Χωρίς να …μασά τα λόγια του, μεταφέροντας την αλήθεια που πιστεύει και την οποία ερευνά άλλωστε και για τα πετυχημένα και διαβασμένα από χιλιάδες αναγνώστες βιβλία του, ο γνωστός και αγαπημένος συγγραφέας Θοδωρής Παπαθεοδώρου, μιλά στη «Μαγνησία», με αφορμή την παρουσία του σήμερα το απόγευμα στον Βόλο. Αναφέρεται στους ήρωες και την ιστορία, στους Μακεδονομάχους της Μαγνησίας, στη συμφωνία των Πρεσπών αλλά και στη τελευταία του τριλογία, τονίζοντας προς τους αναγνώστες, ότι … «Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών…».
Συνέντευξη στον ΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΕΡΗ
Έρχεστε στην πόλη μας με τα… «Συναξάρια της μικρής πατρίδας», το τρίτο βιβλίο της τριλογίας του «Μακεδονικού Αγώνα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Τι θέλατε να δώσετε στους αναγνώστες και σε ποια κατηγορία εντάσσεται;
Πρόκειται για ένα καθαρό ιστορικό μυθιστόρημα, το τρίτο και τελευταίο στη σειρά του Μακεδονικού Αγώνα. Είχαν προηγηθεί οι «Γυναίκες της μικρής πατρίδας» και ακολούθησαν τα «Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας». Πέρα από την συγκινητική και συγκλονιστική, ελπίζω, μυθιστορηματική πλοκή, η Τριλογία παρακολουθεί με πιστότητα και ακρίβεια, βήμα προς βήμα, όλα τα σπουδαία ιστορικά γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα, όλα τα πρόσωπα και όλες τις καταστάσεις. Φιλοδοξώ, όπως εξάλλου έπραξα και στην Τετραλογία του Εμφυλίου, ο αναγνώστης και η αναγνώστρια, όταν κλείσουν το βιβλίο, πέρα από τις ώρες της αναγνωστικής απόλαυσης, να έχουν αποκομίσει και την ιστορική γνώση, να έχουν μια πλήρη εικόνα των όσων συνέβησαν την χαραυγή του περασμένου αιώνα στην πατρίδα μας, κυρίως στην Βόρεια Ελλάδα και την Κρήτη που βρίσκονταν ακόμη κάτω από το ζυγό των Τούρκων και την τρομοκρατία των Σλάβων, όσον αφορά τη Μακεδονία.
Είναι αλήθεια, ότι βιβλία με τέτοιο περιεχόμενο, απαιτούν έρευνα, προσεκτική καταγραφή γεγονότων και προσώπων… Πόσο δύσκολο ήταν στην προκειμένη περίπτωση;
Από τα τρία και παραπάνω χρόνια που κράτησε η συγγραφή των μυθιστορημάτων του Μακεδονικού Αγώνα, ο ένας ήταν εξολοκλήρου αφιερωμένος στην ιστορική έρευνα γιατί ήθελα τα γεγονότα να παρουσιάζονται με εγκυρότητα, κανείς αναγνώστης να μην παραπλανηθεί και κλείνοντας το βιβλίο να έχει μία κατά το δυνατόν πλήρη γνώση για το τι συνέβη τότε στην Μακεδονία και τη Θράκη, τι σπουδαίο κερδήθηκε και με πόσες θυσίες των Μακεδόνων. Όταν βεβαίως μιλάω για έρευνα, δεν αναφέρομαι στο διαδίκτυο και το εύκολο ψάξιμο στο Google που πολλές φορές δεν παρέχει αξιόπιστα στοιχεία, ενώ συχνά είναι παραποιημένα. Ούτε μιλώ μόνο για μελέτη σε βιβλιοθήκες και αρχεία. Μα και για επιτόπιες έρευνες απανταχού της Μακεδονίας, της Θράκης από τη Φιλιππούπολη και τη Δράμα μέχρι τη Φλώρινα, την Καστοριά, ακόμη και τη Θεσσαλία και την Κρήτη. Eπίσης μιλώ για κουβέντες με ηλικιωμένους, κυρίως, κατοίκους αυτών των περιοχών που άνοιξαν το σεντούκι της μνήμης τους και μοιράστηκαν μαζί μου ακούσματα και εμπειρίες από τους προπάτορές τους. Τους ευχαρίστησα θερμά και ονομαστικά έναν έναν στο τέλος του βιβλίου μου, τους ευχαριστώ και από εδώ και εύχομαι ο Θεός να τους χαρίσει πολλά πολλά ακόμη χρόνια με υγεία και δύναμη.
