουν τώρα να αχνοφέγγουν.
Φτάνουμε!
Που άραγε βρίσκονται οι αλυκές; Η εκκλησία της Παναγίας που φάνταζε από μακριά;
Μιλιά από κανέναν! Βουβαμάρα!
Μια σιδερένια πινακίδα μας υπεδείκνυε ότι, φθάσαμε επιτέλους στον τελικό προορισμό μας.
Πομόριε γραμμένο στα Βουλγαρικά και στα Αγγλικά!
Ένα πανομοιότυπο των Ελληνικών Lidl λειτουργούσε στο αριστερό μας χέρι, και κάποιες ανάγερτες στέγες από παλιές ξανανιωμένες αποθήκες, προετοιμάζονταν για να στεγάσουν την επόμενη εισβολή της πιθανόν Γερμανικής επέλασης.
Ω! μάνα μου πατρίδα αγαπημένη! Αυτό που προσδοκούσα ζωντανό, νεκρό τώρα το βλέπω!
Αριστερά και δεξιά τσιμεντένια καμώματα ορθώνονται. SUNSET RESORT POMORIE, GARDENIA PALACE, BALNEO HOTEL POMORIE, INTER HOTEL POMORIE, FESTA POMORIE RESORT υπάρχουν και άλλα μικρά και μεγάλα μαγαζιά, δωμάτια, πινακίδες, πισίνες, γκαζόν, πράματα, θάματα! Απίστευτα!
Πολιτισμός! Τι λεπτή δουλειά που κάνουν αυτοί οι Βούλγαροι; Πόσο καλά μπορούν και σκεπάζουν με τσιμέντο θαμμένα μυστικά; Αντίο λοιπόν Αλτίν Μπαχτσεσί! Φύλαξε καλά κρυμμένα τα μυστικά σου, ίσως έρθει κάποια φορά εκείνη η ευλογημένη ώρα που θα τα φανερώσεις πάλι σ’ αυτούς που το γλυκό σου αλάτι θα γλυκαίνει τις πικραμένες τους καρδιές.
Σχεδόν φτάσαμε ακούστηκε η φωνή του οδηγού μας. Αυτά τα ξενοδοχεία που βλέπετε αριστερά και δεξιά είναι φτιαγμένα από Ρωσικά κονδύλια, επάνω στις αλυκές της παλιάς Αγχιάλου.
Το τέμπλο του χρόνου μου σκέπασε τα μάτια κι ο στεναγμός κρουστάλλιασε ανάμεσα στην προσδοκία και στα ψεύτικα παιδικά μου όνειρα. Αντίο στα ήρεμα κλειστά νερά χαμένη ανταύγεια! Χαμένη πόλη πένθιμη την μνήμη μου βιάζεις!
Σε λίγο μπαίνοντας στην πόλη θα ακολουθήσουμε τον κυκλικό κόμβο που επάνω του υπάρχει το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου που σκοτώνει τον δράκο. Απέναντι σας βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου με την ομώνυμη εκκλησία του, επανέλαβε η φωνή από το μικρόφωνο του λεωφορείου.
Αχ! Ψεύτρα ομορφιά πόσο πολύ μου κοστίζεις;
Άφησα το κεφάλι μου να γείρει στα στήθια μου, πικραμένος και προδομένος. Αυτός είναι ο νόμος του κόσμου, να αλλάζεις το νερό με το τσιμέντο, το αλάτι με το σίδερο και την γαλάζια θάλασσα με την χρυσή πισίνα.
Αυτός είναι ο σκληρός νόμος του κόσμου. Να αλλάζεις το όνειρο με την πραγματικότητα. Ένας παλιός και ένας νέος νόμος αντάμα, που όλο και πιο πολύ στο ψεύτικο οδεύει ξεκινώντας από τον βυθό της παιδικής ηλικίας ως πέρα εκεί στην τελική πραγματικότητα, που σε κάνει να κοιτάς τον κόσμο αλλοπαρμένος.
Υπάρχουν πεζοδρόμια και άσφαλτοι, πλατείες και ψεύτικα αγάλματα, μαγαζιά νεόβγαλτα, πολυώροφα κτίρια, απατηλές κορνίζες και σπίτια χαμηλά, σιωπηλά και βυθισμένα γεμάτα συγνώμη κι αναπάντητα ερωτήματα σαν να σου έλεγαν: «Πού μας αφήσατε στο έλεος του Θεού;»
Ελληνικά απομεινάρια, υποταγμένα στην καταχνιά του μισεμού και στον παραμυθένιο θησαυρό της νέας Ευρωπαϊκής τρυφερότητας. Τίποτα πλέον δεν θυμίζει κείνα τα σπίτια της παλιάς Αγχιάλου, τίποτα δεν θυμίζει κείνα τα σπίτια που άφησαν πίσω τους οι πρόγονοι μας πριν το ολοκαύτωμα.
Μπρος τώρα καρδιά μου φόρεσε το ψέμα σου και ντύσου ένα άχρωμο χαμόγελο!
Paradise hotel Pomorie. Φτάσαμε στον προορισμό μας! Αυτό είναι το ξενοδοχείο που θα περάσουμε τις δυο επόμενες μέρες και απέναντι είναι το πολιτιστικό κέντρο που θα χορέψουν τα παιδιά του συλλόγου μας στα πλαίσια των τριάντα χρόνων από την ίδρυση της Ελληνο-Βουλγαρικής φιλίας.
Κατοικία άγνωστη, Αγχίαλος δίχως! Κοιμήσου παιδικό παρελθόν μου, τι μου ζητάς να κάνω;
Κλείσε ξανά τα πέταλα λουλούδι μου, αυτού του κάτω κόσμου!…
Κώστας Παρδάλης (Το οδοιπορικό είχε γίνει τον περασμένο Φεβρουάριο)