Έχετε εντάξει πρόσωπα εμβληματικά, ενώ επιπρόσθετα θα πρέπει να σας πω, ότι και σαν αναγνώστες της Μαγνησίας, μας άγγιξε ιδιαίτερα, καθώς φέρνουμε στο νου και δικούς μας Μακεδονομάχους… Είναι ένας παράλληλος φόρος τιμής;
Ασφαλώς και είναι. Φαντάζομαι πως αναφέρεστε πρωτίστως στον Πηλειορίτη Καπετάν Γαρέφη και στα παλλικάρια του που ανέβηκαν εθελοντές στα χώματα της Μακεδονίας για να βοηθήσουν τον δοκιμαζόμενο Ελληνισμό κι απόμειναν για πάντα εκεί, στα ιερά της πατρίδας μας χώματα. Μα δεν ήταν μόνο οι γνωστοί ήρωες όπως ο Καπεταν Γαρέφης, ο Παύλος Μελάς ή ο Τέλλος Άγρας. Μήτε οι ήρωες ήταν μονάχα άνδρες και πολεμιστές. Σιμά τους αγωνίστηκαν και πάλεψαν εκατοντάδες γυναίκες, πολλές από αυτές θυσιάζοντας την ίδια τους τη ζωή. Πρώτα και κύρια οι ηρωικές δασκάλες που άφηναν τη βολή τους κι ανέβαιναν σε απομονωμένα χωριά με τη διπλή απειλή Τούρκων και Σλάβων για να διδάξουν τα ελληνικά γράμματα στα Μακεδονόπουλα και να στηρίξουν πίστη, γένος και φρόνημα. Σε αυτές τις ηρωικές, τις ατρόμητες δασκάλες, είναι αφιερωμένο το πρώτο μυθιστόρημα της Τριλογίας, «Γυναίκες της μικρής πατρίδας».
Μου κάνει πάντως εντύπωση, αυτό που γνωρίζω για τις δικές σας έρευνες και βιβλία, ότι σας αρέσει να ακούτε από πρωτογενείς πηγές, όσο αυτό είναι δυνατόν, τα γεγονότα ή μέσα από τα πρόσωπα, που αποτελούν τους απογόνους. Το κάνετε για την πρόβλεψη οποιουδήποτε λάθους στην όποια καταγραφή ή γιατί πρόκειται για μια συγκλονιστική προσωπική εμπειρία;
Θα είμαι εξαρχής ειλικρινής. Κάποια λάθη είναι αναπόφευκτα ή έστω κάποιες αβλεψίες, ιδιαίτερα σε γεγονότα αμφισβητήσιμα τα οποία είναι συχνό φαινόμενο στη νεότερη Ιστορία. Προσωπικά προσπαθώ να είμαι δίκαιος απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, να μη συκοφαντώ, να μην παραποιώ και να μην προβοκάρω συνειδητά. Ως προς τις φορτισμένες κουβέντες με πρωταγωνιστές γεγονότων, έχω απλώς να σας πω ότι τα βιβλία που γράφω είναι πρωτίστως μυθιστορήματα, όχι δοκίμια, καταπιάνομαι συνεπώς με τους ανθρώπους κι όχι με στατιστικές, αριθμούς και ημερομηνίες. Δεν θέλω οι αναγνώστες μου μονάχα να διδαχθούν, μα κυρίως να νιώσουν, να συναισθανθούν, να συμμετέχουν στα γεγονότα, να ζήσουν και να συμπάσχουν με τους ήρωες.
Τα βιβλία σας, ειδικά η συγκεκριμένη τριλογία, εμπεριέχει ωστόσο ένα επίκαιρο ζήτημα… Αν δηλαδή με αφορμή την πρόσφατη «Συμφωνία των Πρεσπών», μπορούσατε εσείς να τοποθετηθείτε πολιτικά, θα λέγατε κάτι; Ή λέτε κάτι μέσα από το βιβλίο;
Μιλάμε για την Ιστορία του λαού μας. Κι αυτή την Ιστορία, αυτούς τους ήρωες και τις ηρωίδες, καμμία συγκυριακή, πολιτικάντικη απόφαση δεν μπορεί να τους σβήσει. Ως προς την ουσία του ερωτήματός σας, θα είμαι ευθύς και σαφής. Διαφωνώ με τη συγκεκριμένη συμφωνία, όχι τόσο για το όνομα, όσο για την αναγνώριση από μέρους μας «μακεδονικής γλώσσας» και κυρίως «μακεδονικής εθνότητας». Αυτή η αναγνώριση ανοίγει μια κερκόπορτα από την οποία μπορεί να περάσουν θέματα μειονοτικά και κατά συνέπεια αλυτρωτικά. Ποια «μακεδονική γλώσσα»; Ο κάθε Βορειοελλαδίτης ξέρει πως τα σκοπιανά είναι μια βουλγαρική διάλεκτος στην οποία ο Τίτο πρόσθεσε ολίγα Σερβοκροατικά για πολιτικούς λόγους και στην οποία, επίσης για πολιτικούς λόγους, προστέθηκαν το 1992 και ολίγα αλβανικά. Ένας επίπλαστος αχταρμάς δηλαδή για να αποκτήσει το κρατίδιο επίσημη γλώσσα μπας και παραμείνει ενωμένο. Χειρότερο όμως κι από αυτό, είναι η αναγνώριση «μακεδονική εθνότητας». Οποιαδήποτε στιγμή πλέον, ο κάθε τυχάρπαστος, προβοκάτορας ή απλώς ψώνιο που ποθεί δημοσιότητα, μπορεί να δηλώσει πως ανήκει στη «μακεδονική εθνότητα» και να προσφύγει στα ελληνικά ή τα ευρωπαϊκά δικαστήρια ζητώντας μειονοτικά σχολεία, αναγνώριση αλυτρωτικών σωματείων, αναγνώριση αλυτρωτικών δικαιωμάτων και πάει λέγοντας. Άλλη μια «Θράκη» δηλαδή στα βορειοδυτικά σύνορά μας.
Το σηκώνει αυτό η πατρίδα μας σήμερα;
«Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών…». Αποτελεί ένα διαχρονικό μήνυμα που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου;
Ασφαλώς. Και ισχύει απολύτως και σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι άνθρωποι σβήνουν όταν τους σβήνουμε από την καρδιά μας και τη μνήμη μας.
